جبران تهمت ناخواسته

خراسان/ محمد علي ندائي- حفظ حرمت مومن از اصول اساسي سبک زندگي اسلامي است. در اين راستاست که در فقه اسلامي تهمت گناه کبيره به شمار آمده و در آموزه هاي اسلامي به طور موکد از انجام اين عمل نهي شده است؛ زيرا که حفظ امنيت اخلاقي و انسجام اجتماعي در گرو جلوگيري از رواج چنين منکراتي است. در استفتايي از حضرت آيت ا...خامنه اي اين سوال پرسيده شده است که اگر کسي مرتکب تهمت و سپس پشيمان شد، چگونه مي تواند آبروي از دست رفته شخص مورد تهمت را جبران کند؟ متن استفتا به اين شرح است:

سوال: چندي قبل در منطقه ما اتهاماتي اخلاقي درباره يکي از خدمتگزاران انقلاب از سوي برخي از مؤمنان و افراد خوش نام مطرح شد. اينجانب نيز ضمن پذيرفتن آن موارد، در گوشه و کنار اين اتهامات را مطرح کردم که البته اين موضوع سبب خسارت هاي جدي اجتماعي به اين برادر ديني شد. پس از مدتي بر اينجانب مشخص شد که اين مسائل توطئه اى براي ضربه زدن به ايشان و تسويه حساب سياسي بوده است. تقاضا دارم بيان فرماييد:

۱. در فرض مذکور، آيا اينجانب دچار معصيت شده ام يا خير؟ 2. چنانچه اينجانب دچار معصيت شده ام تکليف بنده در اين مورد چيست؟

جواب1: صِرف آنچه در سؤال ذکر شده، مجوز ارتکاب حرام نبوده است.

جواب2: بايد گفته هاى خود را به هر کس که رسانده ايد، تکذيب کرده و از شخصى که به او تهمت زده ايد، تحصيل رضايت کنيد.