انتخابات پارلمان رژیم صهیونیستی؛ از سیر تا پیاز

 

انتخابات این دوره کمتر از ۲ سال پس از برگزاری آخرین رای‌گیری برگزار می‌شود. علت برگزاری زود‌تر از موعد انتخابات، اختلافات داخلی در دولت ائتلافی نتانیاهو بود که او را مجبور کرد پارلمان را منحل و خواستار برگزاری انتخابات زودهنگام شود. 

 

از آنجایی که در تاریخ ۶۷ ساله اسراییل معمولا هیچ‌گاه دولت اکثریت تشکیل نشده و معمولا نخست وزیران مجبور به ائتلاف با سیاستمداران و احزاب دیگر بوده‌اند، نتانیاهو در سال ۲۰۱۳ مجبور شد علاوه بر احزاب دست راستی هم رای خود٬ با احزاب میانه و چپ‌گرا نیزائتلاف کند. دو عضو شاخص این احزاب "یاییر لپید" و "زیپی لیونی" بودند که به ترتیب سمت وزرای اقتصاد و دادگستری را برعهده گرفتند. لیونی علاوه بر وزارت دادگستری دارای سمت مذاکره کننده ارشد اسراییل در گفتگوهای موسوم به صلح با فلسطینی‌ها نیز شد اما عمر دولت ائتلافی کوتاه بود و اختلاف نظر‌ها خصوصا بین لیونی و لپید از سویی و نتانیاهو از طرف دیگر در مواردی چون بودجه ساخت شهرک‌ها و ادامه گفتگو‌ها با فلسطینی‌ها آنچنان عمیق شد که نتانیاهو اعلام کرد دیگر تحمل شنیدن صدای مخالف از درون کابینه‌اش را ندارد و بنابر اختیاراتش، دستور انحلال پارلمان را اعلام و از رئیس جمهور خواست با انتخابات زودهنگام موافقت کند. 

 

 

مخالفت‌های لیونی٬ لپید و سایر احزاب میانه‌رو و چپ اسراییل با سیاست‌های افراطی نتانیاهو و همفکرانش حالا به صحنه انتخابات کشیده شده است. 

 

برای تشکیل دولت در اسراییل هر حزب مجبور به کسب بیشتر از نیمی از ۱۲۰ کرسی پارلمان مشهور به "کنست" است. از آنجایی که اسراییل دارای احزاب متعدد بزرگ و کوچک است، عملا دسترسی به این مقدار برای هیچ حزبی امکان پذیر نیست و اینجاست که مفهوم هماهنگی در سیاست‌ها و ائتلاف‌های انتخاباتی اهمیت می‌یابد. از نظر احزاب میانه و چپ، مهم‌ترین کاری که در این انتخابات باید انجام شود، جلوگیری از به قدرت رسیدن دوباره نتانیاهو است. 

 

به همین دلیل، زیپی لیونی، رهبر حزب جدیدالتاسیس هاتنوا Hatnua این بار با اسحاق هرتزوگ، رهبر حزب کار Labour لیست انتخاباتی مشترکی به نام اتحاد صهیونیستی Zionist Union تشکیل داده‌اند. این کمپ مشترک هم اکنون رقیب اصلی حزب لیکود Likud به رهبری بنیامین نتانیاهو است و در نظر سنجی‌ها نیز تقریبا شانه به شانه هم حرکت می‌کنند. 

 

سایر احزاب دست راستی، میانه رو و چپی که این دو رقیب اصلی را با فاصله بیشتری دنبال می‌کنند٬ عبارتند از: 

 

 اسراییل خانه ما Yisrael Beiteinu حزب افراطی دست راستی به رهبری وزیر خارجه اویگدور لیبرمن

 

 خانه یهودی HaBayit HaYehudi حزب افراطی صهیونیستی به رهبری وزیر دارایی نفتالی بنت

 

 شاس (پاسداران سفاردی - یهودیان متشرع شرقی) Shasحزب یهودیان افراطی با گرایش دست راستی به رهبری آریه ادرعی

 

 آینده از آن ماست Yesh Atid حزب میانه رو-چپ به رهبری وزیر اقتصاد اخراجی یاییر لپید 

 

 ملت با ماست Haam Itanu حزب یهودیان افراطی با گرایش میانه - چپ به رهبری الی ییشای 

 

احزاب کوچک دیگری مانند مرتز٬ کادیما٬ یهودیان توراتی و غیره نیز هستند که هرکدام با گرایش‌های مختلف از سیاست‌های یک یا دو حزب نام برده شده حمایت می‌کنند. در انتخابات امسال البته نیروی دیگری نیز وجود دارد که به تدریج وارد عرصه رقابت انتخاباتی شده و در صورتی که بتواند کرسی‌های کافی کسب کند، می‌تواند در تعیین سرنوشت اسراییل تاثیرگذار باشد: این نیروی سیاسی، فلسطینی‌های مقیم اسراییل هستند. 

 

 

هم اکنون چهار حزب عرب (در اسراییل به آن‌ها فلسطینی اطلاق نمی‌شود) در صحنه سیاسی اسراییل وجود دارند که گرایش‌های مختلفی از جمله کمونیستی، لیبرال و اسلامی دارند. پیشتر٬ این احزاب به تعداد انگشت‌شمار کرسی‌های کنست قانع بودند اما از آنجایی که قانون جدید، ادامه حیات احزاب کوچک را با تردید مواجه کرده و در شرایطی که مذاکرات صلح به شکست رسیده٬ اسراییل به شهرک‌سازی در کرانه غربی و اسکان یهودیان در آنها ادامه می‌دهد و تبعیض نژادی علیه فلسطینیان در سرزمین‌های اشغالی در بالا‌ترین حد خود است٬ گروه‌های سیاسی فلسطینی به این نتیجه رسیدند که باید متحد شوند و لیست مشترکی ارائه دهند تا بتوانند رای دهندگان فلسطینی - که ۲۴ درصد از جمعیت هفت میلیون و هشتصد هزار نفری اسراییل هستند - را قانع کنند در انتخابات شرکت کنند. البته فلسطینی‌ها برای همه روشن کرده‌اند که در دولت رژیم صهیونیستی مشارکت نمی‌کنند اما صرف قدرت یافتن آنان می‌تواند هر نخست‌وزیری را مجبور به دادن امتیازاتی در قبال حمایت پارلمانی کند و از این نظر آنها امیدوارند بتوانند بر امور داخلی اسراییل خصوصا مخالفت با بودجه‌های توسعه شهرک‌های صهیونیست نشین تاثیرگذار باشند. 

 

ذکر این نکته ضروری است که احزاب اسراییلی از هر طیف سیاسی، در مورد آرمان‌های صهیونیسم کمابیش هم نظر هستند و اختلافی اگر هست، بر سر مسائل داخلی چون اقتصاد و بودجه٬ بالارفتن هزینه‌های زندگی٬ کمبود مسکن و البته مذاکرات صلح و تشکیل دولت فلسطینی٬ تقسیم شهر قدس٬‌ ساخت شهرک‌ها در زمین‌های فلسطینی‌ها در کرانه غربی و تبعیض نژادی علیه فلسطینی‌هاست. 

 

در رقابت‌های انتخاباتی این دوره حرف چندانی از ایران یا برنامه هسته‌ای آن نیست؛ البته به جز در تبلیغاتی که توسط شخص بنیامین نتانیاهو و تیم انتخاباتی وی انجام می‌شود؛ چرا که نتانیاهو همیشه سعی می‌کند از برگ تهدید خارجی و امنیت اسراییل استفاده کند و معمولا هم موفق است. 

 

مهم‌ترین تفاوتی که این دوره از رقابت‌های انتخاباتی اسراییل با دوره‌های قبل دارد، کشیده شدن موضوع فساد اقتصادی و حیف و میل اموال عمومی توسط خانواده نخست وزیر (خصوصا همسر وی) به رسانه‌ها و تبلیغات است؛ بطوری که حتی پای بازرسی کل اسراییل نیز به دعوای انتخاباتی باز شد و این سازمان با ارائه گزارشی، اعلام کرد همسر نخست وزیر پول بازیافت بطری‌های نوشیدنی خریده شده توسط نهاد نخست وزیری را به جیب زده است. گزارش‌های دیگری از این دست هم در رسانه‌های اسراییل منتشر شده‌اند. در پاسخ به همه این انتقادات٬ نتانیاهو مخالفانش را به تبلیغات منفی برای خراب کردن وجهه خودش و همسرش متهم می‌کند. 

 

 

نطرسنجی‌هایی که مرتب و به صورت هفتگی توسط روزنامه‌ها و دو کانال تلویزیونی ۲ و ۱۰ رژیم صهیونیستی انجام می‌شود، نشان می‌دهد "اتحاد صهیونیستی لیونی - هرتزوگ" احتمالا برنده ۲۵ تا ۲۷ کرسی و "حزب لیکود نتانیاهو" برنده ۲۳ تا ۲۵ کرسی کنست خواهند شد. در بهترین حالت برای لیست متحد اعراب می‌توان ۱۳ تا ۱۸ کرسی متصور شد. 

 

بنابر همین نظرسنجی‌ها ۴۸ تا ۵۱ درصد از ساکنین سرزمین‌های اشغالی فکر می‌کنند حتی اگر لیکود برنده اصلی انتخابات نباشد، بنیامین نتانیاهو بیشترین شانس برای تشکیل دولت آینده را دارد؛ چرا که بنا بر قوانین، رئیس رژیم صهیونیستی می‌تواند پیشنهاد تشکیل کابینه را نه به لیدر حزبی که بیشترین کرسی‌ها را کسب کرده٬ بلکه به فردی که توانایی تشکیل کابینه ائتلافی را دارد بدهد. 

 

به این ترتیب به نظر می‌رسد سیاست‌های آتی اسراییل در جنگ و صلح را باز هم مردی که در بین اسراییلی‌ها به پادشاه بی‌بی King Bibi (با نیم نگاهی به پادشاهان اسطوره‌ای یهودی داوود و سلیمان) شهرت دارد، تعیین خواهد کرد.