سوره‌اي در ستايش زوجي بي نظير

دهر به معناي روزگار، دوران است.
 

در آيه اول اشاره به «روزگارى‏» مى ‏كند كه بر «انسان‏» گذشته، و او چيزى نبود كه ياد شود. از آن پس اشاره به خلقت انسان، و قرار گرفتن او بر سر دو راهى «شكر» و «كفران‏» مى‏ نمايد.
 

از آنچا كه محور اين سوره، انسان است و عملش و اخلاصش و ايثارش و عاقبت كارش در قيامت و نعمت‏هاى خوب براى نيكان، نام ديگر اين سوره «انسان‏» است.
 

اين سوره به نام «هل اتى‏» هم مشهور است. چونكه با اين كلمه آغاز شده است.
 

اين سوره در مدينه نازل شده و بنا به روايات، در ستايش از على و فاطمه(ع) است كه بخاطر نذرشان، سه روز روزه گرفتند و هنگام افطار، غذاى ساده خويش را به مسكين و يتيم و اسير، ايثار كردند (آيه 8) و خود با آب افطار نمودند. در آيات بعد، از نعمتهاى خداوند براى اهل بهشت، و پاداش نيكيها در آخرت، ياد شده و فرمان صبر و مقاومت داده است.
 

اين سوره داراى 31 آيه است و بعد از «الرحمن‏» نازل شده است.