دهر به معناي روزگار، دوران است.
در آيه اول اشاره به «روزگارى» مى كند كه بر «انسان» گذشته، و او چيزى
نبود كه ياد شود. از آن پس اشاره به خلقت انسان، و قرار گرفتن او بر سر دو
راهى «شكر» و «كفران» مى نمايد.
از آنچا كه محور اين سوره، انسان است و عملش و اخلاصش و ايثارش و عاقبت
كارش در قيامت و نعمتهاى خوب براى نيكان، نام ديگر اين سوره «انسان» است.
اين سوره به نام «هل اتى» هم مشهور است. چونكه با اين كلمه آغاز شده است.
اين سوره در مدينه نازل شده و بنا به روايات، در ستايش از على و فاطمه(ع)
است كه بخاطر نذرشان، سه روز روزه گرفتند و هنگام افطار، غذاى ساده خويش را
به مسكين و يتيم و اسير، ايثار كردند (آيه 8) و خود با آب افطار نمودند.
در آيات بعد، از نعمتهاى خداوند براى اهل بهشت، و پاداش نيكيها در آخرت،
ياد شده و فرمان صبر و مقاومت داده است.
اين سوره داراى 31 آيه است و بعد از «الرحمن» نازل شده است.