بمناسبت یادواره سیامین سرداران و فرماندهان شهدای استان قم؛
يك عضو مركزيت كارگزاران
خواستار عبور از فضاي راديكال به سمت عقلانيت و اعتدال شد. محسن هاشمي
خواستار باز شدن فضاي انتخاباتي براي معتدل ها شده است. پيش از اين گفته
شده بود كه كارگزاراني ها با شعار اعتدال سعي خواهند كرد به فضاي سياسي و
انتخابات بازگردند.
هاشمي در مصاحبه با دي پرس گفته است: «بايد از فضاي تندروي هاي گروه هاي سياسي و حاكم بر جامعه عبور كرد و به سمت عقلانيت رفت. اصولا فضاي سياسي وقتي در اختيار نيروهاي افراطي (راست يا چپ فرقي ندارد) قرار مي گيرد معمولا در اين فضا نيروهاي عاقل و معتدل و كساني كه براساس يك برنامه منسجم و با دورانديشي فعاليت مي كنند، خود به خود سكوت مي كنند.
در واقع فضاي حضور افراطيون به دليل آنكه بسيار پرتنش است و اجازه داده مي شود به هر كسي توهين كنند و حد و مرزي هم براي آن قائل نيستند به همين دليل معمولا معتدلين كمتر سخن مي گويند.»
محسن هاشمي همچنين مي گويد: «الان فضا صفر و يك شده است، از اين طرف برخي مي آيند و مي گويند كساني كه به فتنه- اسم اش هم خودشون گذاشتن فتنه- سلام كردند يا لبخند زدند هم حق ندارند در انتخابات شركت كنند از سوي ديگر افراطيوني هم آن سوي ميدان نشسته اند و مي گويند شركت كردن در چنين انتخاباتي درست نيست و بحث تحريم را مطرح مي كنند. به هر حال اين فضاي صفر و يك بايد از يك جا شكسته بشود اما براي كساني كه قدرت را در اختيار ندارند سخت است كه اين كار را بكنند در صورتي كه صاحبان قدرت راحت تر مي توانند اين فضاي صفر و يكي را بشكنند و توقع الان اين است كه كساني كه قدرت سياسي و اجتماعي را دارند بيايند اين فضا را بشكنند و اجازه بدهند حداقل كم كم به نيم برسد كه ايده آل است و هر دو طرف بر روي يك موضوعاتي به توافق برسند ولي اينكه ما روي صفر و يك نگه داشتيم به نظرم معقول نيست و در يك دايره بسته اي قرار گرفتيم، الان كه زمان زيادي تا انتخابات نداريم به همين خاطر توقع اين است كه بايد از يك جاي قدرتمندي اين فضاي صفر و يكي شكسته بشود مخصوصا كه تهديدات دشمنان خارجي روز به روز جدي تر مي شود.»
شايان ذكر است برخي اعضاي مركزيت كارگزاران و عناصر فعالان نزديك به آن، به خاطر نقش آفريني در فتنه و آشوب سال 88 در بازداشت به سر مي برند يا از كشور خارج شده اند. اين طيف همان هايي هستند كه سخنگوي حزب آنان را نمايندگي مي كرد و زماني اعلام كرد كارگزاران حزب ليبرال-دموكراتي است و اعتقاد ندارد اسلام چارچوب سياسي، حقوقي و اقتصادي دارد. در چنين وضعيتي سخن گفتن از عقلانيت و اعتدال نيز جالب توجه است. معلوم نيست بين اسلام آمريكايي (فتنه سبز) و اسلام ناب انقلابي و خط امام چگونه مي شود حد ميانه اي پيدا كرد و دم از اعتدال زد؟ و آن «نيم» مورد نظر عضو كارگزاران يعني چه؟! يعني مثلا نيمي ليبرال-دموكرات و نيمي متشرع يا نيمي همكار جريان هاي ضدانقلاب و نيم ديگر، پايبند به قانون اساسي؟! در فضايي كه دشمنان قسم خورده ملت و كشور علنا اعلام مي كردند از فتنه سبز براي براندازي جمهوري اسلامي و جمع كردن بساط اسلام حمايت مي كنند و از اوباما و كلينتون تا پرز و نتانياهو قطار شده بودند تا به قول خودشان اين پياده نظام ارتش اسرائيل بتواند با نظام اسلامي معارضه كند، چگونه مي توان از حد ميانه و «نيم» سخن گفت؟ چطور مي شود ميان حرمت شكني يزيديان در عاشوراي سال 88 و فوران تاريخي انزجار يك ملت از اين حرمت شكني، حد وسطي- نيم كذايي!- پيدا كرد؟ و چگونه امكانپذير است كه هم تحريك كننده التهاب و آشوب بود و هم مدعي عقلانيت و اعتدال در كشور شد؟
طبيعتا حداقل انتظار از حزب كارگزاران و هر جريان سياسي ديگري اين است كه فارغ از رقابت هاي حزبي و انتخاباتي، صراحتا موضع خود را درباره معركه گيري سلطنت طلبان و تروريست هاي منافق و بهايي ها عليه اسلام و انقلاب و حضرت امام خميني(ره) و قانون اساسي اعلام كرد. تعبير « به قول خودشان فتنه»! البته نشان مي دهد حضرات هنوز هم قرار باشد غش بكنند كدام طرفي سقوط مي كنند.
و سرانجام اينكه با اين فضاي شفاف و روشن، فتنه گران و حاميان آنها هرگز در انتخابات مجلس شوراي اسلامي مجال بازيگري و فتنه گري دوباره نخواهند داشت. حداقل انتظار مردم متدين در اين ميان اعلام برائت و انزجار از صحنه سازان ورشكسته فتنه و آشوب سال 88 است.
منبع: كيهان
هاشمي در مصاحبه با دي پرس گفته است: «بايد از فضاي تندروي هاي گروه هاي سياسي و حاكم بر جامعه عبور كرد و به سمت عقلانيت رفت. اصولا فضاي سياسي وقتي در اختيار نيروهاي افراطي (راست يا چپ فرقي ندارد) قرار مي گيرد معمولا در اين فضا نيروهاي عاقل و معتدل و كساني كه براساس يك برنامه منسجم و با دورانديشي فعاليت مي كنند، خود به خود سكوت مي كنند.
در واقع فضاي حضور افراطيون به دليل آنكه بسيار پرتنش است و اجازه داده مي شود به هر كسي توهين كنند و حد و مرزي هم براي آن قائل نيستند به همين دليل معمولا معتدلين كمتر سخن مي گويند.»
محسن هاشمي همچنين مي گويد: «الان فضا صفر و يك شده است، از اين طرف برخي مي آيند و مي گويند كساني كه به فتنه- اسم اش هم خودشون گذاشتن فتنه- سلام كردند يا لبخند زدند هم حق ندارند در انتخابات شركت كنند از سوي ديگر افراطيوني هم آن سوي ميدان نشسته اند و مي گويند شركت كردن در چنين انتخاباتي درست نيست و بحث تحريم را مطرح مي كنند. به هر حال اين فضاي صفر و يك بايد از يك جا شكسته بشود اما براي كساني كه قدرت را در اختيار ندارند سخت است كه اين كار را بكنند در صورتي كه صاحبان قدرت راحت تر مي توانند اين فضاي صفر و يكي را بشكنند و توقع الان اين است كه كساني كه قدرت سياسي و اجتماعي را دارند بيايند اين فضا را بشكنند و اجازه بدهند حداقل كم كم به نيم برسد كه ايده آل است و هر دو طرف بر روي يك موضوعاتي به توافق برسند ولي اينكه ما روي صفر و يك نگه داشتيم به نظرم معقول نيست و در يك دايره بسته اي قرار گرفتيم، الان كه زمان زيادي تا انتخابات نداريم به همين خاطر توقع اين است كه بايد از يك جاي قدرتمندي اين فضاي صفر و يكي شكسته بشود مخصوصا كه تهديدات دشمنان خارجي روز به روز جدي تر مي شود.»
شايان ذكر است برخي اعضاي مركزيت كارگزاران و عناصر فعالان نزديك به آن، به خاطر نقش آفريني در فتنه و آشوب سال 88 در بازداشت به سر مي برند يا از كشور خارج شده اند. اين طيف همان هايي هستند كه سخنگوي حزب آنان را نمايندگي مي كرد و زماني اعلام كرد كارگزاران حزب ليبرال-دموكراتي است و اعتقاد ندارد اسلام چارچوب سياسي، حقوقي و اقتصادي دارد. در چنين وضعيتي سخن گفتن از عقلانيت و اعتدال نيز جالب توجه است. معلوم نيست بين اسلام آمريكايي (فتنه سبز) و اسلام ناب انقلابي و خط امام چگونه مي شود حد ميانه اي پيدا كرد و دم از اعتدال زد؟ و آن «نيم» مورد نظر عضو كارگزاران يعني چه؟! يعني مثلا نيمي ليبرال-دموكرات و نيمي متشرع يا نيمي همكار جريان هاي ضدانقلاب و نيم ديگر، پايبند به قانون اساسي؟! در فضايي كه دشمنان قسم خورده ملت و كشور علنا اعلام مي كردند از فتنه سبز براي براندازي جمهوري اسلامي و جمع كردن بساط اسلام حمايت مي كنند و از اوباما و كلينتون تا پرز و نتانياهو قطار شده بودند تا به قول خودشان اين پياده نظام ارتش اسرائيل بتواند با نظام اسلامي معارضه كند، چگونه مي توان از حد ميانه و «نيم» سخن گفت؟ چطور مي شود ميان حرمت شكني يزيديان در عاشوراي سال 88 و فوران تاريخي انزجار يك ملت از اين حرمت شكني، حد وسطي- نيم كذايي!- پيدا كرد؟ و چگونه امكانپذير است كه هم تحريك كننده التهاب و آشوب بود و هم مدعي عقلانيت و اعتدال در كشور شد؟
طبيعتا حداقل انتظار از حزب كارگزاران و هر جريان سياسي ديگري اين است كه فارغ از رقابت هاي حزبي و انتخاباتي، صراحتا موضع خود را درباره معركه گيري سلطنت طلبان و تروريست هاي منافق و بهايي ها عليه اسلام و انقلاب و حضرت امام خميني(ره) و قانون اساسي اعلام كرد. تعبير « به قول خودشان فتنه»! البته نشان مي دهد حضرات هنوز هم قرار باشد غش بكنند كدام طرفي سقوط مي كنند.
و سرانجام اينكه با اين فضاي شفاف و روشن، فتنه گران و حاميان آنها هرگز در انتخابات مجلس شوراي اسلامي مجال بازيگري و فتنه گري دوباره نخواهند داشت. حداقل انتظار مردم متدين در اين ميان اعلام برائت و انزجار از صحنه سازان ورشكسته فتنه و آشوب سال 88 است.
منبع: كيهان
اخبار ویژه
از ایران تا لبنان، صدای همدلی و کمکرسانی
تحلیل استراتژیهای محور مقاومت و غرب در تنشهای منطقهای؛
نظرات بینندگان
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
