اروپا:ایران و اسراییل پشت یک میز بنشینند!

به گزارش پایگاه 598 به نقل از فارس، چهار سال و اندی از بحران سوریه می‌گذرد و تلاش‌ برای حل سیاسی این بحران همچنان ادامه دارد. نکته قابل توجه این بار حضور علنی رژیم صهیونیستی بر سر میز حل و فصل سوریه است. اکنون همچنان بر راه حل سیاسی اصرار می‌شود که البته این مسئله به خاطر رفع رنج و درد مداوم مردم سوریه نیست بلکه برای متوقف ساختن پیامدهای مداوم جنگ است.
 
روزنامه «السفیر» لبنان با اشاره به این مسئله، در گزارشی نوشت، ایران در مذاکرات سوریه نیز حضور دارد. این مسئله تازگی ندارد بلکه دعوت صریح اروپا از این کشور قابل توجه است. همه دعوت شده‌اند؛ کشورهای همسایه و کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس. این بار، اروپایی‌ها، موتور محرک هستند که متعهد شده‌اند فعالیت‌های دیپلماسی خود را به بالاترین میزان افزایش دهند. هدف از این مسئله نیز برگزاری نشستی با هدف تقسیم نشدن سوریه و مبارزه با تروریسم است.
 
گروهی از مسئولان وزارت خارجه‌های اروپا نیز طرح کلیات راهبردهای خود را شرح دادند. پس از اینکه غربی‌ها هشدارهای خود را برای مبارزه با تروریسم افزایش دادند، این اقدام به عنوان جهت‌دهی مجدد سیاست اتحادیه اروپا صورت گرفت.
 
این راهبرد ماه‌ها پس از نشست‌های اروپایی صورت گرفت و به خاطر آماده‌باش امنیتی در پایتخت این کشورها به ویژه حملات پاریس این راهبرد زودتر اعلام شد و حل بحران در سوریه و عراق نیز در اولویت کشورهای اروپایی قرار گرفت؛ البته این مسئله به خاطر وخامت این جنگ‌ها نیست بلکه ناشی از تأثیر مستقیم آن بر امنیت کشورهای اروپایی است؛ به گونه‌ای که شمار تروریست‌ها رو به افزایش نهاده است و کسانی که در اروپا با داعش همسو هستند، دغدغه دائم این کشورها به شمار می‌ورند.
 
مسئولان وزارت خارجه‌های کشورهای اروپایی در چندین نشست نقاط راهبردی را تعیین و تصریح کردند که اتحادیه اروپا «ورود به عرصه دیپلماسی با کشورهای منطقه را افزایش خواهد داد» تا زمینه تفاهم‌های بسیاری را فرهم آورد که قاعده‌ای برای راهکارهای سیاسی خواهد بود.
 
به گفته این مسئولان، بدون وجود این راه حل‌ها، هر طرحی برای مبارزه با تروریسم بی‌فایده خواهد بود. از یک سو درگیری‌های خونبار مانند آهن‌ربایی است که تروریست‌ها را جذب می‌کند و از سوی دیگر مناطقی که خارج از کنترل است به منزله اکسیژنی خواهد بود که گروه‌های تروریستی داعش و جبهه النصره با آن زندگی خواهند کرد.
 
رژیم صهیونیستی در کنار ایران و عربستان در میان گزینه‌هایی بود که یکی از مسئولان وزارت خارجه کشورهای اروپایی اعلام کرد که باید حضور بیشتری در راه حل سیاسی داشته باشند. این نخستین باری است که اروپایی‌ها رژیم اشغال‌گر را در ضمن طرف‌هایی به شمار آوردند که باید در حل بحران سوریه حضور داشته باشد.
 
به نوشته السفیر، «جیل دو کرشوف» هماهنگ‌کننده اروپایی مبارزه با تروریسم در توضیح نقش اسرائیل در حل بحران سوریه نیز گفت که «ما با مبارزه با تروریسم تعامل دارم نه با سیاست خارجی». این در حالی است که محافظه‌‌کاری سیاسی چند ماهی است که در اظهارات دوکرشوف دیده می‌شود. وی چندین بار تکرار کرد که هدف، شکست داعش و النصره و سایر گروه‌های تروریستی است.
 
دوکرشوف همچنین بار دیگر همکاری با دمشق را نپذیرفت و مدعی شد که «بشار اسد» رئیس جمهور سوریه بخشی از بحران این کشور نه بخشی از راه حل این بحران.
 
همزمان با افزایش فشار به دمشق و تحمیل تحریم به سوریه، اتحادیه اروپا همچنین خواستار «افزایش ورود به مسائل سیاسی و دیپلماسی با کشورهای منطقه و شرکای بین‌المللی است تا از شدت تنش‌های منطقه‌ای و جنگ دولت سوریه با مخالفان این کشور کاسته شود». نقطه قابل توجه در راهبرد کشورهای اروپایی انعطاف این کشورهاست. این راهبرد شامل «تشویق برای ایجاد یک گروه حامی تلاش‌های "استفان دی میستورا" فرستاده ویژه سازمان ملل به سوریه است تا نشست گسترده‌تری برگزار شود که در راستای یک روند سیاسی ملی فعالیت کند».  
 
اروپایی‌ها همچنین خواستار برگزاری نشست در «سطح شورای امنیت و نشست منطقه‌ای هستند» و برای تحق این مسئله خواستار تحقق منافع مشترکی هستند که شامل عزم این اتحادیه برای حمایت از حاکمیت و تمامیت ارضی سوریه است. ولی اروپایی‌ها همچنین اعلام می‌کنند که اساس انتقال سیاسی همچنان «قطع‌نامه‌های شورای امنیت و بیانیه ژنو» است.
 
موضع اروپایی‌ها در قبال دولت سوریه نیز با تزلزل روبه‌رو است. اتحادیه اروپا اکنون خواستار حمایت از «آشتی ملی» است و برای تحقق این هدف خواستار افزایش حضورشان در دمشق هستند.
 
از سوی دیگر، درنگ بر سر مسئله نیروهای کُرد در سوریه و عراق نیز مسئله‌ای است که شک‌هایی را برای تلاش‌های جدایی‌طلبانه برمی‌انگیزد. در این زمینه نیز کسانی که این راهبردها را آماده کردند، همیشه تأکید دارند که «هر گونه حمایت از مقاومت کردها در برابر گروهک داعش باید از طریق تضمین‌های قوی کشورهای منطقه برای احترام مداوم اتحادیه اروپا نسبت به تمامیت ارضی این کشورها باشد».