"پدر آن دیگری" فیلمی برای بهبود زندگی خانواده های ایرانی

به گزارش سرویس نقد رسانه پایگاه 598، دیدن فیلم در سینما به همراه خانواده موضوعی است که در سال های اخیر یکی از ملاک های ارزیابی فیلم های سینمایی بوده است.این مسئله که انسان بتواند با خیال راحت به همراه پدرومادر و خواهر و برادر کوچکتر و بزرگترش در سینما بنشیند و بدون معذب شدن فیلم ببیند نوعی مطالبه قشر بزرگی از جامعه بوده و متاسفانه ذهنیت مثبتی در خصوص آن وجود ندارد. اما گاهی فیلم هایی یافت می شود که این مشخصه را داراست و یدالله صمدی در جشنواره سی و سوم چنین اتفاقی را ر قم زده است.

متاسفانه  سینما در سال های اخیر در حوزه خانواده  نتوانسته آن طور که باید و شاید مخاطب خود را از میان خانواده های ایرانی انتخاب کند. مخاطبی که با همه دل مشغولی هایی که دارد هنوز برایش نهاد خانواده و ارتباط میان اعضا مهم است. بعد از مدت ها فیلم پدر آن دیگری ساخته یدالله صمدی را می توان نقطه عطفی برای آشتی دادن همه اعضای خانواده با سینما دانست. ماجرا در یک خانواده ایرانی با سه فرزند اتفاق می افتد.  


ریویو:

شهاب فرزند دوم خانواده است که تا شش سالگی کسی حتی یک کلمه از او نمی شنود. البته در اواخر فیلم مشخص می شود که به علت بی توجهی ها و تحقیر شدنش از سوی پدر او تصمیم به این کار گرفته است و با همه خانواده قهر می کند. فیلمنامه قوی است که البته این را می توان مدیون کتابی با همین نام از پریوش صنیعی دانست. فیلم با درون مایه های اجتماعی می کوشد زندگی این خانواده و اقوام دیگرشان را در اواخر دهه شصت و یا اوایل دهه هفتاد به تصویر بکشد.

زمانی که خانواده ها بیشتر از اکنون زمانشان را با هم و در کنار هم می گذراندند. از طرفی خانواده عموی شهاب با داشتن دو فرزند داستان های حاشیه ای فیلم را رغم می زنند. در کنار این فامیل ما زندگی پیرزن و پیرمرد را می بینیم که بعد از سال ها هنوز که هنوز است با عشق و محبت با هم زندگی می کنند. آن قدر به نکات تربیتی واقف هستند که با همان برخودرهای اولیه متوجه می شوند که شهاب از لحاظ ذهنی مشکلی ندارد بلکه از کمبود های عاطفی رنج می برد.

دورنما:

فیلم را می توان تلاشی برای بهبود زندگی خانواده های ایرانی دانست. هنگامه قاضیانی  در نقش مریم، مادر شهاب، با بازی فوق العاده می کوشد دغدغه های یک مادر دلسوز را به نمایش بکشد. مادرهای فیلم همه و همه نماد محبت هستند. از پیرزنی که شهاب را درخیابان پیدا می کند با بازی خوب شمسی فضل اللهی تا مادربزرگ شهاب با بازی ثریا قاسمی همه و همه نماد منبع محبت در خانواده ایرانی هستند. در روزگاری که سریال های ماهواره ای می کوشد تا نقش مادر را در زندگی ایرانی کمرنگ جلوه دهند این فیلم را می توان نقطه مثبتی دانست. زمان طولانی فیلم این بار بر خلاف خیلی از فیلم ها مخاطب را خسته نمی کند بلکه برای دیدن نتیجه مشتاق تر می سازد.

اوج فیلم صحنه ای که شهاب با دیدن حال نامساعد مادربزرگ مادرش را صدا می زند دل مخاطب را می لرزاند . تا جایی که صحنه انتهایی فیلم که شهاب با پدرش بعد از مدت ها دوری عاطفی آشتی میکند با تشویق تماشاگران همراه می شود. داستان فیلم پیچیده نیست و همین را می توان باعث همذات پنداری بیشنر مخاطب دانست. مسائلی مثل تفاوت گذاشتن بین فرزندان، گول خوردن دختران جوان در دوستی های خیابانی، بهانه قرار دادن کار و مشغله برای وقت نگذاشتن برای خانواده همه و همه به نوعی در زندگی خیلی از ما نمود دارد. یدالله صمدی می کوشد مخاطب را به چالش وادار کند. چالشی که آیا من این اشتباه را انجام داده ام؟ را به ذهن مخاطب وارد می کند.

نکات تربیتی مطرح شده در فیلم را می توان برای همه مادرها و پدرهای ایرانی مفید دانست. همه کسانی که در سنین مختلف فرزند دارند. به هر حال بعد از مدت ها فیلمی به نمایش درآمد که اگر همه افراد خانواده با هم به تماشای آن بنشینند مشکلی پیش نخواهد آمد. فیلم تلاش می کند نقش پدر و مادر را به طور هم زمان در پاسخ به نیاز های عاطفی فرزند مهم نشان دهد. موضوعی که این روزها بیشتر کمبود آن به چشم می خورد. مادری که به خاطر فرزندانش خانه داری را انتخاب میکند ولی با همه تلاش ها و محبت ها به علت نبود محبت پدر نمی تواند پاسخگوی همه نیاز های عاطفی فرزندش باشد.

نتیجه:

"پدر آن دیگری" فیلم متوسطی است ولی باهمه متوسط بودن می تواند بهترین تاثیر را روی مخاطب داشته باشد. به امید روزی که سازندگان فیلم بیش از آنکه به دنبال گذران وقت مخاطب سینما باشند به پیام های اجتماعی و اخلاقی فیلم هایشان توجه کنند.