ريشه ضرب المثل/ لکنت امير، مکنت فقير

خراسان/ اين مثل را در جايي به کار مي برند که بخواهند بگويند وقتي خدا بخواهد کسي را خوشبخت کند، زمينه آن را فراهم مي کند. اما ريشه آن برمي گردد به اين حکايت: گويند اميري کريم الطبع را لکنتي در زبان بود. طوري که بعضي کلمات را دوبار تکرار مي کرد. فقيري نزد او رفت و تقاضاي مقداري پول کرد. امير ثروتمند به نوکرش، با لکنت زبان گفت: ده ده دينار به او بده. نوکر که تازه استخدام شده بود و نمي دانست که امير لکنت زبان دارد، ده ده را، صد حساب کرد و صد دينار به فقير داد. وقتي که امير از اين کار مطلع شد نوکر را احضار کرد و گفت: چرا صد دينار به فقير دادي؟ جواب داد: قربان شما گفتيد ده ده دينار، خوب من هم حساب کردم ده ده تا مي شود صد تا بنابراين صد دينار به او دادم. امير با خشم غريد و گفت: اي نادان، ده ده حاصل لکنت زبان من بود. از آن روز، اين مثل بر سر زبان ها افتاد.

فرهنگنامه امثال و حکم- امين خضرايي