آنهايي که همين چند ماه پيش مدعي بازي در ترکيب اصلي بودند اما حالا حتي جايي در ليست 23 نفره ندارند.
به گزارش
"ورزش سه" یک تیم فوتبال را 23 بازیکن تشکیل می‌دهند. بازیکنانی که هر یک
تخصصی دارند. یکی مدافع است، دیگری هافبک و بقیه هم یا مهاجم هستند یا
دروازه‌بان. یک مربی همیشه سعی می‌کند 23 بازیکنی را انتخاب کند که بتوانند
خواسته‌هایش را در زمین پیاده کنند. مربی اگر سالم باشد و بزرگ، توجیهی
نمی‌پذیرد و البته به تمام سفارش‌ها جواب منفی می‌دهد تا یک تیم قوی را
تشکیل بدهد. تیمی که بتواند به موفقیت برسد.
کارلوس کروش در جام جهانی و جام ملت‌های آسیا هدایت تیم ملی را بر عهده داشت. مرور دو لیست 23 نفره او برای حضور در این دو جام می‌تواند جالب باشد و مملو از نکات ریز. او در این دو جام، سعی کرد تا فقط از 15 بازیکن استفاده کند. یعنی تیم اصلی او را حدود 15 بازیکن تشکیل دادند و بقیه نقش توریست را ایفا کردند. چه آنهایی که به برزیل رفتند و چه بازیکنانی که راهی استرالیا شدند.
در جام جهانی بازیکنانی چون رحمان احمدی، دنیل داوری، احمد آل‌نعمه، استیون بیت آشور، حسین ماهینی، قاسم حدادی فر و بختیار رحمانی هم حتی یک دقیقه بازی نکردند و دست از پا درازتر به ایران برگشتند. در جام ملت‌های آسیا هم تقریبا چنین اتفاقی رخ داد و محسن فروزان، علیرضا بیرانوند، رامین رضاییان، محمدرضا خانزاده و امید ابراهیمی فرصت بازی پیدا نکردند. برویم سراغ آنهایی که بازی نکردند و کمی از کارلوس کروش انتقاد کنیم. او همان کسی بود که چند ماه مانده به جام جهانی، از دنیل داوری و استیون بیت آشور دعوت کرد تا به تیم ملی ایران بیایند. کروش برای این دو بازیکن فرش قرمز پهن کرد و آنها را جزیی از ترکیب تیم ملی دانست.
بیت‌آشور و داوری بر همین اساس و با اعتقاد کروش به جام جهانی رفتند و حضور در این تورنمنت مهم را هر چند به‌عنوان بازیکن ذخیره در کارنامه خود به ثبت رساندند اما دیگر خبری از این دو بازیکن نشد. آنها فقط دو ماه بعد از اتمام جام جهانی از چشم کروش افتادند و هرگز به تیم ملی دعوت نشدند. البته کروش یک بار نام داوری را در لیست قرار داد اما او نیامد و مرد پرتغالی هم که انگار چنین اتفاقی را می‌پسندید قلم قرمز روی نام او کشید تا دنیل را که با هزار امید و آرزو به فوتبال ملی آورده بودند به همین راحتی از دست بدهند.
استیون بیت‌آشور هم چنین سرنوشتی داشت. کروش وقتی می‌خواست این بازیکن را به تیم ملی دعوت کند از یک مدافع راست بین‌المللی صحبت کرد. مدافعی که در لیگ ام ال اس بازی می‌کرد و به گفته کروش می‌توانست رقیب سرسختی برای خسرو حیدری، پژمان منتظری و حتی حسین ماهینی در دفاع راست باشد. کروش در حالی بیت آشور را به تیم ملی ایران فرا خواند که بازی‌های مقدماتی جام جهانی را پشت سر گذاشته بود. او می‌دانست که پژمان منتظری، دفاع راست تیمش در جام جهانی خواهد بود، با این حال هم بیت آشور را به جام جهانی برد، هم خسرو حیدری و هم حسین ماهینی را!
حضور چهار مدافع راست برای سه بازی می‌توانست جالب باشد. بخصوص اینکه دو مدافع از جمع این چهار مدافع هرگز بازی نکردند و سومی هم در پستی دیگر به میدان رفت. کروش انگار فقط برای جام جهانی روی بیت آشور نظر داشت. او مدافعان راست آماده لیگ از جمله همین وریا غفوری و میلاد فخرالدینی را کنار زد تا بیت آشور را به جام جهانی ببرد.
بیت آشور فقط برای دو ماه محبوب کروش ماند و سپس جای خود را در تیم ملی از دست داد. به همین راحتی، درست مثل خیلی‌های دیگر.
کپی برابر اصلی ویلیام آتشکده و امید نظری. بازیکنانی که برای مقاطعی خاص به تیم ملی آمدند، نامشان در لیست قرار گرفت و سپس به یکباره جایگاه خود را از دست دادند. آتشکده قرار بود مشکل خط حمله ایران را حل کند. او آمد، پیراهن تیم ملی را هم پوشید اما رفت که رفت. اگر شما از او خبر دارید، ما هم داریم!
امید نظری هم همینطور. او در دسته دو سوئد بازی می‌کرد. درست مثل آتشکده. در تیمی معمولی و میانه جدولی. توسط کروش کشف شد، به نظر فقط مرد پرتغالی می‌توانست کاشف او باشد. به تیم ملی آمد و چندین اردو را پشت سر گذاشت. حتی در چند بازی برای تیم ملی به میدان رفت و سپس به سوئد بازگشت و دیگر خبری از او به میان نیامد تا همین چند هفته پیش. فولاد به یک هافبک میانی نیاز داشت و به همین دلیل امید نظری در تمرین این تیم حاضر شد اما نتوانست نظر دراگان اسکوچیچ را جلب کند. بازیکنی که همین چند ماه پیش برای تیم ملی ایران بازی می‌کرد در تست فولاد مردود شد و شانس بازی در لیگ ایران را از دست داد. شاید نظری فقط می‌تواند زیر نظر مربی بزرگی چون کروش بازی کند.
استیون بیت آشور، دنیل داوری، ویلیام آتشکده و امید نظری. همگی فراموش شده‌اند، شاید چون جام جهانی جدیدی در کار نیست وگرنه بیت آشور همان بیت آشور است و در ونکوور وایتکپس همچنان یک بازیکن فیکس است و با همان آمادگی قبل به میدان می‌رود. داوری هم همان داوری است. او فقط باشگاهش را تغییر داده است. آنها همان‌هایی هستند که کروش برای آوردن و البته تثبیت شان در تیم ملی اصرار فراوانی داشت اما حالا حتی نیم نگاهش هم به سوی آنها نیست. داوری و بیت آشور جایی در لیست تیم ملی نداشتند. آن هم در جام ملت‌ها و روزهایی که فروزان و رامین رضاییان به پیراهن تیم ملی رسیدند. این دو مثل آتشکده و نظری چند صباحی آمدند، چند بازی ملی انجام دادند و رفتند! کروش همان کروش است و این بازیکنان همان بازیکنان، فقط چند ماه از جام جهانی گذشته است. ابهام بزرگ اما تغییر عجیب نظر کروش در مورد این بازیکنان است. آنهایی که همین چند ماه پیش مدعی بازی در ترکیب اصلی بودند اما حالا حتی جایی در لیست 23 نفره ندارند. عجیب نیست؟
کارلوس کروش در جام جهانی و جام ملت‌های آسیا هدایت تیم ملی را بر عهده داشت. مرور دو لیست 23 نفره او برای حضور در این دو جام می‌تواند جالب باشد و مملو از نکات ریز. او در این دو جام، سعی کرد تا فقط از 15 بازیکن استفاده کند. یعنی تیم اصلی او را حدود 15 بازیکن تشکیل دادند و بقیه نقش توریست را ایفا کردند. چه آنهایی که به برزیل رفتند و چه بازیکنانی که راهی استرالیا شدند.
در جام جهانی بازیکنانی چون رحمان احمدی، دنیل داوری، احمد آل‌نعمه، استیون بیت آشور، حسین ماهینی، قاسم حدادی فر و بختیار رحمانی هم حتی یک دقیقه بازی نکردند و دست از پا درازتر به ایران برگشتند. در جام ملت‌های آسیا هم تقریبا چنین اتفاقی رخ داد و محسن فروزان، علیرضا بیرانوند، رامین رضاییان، محمدرضا خانزاده و امید ابراهیمی فرصت بازی پیدا نکردند. برویم سراغ آنهایی که بازی نکردند و کمی از کارلوس کروش انتقاد کنیم. او همان کسی بود که چند ماه مانده به جام جهانی، از دنیل داوری و استیون بیت آشور دعوت کرد تا به تیم ملی ایران بیایند. کروش برای این دو بازیکن فرش قرمز پهن کرد و آنها را جزیی از ترکیب تیم ملی دانست.
بیت‌آشور و داوری بر همین اساس و با اعتقاد کروش به جام جهانی رفتند و حضور در این تورنمنت مهم را هر چند به‌عنوان بازیکن ذخیره در کارنامه خود به ثبت رساندند اما دیگر خبری از این دو بازیکن نشد. آنها فقط دو ماه بعد از اتمام جام جهانی از چشم کروش افتادند و هرگز به تیم ملی دعوت نشدند. البته کروش یک بار نام داوری را در لیست قرار داد اما او نیامد و مرد پرتغالی هم که انگار چنین اتفاقی را می‌پسندید قلم قرمز روی نام او کشید تا دنیل را که با هزار امید و آرزو به فوتبال ملی آورده بودند به همین راحتی از دست بدهند.
استیون بیت‌آشور هم چنین سرنوشتی داشت. کروش وقتی می‌خواست این بازیکن را به تیم ملی دعوت کند از یک مدافع راست بین‌المللی صحبت کرد. مدافعی که در لیگ ام ال اس بازی می‌کرد و به گفته کروش می‌توانست رقیب سرسختی برای خسرو حیدری، پژمان منتظری و حتی حسین ماهینی در دفاع راست باشد. کروش در حالی بیت آشور را به تیم ملی ایران فرا خواند که بازی‌های مقدماتی جام جهانی را پشت سر گذاشته بود. او می‌دانست که پژمان منتظری، دفاع راست تیمش در جام جهانی خواهد بود، با این حال هم بیت آشور را به جام جهانی برد، هم خسرو حیدری و هم حسین ماهینی را!
حضور چهار مدافع راست برای سه بازی می‌توانست جالب باشد. بخصوص اینکه دو مدافع از جمع این چهار مدافع هرگز بازی نکردند و سومی هم در پستی دیگر به میدان رفت. کروش انگار فقط برای جام جهانی روی بیت آشور نظر داشت. او مدافعان راست آماده لیگ از جمله همین وریا غفوری و میلاد فخرالدینی را کنار زد تا بیت آشور را به جام جهانی ببرد.
بیت آشور فقط برای دو ماه محبوب کروش ماند و سپس جای خود را در تیم ملی از دست داد. به همین راحتی، درست مثل خیلی‌های دیگر.
کپی برابر اصلی ویلیام آتشکده و امید نظری. بازیکنانی که برای مقاطعی خاص به تیم ملی آمدند، نامشان در لیست قرار گرفت و سپس به یکباره جایگاه خود را از دست دادند. آتشکده قرار بود مشکل خط حمله ایران را حل کند. او آمد، پیراهن تیم ملی را هم پوشید اما رفت که رفت. اگر شما از او خبر دارید، ما هم داریم!
امید نظری هم همینطور. او در دسته دو سوئد بازی می‌کرد. درست مثل آتشکده. در تیمی معمولی و میانه جدولی. توسط کروش کشف شد، به نظر فقط مرد پرتغالی می‌توانست کاشف او باشد. به تیم ملی آمد و چندین اردو را پشت سر گذاشت. حتی در چند بازی برای تیم ملی به میدان رفت و سپس به سوئد بازگشت و دیگر خبری از او به میان نیامد تا همین چند هفته پیش. فولاد به یک هافبک میانی نیاز داشت و به همین دلیل امید نظری در تمرین این تیم حاضر شد اما نتوانست نظر دراگان اسکوچیچ را جلب کند. بازیکنی که همین چند ماه پیش برای تیم ملی ایران بازی می‌کرد در تست فولاد مردود شد و شانس بازی در لیگ ایران را از دست داد. شاید نظری فقط می‌تواند زیر نظر مربی بزرگی چون کروش بازی کند.
استیون بیت آشور، دنیل داوری، ویلیام آتشکده و امید نظری. همگی فراموش شده‌اند، شاید چون جام جهانی جدیدی در کار نیست وگرنه بیت آشور همان بیت آشور است و در ونکوور وایتکپس همچنان یک بازیکن فیکس است و با همان آمادگی قبل به میدان می‌رود. داوری هم همان داوری است. او فقط باشگاهش را تغییر داده است. آنها همان‌هایی هستند که کروش برای آوردن و البته تثبیت شان در تیم ملی اصرار فراوانی داشت اما حالا حتی نیم نگاهش هم به سوی آنها نیست. داوری و بیت آشور جایی در لیست تیم ملی نداشتند. آن هم در جام ملت‌ها و روزهایی که فروزان و رامین رضاییان به پیراهن تیم ملی رسیدند. این دو مثل آتشکده و نظری چند صباحی آمدند، چند بازی ملی انجام دادند و رفتند! کروش همان کروش است و این بازیکنان همان بازیکنان، فقط چند ماه از جام جهانی گذشته است. ابهام بزرگ اما تغییر عجیب نظر کروش در مورد این بازیکنان است. آنهایی که همین چند ماه پیش مدعی بازی در ترکیب اصلی بودند اما حالا حتی جایی در لیست 23 نفره ندارند. عجیب نیست؟
اخبار ویژه
در دیدار هزاران نفر از زنان و دختران؛
بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
سکوت اصلاحطلبان
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
