بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
حشمت مهاجراني سرمربي سابق تيم‌ملي معتقد است که انتقاد بايد منطقي و سازنده باشد. او به تيم‌ملي دعوت نشده و جايگاهي هم در آن ندارد. اگر هم صحبتي مي کند چون دلش به حال فوتبال ايران مي سوزد.
به گزارش پایگاه 598،مهاجرانی در گفت‌وگو با خبرنگار "ورزش سه" گفت: بازی ایران مقابل عراق یکی از استثنایی ترین بازی ها در تاریخ جام‌ملت‌ها بود.
فوتبال خودمان را با امارات مقایسه کنید
بازی ایران مقابل عراق و همچنین پدیده شدن تیم‌ملی امارات در بازی های آسیایی دو اتفاق مهم این جام بود. ما باید نگاه کنیم که چرا امارات که در همسایگی خودمان است و ما همیشه خودمان را مقابل این تیم از پیش برنده می دانستیم اینقدر پیشرفت می کند که به نیمه نهایی راه پیدا می کند و این اتفاق برای ما نمی افتد؟ من نمی گویم که بیاییم تیم‌ملی ایران را با بارسلونا و رئال و تیم های انگلیسی و آلمانی مقایسه کنیم بلکه بیاییم با همین همسایه خودمان ایران را قیاس کنیم. آنها آمده اند یک کار اصولی انجام داده اند.
اماراتی ها دست پرورده مربیان ایرانی
الان تمام باشگاه های امارات مدرسه فوتبال و آکادمی دارند. در حال حاضر هم دارند از آن بهره برداری می کنند و بازیکنانی مثل عمر عبدالرحمان یا علی مبخوت و احمد خلیل از همین مدارس بیرون آمده اند. جالب اینجاست که دو مربی ایرانی یعنی بزرگری و چنگیز سالیان سال در تیم العین بحث های پایه ای را اداره می کنند. اما ما هیچ وقت نمی آییم کار اصولی انجام دهیم و همیشه این مساله را پشت گوش می اندازیم.
سر پنالتی و داور دعوا نکنیم
ما بیخود سر پنالتی و داور دعوا نکنیم، در حقیقت ما عدم برنامه ریزی داریم نه هدف داریم نه سازماندهی مشخص. فوتبال ما مثل یک ساختمان قشنگ رنگ زده ای است که پشت سر این ظاهر زیبا خرابه ای بیشتر نیست یا اینکه گاهی مثل بازی با عراق با غیرت و شجاعت و خلاقیت بازیکنانمان روی فوتبال سرپوش می گذاریم.
16هزار مربی ایرانی بی تاثیر
وقتی از اول برنامه ریزی و تشکیلات درستی نداریم در نهایت همین اتفاق هم می افتد. طبق آمارها ما 16هزار مربی ایرانی در داخل تربیت کردیم، کدامیک از آنها اثرگذار بودند؟ کمیته فنی در ایران چه نقش و جایگاهی دارد که بخواهد گزارشی از تیم‌ملی به آنها منعکس شود و الان علت شکست را بررسی کنند. نباید گناه شکست را گردن حسن و حسین بیاندازیم. الان دیگر جام‌ملت‌ها هم تمام شده و باید یکی بیاید و آستین بالا بزند.
خسته شدم از بس گفتم باید ساختار را عوض کنیم
باور کنید من خسته شدم از بس گفتم باید ساختارهای فوتبال تغییر کند و هیچ اتفاقی نیفتاد. درست است داور اشتباه کرده اما می توانستیم 10 نفره هم تیم 11 نفره عراق را ببریم. همانطور که وقتی گل عقب می افتادیم میل به حمله داشتیم اگر از ابتدا در مقابل هر تیم دفاع نمی کردیم و چشم به ضدحملات نداشتیم و از نیروهای انسانی مان که خلاقیت و شجاعت زیادی دارند و از نقطه نظر دوندگی هم جنگنده هستند، بهره می بردیم نتایج دیگری رقم می خورد. خصوصیات مربی ما میل به دفاع بود چون پتانسیل بالای بازیکنان در خط حمله در این مدت مورد استفاده قرار نگرفته بود، وقتی که یک حادثه پیش‌بینی نشده به وجود آمد نتوانستیم از پس آن بربیایم. حالا هم نباید کی‌روش و بازیکنان را محکوم کنیم بلکه عدم تشکیلات فوتبال محکوم است.
مربیان ایرانی دلسوزترند
اینکه کی‌روش بماند یا برود تشخیص فدراسیون فوتبال است اما ما باید یک مربی ای بیاوریم که در فوتبال دنیا حرفی برای گفتن داشته باشد یا حداقل در آسیا مربی مطرحی باشد. هر چقدر هم که رایکوف، برانکو و کی‌روش بگویند ایران را دوست دارند بیشتر از مهاجرانی، دایی، مایلی‌کهن و قلعه‌نویی احساس دین به خاک و آب کشورشان ندارند. حالا ما اگر مربی ایرانی ای نداریم که بخواهد روی نیمکت بنشیند، باید مربی خارجی ای داشته باشیم که حرفی برای گفتن داشته باشد.
این چه قراردادی است که با کی‌روش بسته اید؟
این چه نوع قراردادی است که فدراسیون با کی‌روش بسته است، اگر کی‌روش را قبول داریم که صاحب فوتبال و استراتژی و سبک است پس تا 4 سال دیگر هم باید در ایرا بماند نه اینکه در قرارداد او بندی باشد که اگر در بازی های آسیایی حذف شد از ایران برود. نتیجه کی‌روش کم کاری نیست بلکه عدم برنامه ریزی صحیح فدراسیون و مدیران است. باید کمیته فنی جلسه بگذارند و در این مورد به یک نتیجه گیری اصولی دست پیدا کنند.
فوتبال خودمان را با امارات مقایسه کنید
بازی ایران مقابل عراق و همچنین پدیده شدن تیم‌ملی امارات در بازی های آسیایی دو اتفاق مهم این جام بود. ما باید نگاه کنیم که چرا امارات که در همسایگی خودمان است و ما همیشه خودمان را مقابل این تیم از پیش برنده می دانستیم اینقدر پیشرفت می کند که به نیمه نهایی راه پیدا می کند و این اتفاق برای ما نمی افتد؟ من نمی گویم که بیاییم تیم‌ملی ایران را با بارسلونا و رئال و تیم های انگلیسی و آلمانی مقایسه کنیم بلکه بیاییم با همین همسایه خودمان ایران را قیاس کنیم. آنها آمده اند یک کار اصولی انجام داده اند.
اماراتی ها دست پرورده مربیان ایرانی
الان تمام باشگاه های امارات مدرسه فوتبال و آکادمی دارند. در حال حاضر هم دارند از آن بهره برداری می کنند و بازیکنانی مثل عمر عبدالرحمان یا علی مبخوت و احمد خلیل از همین مدارس بیرون آمده اند. جالب اینجاست که دو مربی ایرانی یعنی بزرگری و چنگیز سالیان سال در تیم العین بحث های پایه ای را اداره می کنند. اما ما هیچ وقت نمی آییم کار اصولی انجام دهیم و همیشه این مساله را پشت گوش می اندازیم.
سر پنالتی و داور دعوا نکنیم
ما بیخود سر پنالتی و داور دعوا نکنیم، در حقیقت ما عدم برنامه ریزی داریم نه هدف داریم نه سازماندهی مشخص. فوتبال ما مثل یک ساختمان قشنگ رنگ زده ای است که پشت سر این ظاهر زیبا خرابه ای بیشتر نیست یا اینکه گاهی مثل بازی با عراق با غیرت و شجاعت و خلاقیت بازیکنانمان روی فوتبال سرپوش می گذاریم.
16هزار مربی ایرانی بی تاثیر
وقتی از اول برنامه ریزی و تشکیلات درستی نداریم در نهایت همین اتفاق هم می افتد. طبق آمارها ما 16هزار مربی ایرانی در داخل تربیت کردیم، کدامیک از آنها اثرگذار بودند؟ کمیته فنی در ایران چه نقش و جایگاهی دارد که بخواهد گزارشی از تیم‌ملی به آنها منعکس شود و الان علت شکست را بررسی کنند. نباید گناه شکست را گردن حسن و حسین بیاندازیم. الان دیگر جام‌ملت‌ها هم تمام شده و باید یکی بیاید و آستین بالا بزند.
خسته شدم از بس گفتم باید ساختار را عوض کنیم
باور کنید من خسته شدم از بس گفتم باید ساختارهای فوتبال تغییر کند و هیچ اتفاقی نیفتاد. درست است داور اشتباه کرده اما می توانستیم 10 نفره هم تیم 11 نفره عراق را ببریم. همانطور که وقتی گل عقب می افتادیم میل به حمله داشتیم اگر از ابتدا در مقابل هر تیم دفاع نمی کردیم و چشم به ضدحملات نداشتیم و از نیروهای انسانی مان که خلاقیت و شجاعت زیادی دارند و از نقطه نظر دوندگی هم جنگنده هستند، بهره می بردیم نتایج دیگری رقم می خورد. خصوصیات مربی ما میل به دفاع بود چون پتانسیل بالای بازیکنان در خط حمله در این مدت مورد استفاده قرار نگرفته بود، وقتی که یک حادثه پیش‌بینی نشده به وجود آمد نتوانستیم از پس آن بربیایم. حالا هم نباید کی‌روش و بازیکنان را محکوم کنیم بلکه عدم تشکیلات فوتبال محکوم است.
مربیان ایرانی دلسوزترند
اینکه کی‌روش بماند یا برود تشخیص فدراسیون فوتبال است اما ما باید یک مربی ای بیاوریم که در فوتبال دنیا حرفی برای گفتن داشته باشد یا حداقل در آسیا مربی مطرحی باشد. هر چقدر هم که رایکوف، برانکو و کی‌روش بگویند ایران را دوست دارند بیشتر از مهاجرانی، دایی، مایلی‌کهن و قلعه‌نویی احساس دین به خاک و آب کشورشان ندارند. حالا ما اگر مربی ایرانی ای نداریم که بخواهد روی نیمکت بنشیند، باید مربی خارجی ای داشته باشیم که حرفی برای گفتن داشته باشد.
این چه قراردادی است که با کی‌روش بسته اید؟
این چه نوع قراردادی است که فدراسیون با کی‌روش بسته است، اگر کی‌روش را قبول داریم که صاحب فوتبال و استراتژی و سبک است پس تا 4 سال دیگر هم باید در ایرا بماند نه اینکه در قرارداد او بندی باشد که اگر در بازی های آسیایی حذف شد از ایران برود. نتیجه کی‌روش کم کاری نیست بلکه عدم برنامه ریزی صحیح فدراسیون و مدیران است. باید کمیته فنی جلسه بگذارند و در این مورد به یک نتیجه گیری اصولی دست پیدا کنند.
اخبار ویژه
سکوت اصلاحطلبان
پشت پرده و واقعیت سفر پزشکیان به مصر چیست؟
عضو کمیسیون فرهنگی: مصوبهای از شعام درباره حجاب به مجلس نرسیده است؛
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
