با شرایط فعلی سینما و تلویزیون ترجیح می‌دهم هیچ فعالیتی نداشته باشم

به گزارش پایگاه 598 به نقل از سینما پرس، بازیگر فیلم سینمایی «خارج از محدوده» در همین زمینه گفت: من وضعیت فعلی سینمای ایران را نسبت به گذشته بسیار اسفناک می بینم. متاسفانه آدم هایی که در این سینما مشغول فعالیت هستند فکر می کنند که مخاطبان شان از کمترین شعوری برخوردار نیستند و به همین دلیل است که حاضرند با توسل به هر مسئله دم دستی و پیش پا افتاده ای دست به تولید اثر بزنند.

این بازیگر پیشکسوت سینمای ایران در مورد جشنواره فجر به عنوان مهمترین جشنواره سینمایی ایران اظهار داشت: من با صراحت این را عنوان می کنم که جشنواره فیلم فجر تنها در دهه ۶۰ و ۷۰ به واسطه حضور فیلم ها و فیلمسازان قدر فوق العاده بود اما رویکرد آن در سال های اخیر به شدت عوض شده است و شاید یکی از عمده دلایل افول این جشنواره نبود تیم ثابتی از کارشناسان باتجربه سینمای کشور است که بخواهند هر ساله این جشنواره را با رفع عیوب سال های قبلش برگزار نمایند.

وی تأکید کرد: عوض شدن مدیران سینمایی و دست اندرکاران جشنواره به نظرم بسیار ضربه زننده است و معتقدم می بایست برای برگزاری جشنواره فیلم فجر از مدیران ثابت بهره ببریم تا این امر به همراه یک رقابت سالم بتواند سینمای کشورمان را به رشد و تعالی برساند.

بازیگر فیلم سینمایی «جهیزیه ای برای رباب» در بخشی دیگر از این گفتگو گفت: بعد از وقوع انقلاب اسلامی جای کار بیشتری برای زنان در سینمای ایران باز شد و نقش زن از حالت ابزاری و انفعالی به حالت بالفعل تغییر شکل داد و این امر برای من که از بدو ورودم در سینما برای خود چارچوب و ضوابطی را تعیین کرده بودم و هیچ گاه تمایل به عبور از خطوط قرمز شخصی ام نداشتم بسیار لذت بخش و شیرین بود.

وی گفت: تصور غلطی از چهره زن مسلمان را مدتی در فیلمهای اوایل انقلاب شاهد بودیم که همواره ما را به یاد شخصیت های منفعا و غیر اجتماعی می انداخت، در حالیکه من به شدت مایل هستم در نقش یک زن فعال و اجتماعی در سینما و تلویزیون ظاهر شوم.

وی افزود: صرف وقوع انقلاب اسلامی توانست تعهد مرا نسبت به حضور در عرصه هنر ایران بیشتر کند و بعد از دریافت دو جایزه در سال های ابتدایی جشنواره فیلم فجر این تعهد به مراتب بیش از پیش شد.

وی ادامه داد: من در همان سال های ابتدایی بعد از انقلاب و هنوز زمانی که سیمرغ بلورین به عنوان نماد جشنواره شناخته نشده بود توانستم دو جایزه «لوح زرین» که با آرم مقدس «الله» آراسته شده بود را همراه با لوح های افتخار برای بازی در فیلم های «گل های داوودی»، «شکوه زندگی» و «جهیزیه ای برای رباب» دریافت کنم که این امر مسیر بازی مرا متحول کرده و مرا به سوی یک تکامل رهنمون ساخت.

وی ادامه داد: من بعد از دریافت جایزه اولم برای فیلم «گل های داوودی» که با استقبال بسیار خوبی از سوی مخاطبان سینمای ایران روبرو شد و به یکی از پرفروش ترین فیلم های تاریخ سینمای ایران بدل شد خود را نسبت به یکایک مردم میهنم متعهد دانستم و عهد کردم که همیشه برای آن ها در بهترین ها ایفای نقش کنم.

بازیگر فیلم سینمایی «ناصر الدین شاه آکتور سینما» با تاکید بر اینکه فیلمنامه های کنونی سینمای ایران را به سوی قهقرا و ضعف برده است گفت: متاسفانه در سال های اخیر هیچ کدام از فیلمسازان و فیلمنامه نویسان ما به مسئله مهم فیلمنامه توجه درستی نشان نمی دهند و اصولاً هیچ تحقیق و پژوهشی هنگام نگارش فیلمنامه هایشان ندارند؛ شاید هم به همین دلیل است که مخاطبان هم از فیلم ها و سریال های ایرانی گریزان شده و به سمت تماشای آثار خارجی گرایش پیدا می کنند.

معصومی افزود: طی سال های اخیر تنها فیلمنامه هایی که با تاریخ معاصر ما ارتباط داشته اند توانسته اند آنگونه که شایسته است جریانات تاریخی را درست شناسایی کرده و با دقت بر روی جزئیات تاریخی نگاشته شوند چرا که اینگونه آثار فیلمنامه نویسان را مجبور به تحقیق می کنند و از جایی که تمامی مردم با این تاریخ آشنایی کاملی دارند نمی توانند تنها تصورات باطل خود را به خورد مخاطبان سینما و تلویزیون بدهند.

بازیگر سریال تلویزیونی «یوسف پیامبر» در ادامه این گفتگو خاطرنشان کرد: من از سال ۱۳۵۱ با فیلم سینمایی «رگبار» به عرصه بازیگری روی آوردم. این در حالی بود که من از یک خانواده بسیار مذهبی بیرون آمده بودم و خانواده پدری ام عکس العمل به شدت منفی نسبت به عمل من داشتند اما من با حضور در فیلم های شاخص و ارزشمند به آن ها ثابت کردم که یک زن هم می تواند به محیط سینما وارد شده و آلوده هیچ جریانی نگردد.

وی ادامه داد: شاید به همین دلیل بود که من در پیش از انقلاب تنها در ۴ فیلم آقای بهرام بیضایی ایفای نقش کردم. چرا که پدرم از من خواسته بود تا آبرو و حیثیت خانوادگی مان را به واسطه حضور در سینما زیر سوال نبرم و خودم نیز علاقه داشتم که در فیلم های هنری و ارزشمند حضور داشته باشم نه فیلم هایی که صرفاً با جنبه ها و رویکردهای ضد اجتماعی، دینی و عرفی ساخته می شدند.