روحانیت و تهدید آفت شهرت

یکی از اقشاری که در میان مردم و همانند آنها در سطح جامعه زندگی می کنند روحانیون معزز و گرامی هستند. این قشر از جامعه حسب جایگاهشان در میان مردم و جامعه از مسولیتهای خاصی برخوردار هستند که بالاترین، ارزشمندترین،اصلی ترین رسالتشان همان ارشاد و راهنمایی مردم و جامعه بنا بر حسب فرمایشات حضرت حق و پیامبر گرامی و اهل البیت (ع) مطهرش و بزرگان دین به سمت زندگی سعادتمند دینی می باشد.

از آنجا که قشر روحانی در جایگاه مربی قرار دارد و نگاه مردم و جامعه به عنوان متربی به او ، نگاهی الگو پذیری و تاثیر گذار می باشد. از این رو قشر روحانی همواره زیر ذربین و قضاوت عمومی قرار دارند . البته این نوع نگاه ذربینی برای قشر روحانی خود نمعمت و عامل بازدارنده است که اخلاق و رفتار و اعمال خود را با دقت بیشتری مورد ملاحظه قرار دهد.لذا باید دانست که مشکل‌ترین امور و سخت‏‌ترین سلوک دین‌داری در لباس اهل علم و زهد و تقوا است.

روحانیون عزیز باید بدانند : روحانیت وارث انبیاء و نماینده اسلام است و مسئولیت هدایت انسان را پس از آنان بر دوش دارد، بی‌شک بر دوش کشیدن چنین بار سنگینی نیاز به آن دارد که طلبه ابتدا خود را از رذائل و نفسانیات پاک کرده و پا در مسیر تعالی گذاشته باشد. روحانی که از فرهنگ اسلام و تعالی بشر سخن می‌گوید باید در مقام عمل نیز پیشگام باشد و عمل خود را نشانه‌ای برای جلب اعتماد و آرامش مخاطب قرار دهد. اگر مخاطب میان رفتار و گفتار روحانی فاصله‌ای احساس کند، اثری از کلام او نخواهد گرفت، زیرا این امر را نشانه نوعی دورویی و شاهد بی‌اعتقادی به سخنان خویش می‌یابد.

به توصیه حضرت امام (ره) تهذیب باید از همان جوانی و ورود به عرصه طلبگی مد نظر طلاب و مربیان اخلاق در حوزه‌ها باشد و بیشترین بهره از نیرو و صفای روح جوان انتظار می‌رود. ایشان بر اصلاح نفس ، پیش از پرداختن به اصلاح جامعه تأکید کرده و فرموده‌اند تا انسان تهذیب نفس نداشته باشد کلامش در مردم تأثیر ندارد. بنابراین قول و عمل روحانی باید انطباق داشته باشد. به توصیه حضرت امام تنها عالم مهذب می‌تواند در اصلاح جامعه موثر باشد و عالم نامهذب موجب انحراف امت می گردد.

حضرت امام (ره) می فرمایند :عالمان دین باید از هوای نفسانی برحذر باشند و حب دنیا را از دل خود بیرون کنند تا بتوانند علاوه بر تأثیرگذاری بیشتر در جامعه خود نیز از هدایت الهی و توفیق درک حقایق بهره‌مند گردند. همچنین حضرت امام (ره) به طلاب درباره استمرار علم‌آموزی تا اخر عمر، اخلاص، زهد، ساده‌زیستی، بی‌اعتنایی به دنیا، پرهیز از رفاه‌جویی و پرهیز از رذایل اخلاقی مانند ریا و عجب و کبر و غیبت و شهرت توصیه و تأکید فرموده‌اند.

از آنجا که طبق آیات قرآن شیطان لعین و رجیم قسم یاد کرده بندگان خدا را با هر وسیله ای اغوا کند و قطعا دوستان روحانی از این قسم مستثنی نیستند. از این رو متاسفانه یکی از آفاتی که همواره قشر روحانی را تهدید می کند آفت و رذیله اخلاقی کسب شهرت است. البته شهرت گاهی خواسته یا ناخواسته گریبان انسان را می گیرد در حالی که شخص در پی آن نبوده است.

مثلا در مورد حضرت امام (ره ) و حرکت انقلابی و ایجاد حکومت دینی در ایران سبب شد که آوازه این نام در سر تا سر جهان پخش گردد. و یا در عصر حاضر این تدابیر و مدیریت رهبری عزیز است که با هدایت هوشمندانه کشور عزیزمان را از انواع طوفان و بلایا تا کنون به خوبی هدایت نموده و سکاندار جریان بیداری اسلامی و جهان محسوب میشود که تمامی سیاستمداران از سیاست او عاجز شده اند و یا رهبری جریان حزب الله لبنان توسط سید حسن نصرالله او را به رهبری شجاع شیعی مشهور نموده است و یا روحانیونی که از باب سخنرانی های زیبا و دلنشین و تاثیر گذارش همچون مرحوم کافی و فلسفی ، قرائتی ، به شهرت و محبوبیت در میان مردم کسب نموده اند و صدها نمونه دیگر....

این نوع کسب شهرت از آن شهرت های ناخواسته است و جزء رذایل اخلاقی محسوب نمیشود.

روی صحبت این یادداشت با دوستان روحانی و طلبه های ست که هر از چند گاهی با نیت کسب شهرت خلاف جریان و عرف و زی طلبگی حرکت کرده و با اعمال و رفتار و ایراد بعضی از مطالب در پی کسب ره صد ساله شهرت در یک شب هستند.

متاسفانه امروزه شاهد این اتفاقات و جریانات در سطح جامعه هستیم. هر از چند گاهی یکی از عزیزان روحانی یا طلبه با رفتار و حرکتی یا صحبتی و انتشار آن در فضای ارتباطی و مخصوصا فضای مجازی (متسفانه در مواردی از روی عمد به جهت کسب شهرت ) فضای جامعه را شوکه می نمایند.

جای تاسف است اما مثال از این موارد زیاد است . مثلا سخنرانی معروف زنده باد خروس، و سخنرانی همین شخص در شبکه های جریان شیرازی علیه وحدت و جایگاه ولایت فقیه و یا سخنرانی در مورد بی اهمیت بودن برنامه ها و سخنرانی در بیت رهبری کنایه به رهبری عزیز و یا سخنرانی در مورد پرداخت مهریه با هزار بوسه عاشقانه و یا سخنرانی وقیحانه کارشناس سابق برنامه گلبرگ سیما در جمع های دانشجویی در مورد نوع روابط زناشویی یا سخنرانی در مورد مردود شمردن روایات و احادیث معتبر شیعه و دیگر بزرگان در مورد اتفاقات شب معراج رسول خدا (ص) و مسئله حجاب و نکوهش حضرت حق در مورد برخورد با زنان بد حجاب و یا سخنرانی و ایجاد شبهه در مورد وجود نازنین دختران امام حسین (ع) و نوع عزاداریها و یا ظاهر شدن روحانی در برنامه زنده تلوزیونی با قبا ،لباس، ساعت ، جوراب ، نعلین زرد رنگ به جهت جذب مخاطب و جوانان یا بهتر بگویم کسب شهرت و صدها مورد دیگر از این رفتارها و افاضات، ؟؟

همه و همه این رفتار ها و اتفاقات، چیزی نیست الا برای کسب شهرت، و این عزیزان در صددند که ره صد ساله را به کمک رسانه ، بلوتوث و شبکه های اجتماعی یک شبه طی کنند.

اما همگان می دانند سیره علمای دین از گذشته تا کنون اینگونه نبوده است و حاضر نبودند برای جذب مخاطب ( شما بخوانید کسب شهرت ) تن به هر کاری دهند.

قطعا بنا به فرموده بزرگان اخلاق آن عامل و دلیلی که باعث میشود که کلام عالم دینی در جان و دل مخاطب و مخصوصا جوانان بنشیند، هیچ نیست ، الا عمل خود آن شخص به دین و اخلاص.

یعنی عالم باید خود عامل به گفته ها و نصایا و ارشادات خود باشد و آن را فقط برای رضای حضرت حق بگوید تا ببیند چگونه کلامش در دل دیگران حک می گردد.

در این حال است که می فهمیم برای تبلیغ دین نیازی به این اراجیف و بزک کردنها نیست.