چرا حمله به صدا و سیما پایان ندارد؟

 

هفته نامه صدا در اولین روز هفته با انتشار مصاحبه هایی با جواد اطاعت و احمد شیرزاد به نقد و تخریب عملکرد رسانه ملی پرداخت.

 

احمد شیرزاد نماینده از جمله نماینده های مجلس ششم و از اعضای شورای مرکزی جبهه منحله مشارکت در گفتگو با این هفته نامه می گوید: «امروز وقتی رادیو و تلویزیون را روشن می کنیم. انگار دولت آقای روحانی از سه هزار سال پیش سر کار بوده است.» این فعال اصلاح طلب در ادامه عنوان می کند:«صداوسیما به گونه ای طرح مسئله می کند که دولت روحانی را به دلیل پاسخ ندادن به خواست مردم، تخریب کند.»

 

جواد اطاعت نیز از فعالین اصلاح طلب است که سابقه حضور در شورای مرکزی حزب اعتماد ملی و همچنین حضور در بنیاد باران را در کارنامه سیاسی خود دارد، وی در گفتگو با «صدا» به نقد صداوسیما می پردازد و با القای این موضوع که صداوسیما امکان دفاع به دولتمردان را نمی دهد، می گوید: «متاسفانه صداوسیما یا با دولت زاویه دارد و یا به صورت غیر علمی به مسائل دولت می پردازد. در کشور مثل ما که تلویزیون رسانه عمومی است و صداوسیمای خصوص وجود ندارد و از طرفی فرهنگ دیداری و شنیداری است، باید امکان دفاع به حامیان دولت مستقر داده شود.» 

 

وی در ادامه تاکید می کند: « آنالیز برنامه های صداو سیما حاکی از آن است که تریبون های تاثیرگذار در اختیار منتقدین و مخالفین دولت است.»

 

در سلسله همین گفتگوها و نقدها؛ نوبت به روزنامه مردم‌سالاری رسید که در صفحه سیاسی به نقل از عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی بنویسد: « متأسفانه فقط یک جناح بر صداوسیما حاکم است و دیگر گروه‌ها و جناح‌ها حتی نمی‌توانند در این رسانه از خود دفاع کنند و حتی شرایط برای دفاع از دولت به شکل مساوی فراهم نیست.» 

 

در ادامه این مطلب آمده است: «حتی آن‌طور که از دوستان شهرستانی شنیده‌ام در شبکه‌های استانی نیز همانند شبکه‌های ملی اخبار دولت و استانداران بسیار ناقص پخش می‌شود و خدمات دولت در عرصه‌های مختلف بیان نمی‌شود و این در حالی است که انتظار مردم رویکرد جدید، مهربانانه و بدون اعمال سلیقه با خدمات دولت است.» وی با یادآوری اینکه فضا آن‌قدر که برای سنگ‌اندازان و مخالفان دولت در صداوسیما فراهم است برای دولت مهیا نیست، خاطرنشان می کند: «انتظار از آقای سرافراز این است که با توجه به شناخت کاملی که از رسانه‌های برون‌مرزی و صداوسیما دارند، رسانه ملی را از تک‌بعدی بودن و یک جانبه‌نگری خارج کنند.»

 

اما آماری که چندی پیش از برنامه ها و زمانبندی های صداوسیما تهیه و منتشر شد، حاکی از این بود که از اول مرداد 1392 تا اول خرداد 1393 مسؤولان قوه مجریه جمعا 200 هزار و 989 دقیقه در مراکز استان‌ها روی آنتن رسانه ملی رفته‌اند و حضور دولتی‌ها در رسانه ملی بسیار چشمگیر و فراتر از نُرم‌های معمول شده بود.

 

شاید همین موضوع بود که خشم منتقدین را شعله ور کرد و در آخرین ماه های حضور ضرغامی در راس صداوسیما شاهد انتشار نامه های متعددی توسط نمایندگان و منتقدین دولت در اعتراض به بی توجهی صداوسیما و سانسور کردن منتقدان دولت بودیم.

 

همین آمار منتشر شده در خصوص حضور دولتمردان در رادیو نیز نشان می داد که 7 هزار و 542 دقیقه از مدت زمان برنامه‌ها به مسؤولان دولتی اختصاص داده شده است و در این مدت 75 برنامه گفت‌وگومحور در بخش گفت‌وگوی ویژه خبری شبکه 2 سیما در اختیار مسؤولان قوه مجریه قرار گرفته است.

 

بررسی آمار محدود جداول حضور دولتمردان نشان از ترافیک 250هزار دقیقه‌ای(بیش از 4هزار ساعت) دولتی‌ها روی آنتن رسانه ملی دارد به‌گونه‌ای که گویی یک تکصدایی بی‌سابقه دولتی در این رسانه دنبال شده است. 

 

فشار رسانه‌های اصلاح طلب بر ریاست جدید صداوسیما در حالی است که نه‌تنها به نوعی تریبون یکطرفه‌ای برای دولت شده بلکه با سانسور منتقدان دولت هم به نوعی به پاستورنشینان کمک می‌کند. 

 

سانسور منتقدان مذاکرات هسته‌ای و توافق ژنو در صداوسیما که موجب شد 110 تن از نمایندگان مجلس با تهیه نامه‌ای انتقادی، از ضرغامی بخواهند تا فرصتی برای آنها در صداوسیما ایجاد کند خود نمونه ای بارز از تکصدایی شدن و سانسور منتقدان دولت در رسانه ملی بود که در ماه های اخیر بارها اعتراض منتقدان را به همراه داشت.