دروغ هایی که یکی پس از دیگری رو می شوند

سرویس بین الملل پایگاه 598 - در پی ناآرامی های اخیر کشورهای عربی و به دنبال بیداری اسلامی که کشورهای منطقه به تأسی از انقلاب اسلامی ایران بدان دست یافته اند، رسانه های غربی بارها به فرافکنی پرداخته و جمهوری اسلامی را به دخالت در امور این کشورها متهم کردند؛ و هربار که یکی از حکومت های خودفروخته ی منطقه اتهامی غیر واقع را به کشورمان نسبت میداد با جنجال های تبلیغاتی به آن پر و بال می دادند تا کسی جرأت نداشته باشد نسبت به رفتارهای مداخله جویانه ی خود آن کشورها اظهار نظری داشته باشد.

یکی از ده ها مورد اتهامی که در چند ماهه ی اخیر به کرّات به ایران نسبت داده می شد اتهام جمایت مادی ایران از قیام مردم بحرین بود. اتهامی که بنا به اعتراف همان رسانه های دروغ پرداز، کذب بودن آن محرز شد.

البته پرواضح است که سیاست جمهوری اسلامی همواره دفاع از ملت های مظلوم و حمایت معنوی از آنان بوده است. اما چیزی که بوق چی های وابسته، از آن به عنوان حمایت نام می بردند، اتهام خلاف واقع حمایت مادی –اعم از مالی و نظامی- از معترضین بود.

واشنگتن تایمز در یکی از مطالب خود با اعتراف به دست نداشتن ایران در تحولات بحرین از نبود هیچ مدرکی بر حمایت های مادی ایران در بحرن خبر داد. سایت این روزنامه این چنین می نویسد: "مسئول بررسی ناآرامی های اخیر بحرین گفت "هیچ مدرکی" دال بر حمایت مادی ایران از شیعیان مخالف پادشاهی در طول قیام ده ماهه علیه دولت سنی مذهب پیدا نشده است.

محمود شریف بسیونی، رئیس کمیسیون حقیقت یاب بحرین روز چهارشنبه گزارش پیش بینی شده ی خود را به شاه حمد بن عیسی آل خلیفه که این کمیسیون را در ماه جولای تاسیس کرده بود ارائه داد.

آقای بسیونی در یک مصاحبه ی تلفنی با پرداختن به توضیح متن گزارش کمیسیون اظهار داشت برخلاف ادعاهای رژیم، این کمیسیون "هیچ نقشی از دخالت جمهوری اسلامی ایران" در اعتراضات مشاهده نکرده است.

آقای بسیونی گفت: ایرانی ها تبلیغات چی هستند. شما نمی توانید از آنها انتظار داشته باشید که نخواهند از شرایطی مانند این بهره ببرند... اما آیا آنها سرمایه گذاری کردند؟ آیا فعالیتی انجام دادند؟ در جواب باید بگویم که ما هیچ مدرکی برای اثبات این ادعا پیدا نکردیم. حال اگر حکومت مدرکی دارد و آن را به ما نشان نمی دهد، دیگر من نمی توانم چیزی بگویم."

خانم هدی نونو سفیر بحرین در ایالات متحده در مصاحبه ای در روز چهارشنبه از ادعاهای دولت بحرین مبنی بر دخالت ایران در امور داخلی این کشور دفاع کرد.او به اقدامات تحریک آمیز رسانه های دولتی و اظهارات رسمی ایران اشاره کرد که بحرین را چهاردهمین استان ایران می نامیدند.

اما وقتی سوال شد که آیا شواهدی از حمایت های مادی مستقیم ایران در دست دارند از پاسخ طفره رفت. خانم نونو اظهار داشت: "ما مدرکی در دست نداریم اما شواهدی موجود است، نمی شود آنها را دید یا لمسشان کرد اما می دانیم که وجود دارند."

گزارش 500 صفحه ای کمیسیون، به بسیاری بدرفتاری ها و خشونت های دولت اشاره می کند که گروه های حقوق بشر از ماه فوریه شکایات خود درباره ی آنان را ارائه داده اند؛ از جمله آنها می توان به حملات نیمه شب، شکنجه، و تخریب مساجد شیعیان اشاره کرد.

به گزارش آسوشییتد پرس، در خشونت های مربوط به این قیام ها دست کم 35 نفر از جمله چندین عضو نیروهای امنیتی کشته شدند.

آقای بسیونی گفت کمیسیون متوجه شد که شکنجه ی بازداشت شدگان کاملا نظام مند بوده است.

شیخ احمد بن محمد آل خلیفه، وزیر دارایی بحرین، در مصاحبه ای در روز چهارشنبه گفت بدرفتاری با بازداشت شدگان که گزارش بدان اشاره دارد "کاملا غیر قابل قبول" است؛ اوافزود که دولت، 20 افسر پلیس را تحت پیگرد قرار داده و بهدنبال ایجاد اصلاحاتی در قانون ضد شکنجه ی بحرین است.

آقای بسیونی گفت مقامات ارشد، مسئول دستور شکنجه ای هستند کهتحت نظرشان اتفاق افتاده؛ او ادامه داد: شش نفر از مسئولین ارشد وزارت کشور باید مورد بازجویی قرار بگیرند.

او گفت:  مقامات دولتی مدام می گویند ’ ما علیه این کار [شکنجه] دستورالعمل داشتیم‘. پاسخ من این است که اگر دستورالعمل داشتید پس این اتفاقات چطور رخ داد؟ گویی هیچ کس مراقب اوضاع نبود!

او ادامه داد: این توجیه درستی برای یک افسر ارشد نیست که بگوید نمی دانستم آن هم جایی که دانستن وظیفه ی اوست. بنابراین وقتی که در وزارت کشور شرایطی پیش می آید که به مدت سه ماه صد ها مورد شکنجه گری رخ می دهد، صحیح نیست که افسران سطوح میانی یا ارشد چیزی ندانند. و اگر واقعا چیزی ندانند بدین معنی است که نسبت به وظایف خود بی مسئولیت هستند.

آقای بسیونی گفت او از رفتار "احمقانه" ی دولت شگفت زده شده که مکان های مذهبی شیعیان را که پروانه ساخت نداشتند ویران کرده است.

او ادامه داد: شاید آنها دلایل خود را دارند، اما کمترین چیزی که درمورد تخریب 30مکان مذهبی شیعیان ظرف مدت یک هفته می توان گفت، واژه ی احمقانه است."