هیچ کدورتی میان من و حاتمی کیا وجودندارد

 

 

اول باید بگویم که بسیاری فکر می کنند من کار سینمایی ام را با حاتمی کیا شروع کرده ام در صورتی که من کارم را در سینما با دستیاری کارگردانی "توبه نصوح" آغاز کردم و تا اولین تجربه همراهی ام با حاتمی کیا در "مهاجر" در پروژه های مختلفی حضور داشتم. بعد از آشنایی با حاتمی کیا نیز به صورت همزمان با کارگردانان دیگری کار می کردم اما چون حاتمی کیا بیشتر از بقیه کارش دیده می شد طبیعی است که من هم دیده می شدم. درباره عدم همکاری با حاتمی کیا در سال های اخیر هم باید بگویم هر کارگردانی مختار است در آثار خود از بازیگران مدنظر خویش استفاده کند و نباید این طور باشد که منِ بازیگر چون در سه کار یک کارگردان حاضر شده ام انتظار داشته باشم تا ابد در تیم بازیگران او باشم.

 

همین طور است. چه آن زمانی که در گروه بازیگران حاتمی کیا بودم  و چه بعدتر که فرصت همکاری میان ما کمتر پیش آمد همچنان دوستی و رفاقت میان مان وجود داشت. بعد از "آژانس شیشه ای" دیگر با حاتمی کیا همکاری نکردم تا "گزارش یک جشن" که آن هم توقیف شد. این عدم همکاری فقط به این برمی گشت که ابراهیم واقعا کاراکترهایی مناسب من برای بازی در آثارش نداشت. 5 سال قبل در "گزارش یک جشن" فیلم توقیفی حاتمی کیا بازی کردم. آن هم در نقشی که بسیاری درباره آن حرف و حدیث بیان کردند. 

 

حرف و حدیث هایی مانند اینکه این کاراکتر همان کاراکتری است که در "آژانس شیشه ای" هم بازی کرده بودم. با این تفاوت که سن و سالش بالاتر رفته و کمی محافظه کارتر شده است و ترجیح می دهد بی سروصدا کارش را انجام دهد و درگیر حاشیه ها نشود.

 

این مساله ربطی به همکاری با حاتمی کیا ندارد. زمانی بود که فیلم های جنگی که ما به آنها می گوییم دفاع مقدس بیشتر ساخته می شد و طبیعی است که ما هم پرکارتر بودیم اما در سال های اخیر افت تولید این آثار ما را هم کم کار کرده است.

 

 

 

بازنشسته آموزش و پرورش هستم و به واسطه حقوق ماهیانه ای که می گیرم زندگی ام را می گذرانم. از آن طرف سالی دو تا سه کار بازیگری هم دارم که کمک خرجی است برای زندگی. خداراشکر می کنم که بازنشسته آموزش و پرورش هستم وگرنه به درآمد بازیگری امیدی نیست.

 

حاتمی کیا از جمله کارگردانانی است که هم مخاطب عام را می شناسد و هم مخاطب خاص را. من فکر میکنم اینکه بتوانی فیلمی بسازی که هم نخبه ها را راضی کند و هم طیف مخاطب عام را از امثال حاتمی کیا برمی آید. او حساس ترین سوژه ها را به گونه ای عوام پسند و البته با پرهیز از افتادن به دام سطحی گرایی به مخاطب ارائه می کند. 

 

من فکر میکنم هر فیلمی که ساخته می شود مخاطب خاص خود را دارد. ممکن است کسی باشد مثل ده نمکی فیلمی بسازد که میلیون ها نفر آن را ببیند و کسی دیگر می آید فیلمی می سازند که فقط هزار نفر آن را ببینند. در هر ژانری هر فیلمی که بسازی بالاخره مخاطب بالقوه ای برای آن وجود دارد. این طور نیست که بگوییم سینما مخاطب ندارد یا اینکه فقط نوع خاصی از سینما مخاطب دارد.

یادم می آید زمانی یک اکشن حماسی مانند "عقابها" ساخته می شد که در تمام سینماهای شهر فروش بالایی داشت یا فیلم های آوانگارد که کمتر مخاطب داشتند. اما به هر حال هر چه بیشتر برای بدنه سینما بسازی مخاطب بیشتری خواهی داشت. تا یادم می آید همین آش بوده و همین کاسه. در مورد امثال حاتمی کیا نیز باید آنها را پایه گذار نوعی سبک و نگرش در سینمای بعد از انقلاب قلمداد کرد؛ همین سبک و نگرش است که باعث میشود هر چه که می سازند مخاطب داشته باشد.