به گزارش
سرویس اقتصادی پایگاه 598، امروزه در اقتصاد برند ارزش فراوانی را دارا می باشد. بسیاری از کشور های جهان در تلاش اند که یک برند و طرح را به عنوان نماد اقتصاد کشور خود برای تمامی دنیا معرفی کنند. برند و یا طرح و نماد، یک نام است که مشخص کننده خدمات و یا فروشنده محصولی خاص می باشد و این نام کالا را از دیگر محصولات موجود در بازار متمایز می کند.
برند مجموعه گرههای ذهنی یا تداعیات کارکردی، احساسی، عقلی و مزیتهایی است که ذهن بازار هدف را اشغال می نماید. تداعی معانی پیوند دادن تصاویر و نشانه ها با برند یا مزایا و فواید یک برند است. این مزایا یا فواید برند است که مبنای تصمیم گیری برای خرید آن واقع خواهد شد و مردم برای اینکه ریسک پذیری و خطر پذیری کمی دارند به یک برند معتبر اعتماد کرده و تنها محصولات آن نماد را خریداری میکنند.
به همین خاطر این نماد و برند به تنهایی دارای ارزش بوده و بر اساس اعتبار ارزش گزاری می شود. مثلا نماد اپل ۱۱۷ میلیارد دلار، گوگل ۱۰۷ میلیارد دلار و مایکروسافت ۷۱ میلیارد دلار قیمت گذاری شده اند و این ارقام تنها قیمت خام برند بدون توجه به شرکت های آنان می باشد. اما برند سازی در اقتصاد ایران بسیار کمرنگ بوده و حتی بسیاری از کالاهای با کیفیت کشورمان با برند های دیگر کشورها به فروش می رسد و آنها کشور خود را با این کار صاحب این نوع کالا معرفی میکنند.
با وجود اینکه ایران سومین تولید کننده خرمای جهان است اما کشورهایی چون امارات، پاکستان و فرانسه با بسته بندی های کوچک، خرمای ایرانی را به نام خود به بازار عرضه می کنند و سود بالایی از فروش آن به دست می آورد. حسین امیر یوسفی رئيس كانون سنگ ايران درباره سنگ های فرآوری شده ایران که به نام ترکیه به فروش می رسد می گوید " به دلیل نبود سیاست گذاری مناسب، کشورهای چین و ترکیه توانسته ند فرصت های خوبی برای خود ایجاد کنند و مثلا تركيه با تغيير برچسب سنگ هاي فرآوري شده ايراني، آنها را با نام خود به ساير كشورهاي جهان صادر مي كند".
اقتصاد 160 هزار خانوار روستایی در ایران به تولید زعفران وابسته است و ایران اکنون 90 درصد زعفران دنیا را تولید می کند اما نیش از نیمی از تولیدات ایران با برند های اسپانیایی و اماراتی به کشور های مختلف جهان صادر می شود. با وجود اینکه زعفران یک کالای ایرانی است اما در دنیا به نام ایران شناخته نمی شود و اگر به همین منوال پیش برود 160 هزار خانوار ایرانی بیکار می شوند. صنعت چرم ایران نیز همین بحران را طی می کند و 60 درصد چرم به صورت فرآوری نشده به کشور های ترکیه، ایتالیا، اسپانیا، پاکستان و هند صادر شده و در نهایت با نام آنها فروخته خواهد شد.
اگر به میزان سودی که فرش ایرانی در صادرات عائد اقتصاد کشور می شود و همچنین تصویر مثبتی که از ایران در اذهان دنیا درج می شود نگاه کنیم به سادگی میتوان به اهمیت برند و برند سازی پی برد. با این وجود دولت یازدهم از این امر غافل بوده و رشد 36 درصدی واردات کالاهای لوکس به کشور این امر را تایید می کند.