بازيگري ابزار نيست!!

هر کدام جذابیت خاص خودشان را برایم دارند. مثلا کار با اشکان خیل نژاد را به هر کاری ترجیح می دهم چون از سال 82 با هم هستیم و اصلا تئاتر را با هم شروع کردیم و همدیگر را بهتر از هر کسی می شناسیم. از طرفی هم من یک ویژگی خوب دارم. سر هر کاری که می روم اگر آنجا غریبه هم باشم سر یک هفته با همه رفیق می شوم. کار هایی که در آن ها زیاد از قبل با گروه آشنا نیستی هم می تواند خیلی خوب باشد. چون از طریق کار است که کارهای بعدی تو مشخص می شود.

 

این روابط عمومی در حرفه ما چیزی لازم است.

 

 

 

دیگر آن کار را رها کرده ام(می خندد) دغدغه ام اصلا اجرا نبوده است. ولی همان مدت کمی که بودم، زنده بودن برنامه خیلی به جریان بداهه ام در تئاتر و همچنین اعتماد به نفسم روی صحنه کمک کرد.

 

 

***من اجرایتان را خیلی دوست داشتم. چون برخلاف مجری های دیگر تلویزیون که در یک قالب تعریف شده اند. شما در مقابل دوربین، خودتان بودید. ایرانی های خارج از کشور خیلی آن برنامه را می دیدند.

 

ولی خب متاسفانه مدیران سازمان خیلی علاقه ندارند که مجری خودش باشد. قالب هایی برای تو طراحی می کنند؛ از طرز لباس پوشیدن تا نشستن ،عطسه کردن، با لحن خاصی شعر خواندن، بغض کردن و... که هم پر تکلف است هم از صداقت به دور است. مخاطب هم دیگر از این کلیشه ها خسته شده و دوست دارد یک آدم ملموس مثل خودش را در تلویزیون ببیند اما به هر حال... بگذریم.

 

 

حرفه ما حرفه ای ست که در آن آدم، باید خوب بقیه را هم بخواهد. من اعتقاد دارم که این راهِ موفقیت یک بازیگر است. تا وقتی که کار خوب دیگران را تحسین نکنی، و نتوانی متواضعانه کار خوب آن ها را ببینی و برایشان خوشحال باشی، نه دیگران خوب تو را می گویند و نه به جایی خواهی رسید. مثلا صابر اَبر بازیگر فوق العاده ایست نمی گویم خالی از اشکال است اما بسیار با استعداد است. و اتفاقا هم سن هستیم. یا دیگران... باران کوثری ، ترانه علیدوستی ، پانته آ بهرام و خیلی های دیگر. من باید از وجود آن ها قلبا خوشحال بشوم تا بتوانم رشد کنم. بعضا نگاه هایی که نمی تواند خوبی دیگران را ببیند اذیتم می کند. من می گویم در هنر به اندازه یک سر سوزن باش ولی خودت باش! اینکه به هر قیمتی در هنر باشی خوب نیست.

 

 

به نظر من ـ البته شاید دیگران قبول نداشته باشند.ـ تنها تفاوتش در جریان صداست. که آنجا با بومِ صدا است و اینجا صدای طبیعی بازیگر.و یکسری جزئیات تکنیکی شان متفاوت است اما هدفشان یکی است. یعنی چه در سینما و چه در تئاتر تو باید جوری بازی کنی که برای مخاطب باور پذیر باشد.

 

من فوتبال بازی می کردم. عاشق فوتبال بودم. حتی قرار شده بود بروم تیم نوجوانان سایپا. تا اینکه یک روز ـ فکر می کنم دوم دبیرستان بودم.ـ فیلم «سوته دلان» علی حاتمی را با بازی فوق العاده بهروز وثوقی و همان شب فیلم «قیصر» را دیدم.

 

روز بعد رفتم ویدئو کلوپ و فیلم «صورت زخمی» پاچینو را گرفتم. دیگر من دچار جنون شده بودم. مثل قیصر زندگی می کردم. آن موقع تمام سر و شکلم شده بود بهروز وثوقی. هنوز هم می گویم بازی وثوقی در فیلم «کندو» بهترین بازی تاریخ سینمای ایران است و حاضرم بر سر این حرفم بحث کنم. خلاصه گذشت و چند مدت بعد به خودم گفتم: «نوید! او بهروز وثوقی بود همه ایران می شناختندش و تو باید بشوی نوید محمد زاده» و حالا چند سال است که حتی فیلم هایش را هم دیگر نمی بینم، از ترس اینکه مبادا از او تاثیر بگیرم. این طوری علاقه مندِ بازیگری شدم. حالا هم نمی توانم بگویم بازیگر خوبی هستم. اما یک چیز را می توانم بگویم. اینکه بازیگری هستم که شبیه هیچ بازیگری نیست. شاید بازیگر بدی باشم ولی مدل خودم هستم. و به این ایمان دارم و می گویم وقتی خداوند آدم ها را در شکل های مختلف می آفریند پس ما باید رفتارهای مختلفی هم داشته باشیم. هر آدمی ویژگی های مختلف خودش را دارد و هیچ کسی شبیه به دیگری نیست. من هم از کسی تاثیر نگرفته ام. البته از خانواده ام تاثیر پذیرفته ام. ولی سعی ام بر این بوده که همواره خودم باشم.