زخم‌های کهنه‌ای که در معادن سر باز می‌کنند؛
به گزارش پایگاه 598، سرمربی پرسپولیس در یک اقدام
عجیب صبح روز بازی تیمش مقابل سایپا مصاحبه کرد و گفت: در شرایط بسیار بدی
به مصاف سایپا می‌رویم و حسابی دستم خالی است. برای تیمی مثل پرسپولیس
خیلی بد است که بازیکنی آلترناتیو نداشته باشد و من مانده‌ام چه کنم؟!
حرف‌های دیروز صبح حمید درخشان سرشار از ناامیدی بود و شباهت زیادی هم به توجیه قبل از عدم نتیجه‌گیری داشت. کاری به این نداریم که اصلاً مصاحبه کردن یک مربی در فاصله چند ساعت مانده به بازی حساس تیمش درست است یا نه اما می‌خواهیم درخشان را در این زمینه با مصطفی دنیزلی مقایسه کنیم. این سرمربی ترکیه‌ای در آخرین روزهای مربیگری‌اش در پرسپولیس، تیمش را در یک بازی حساس مقابل سپاهان در اصفهان طوری از لحاظ روحی و روانی آماده کرد که نتیجه این مسابقه سرنوشت قهرمانی لیگ را عوض کرد.
سپاهان قبل از این مسابقه صدرنشین لیگ بود و استقلال را پشت سر خود می‌دید. پرسپولیس برای این مسابقه فقط 12 بازیکن در تمرین داشت و مجبور شده بود بازیکن امید با خود به اصفهان ببرد. پرسپولیس در خانه حریف پرمهره و آماده خود طوری بازی کرد که حتی شایسته پیروزی بود، هرچند نتیجه مساوی شد و استقلال با شکست حریفش به صدر جدول آمده و در نهایت نیز قهرمان شد.
دنیزلی نه تنها قبل از این مسابقه حساس از کمبودها و ضعف‌های تیمش صحبت نکرد بلکه برعکس به داشته‌های خود اطمینان کرده و از آنها قبل و بعد از بازی حمایت کرد. در حالی که درخشان برعکس این کار را انجام داد. او از همان ابتدای هفته مدام از کمبودها و نداشته‌های تیمش حرف زد و سعی کرد فضایی را به وجود بیاورد که در صورت ناکامی پرسپولیس مقابل سایپا کسی نگوید مقصر کادر فنی بوده بلکه غیبت چند بازیکن، دلیل این اتفاق عنوان شود. به هر حال تفاوت مربیانی چون دنیزلی و درخشان را در این‌طور موارد هم می‌شود به خوبی دید و حس کرد.
سرمربی پرسپولیس این اشتباه را قبل از بازی تیمش با سپاهان هم مرتکب شد و طوری حریف را بزرگ و تیمش را کوچک کرد که سرخپوشان در اصفهان 90 دقیقه با ترس و اضطراب بازی کردند و بازی را نیز در نهایت واگذار کردند.
