ملی‌پوش پرتاب وزنه ایران گفت: با شرایطی که داشتم، کسب مقام چهارم بازی‌های آسیایی هم برایم زیاد بود.
امین نیکفر، نفر چهارم پرتاب وزنه بازی‌های آسیایی و رکورد دار پرتاب وزنه
ایران محسوب می‌شود. او چند قهرمانی در مسابقات داخل سالن هم دارد.
نیکفر این روزها یار غار احسان حدادی شده است. چند ماهی پیش از بازی‌های آسیایی با حدادی در اردوها حضور داشته و حالا بعد از مسابقات هم در ایران با یکدیگر هستند.
نیکفر فارسی را بسیار کم بلد است و یکی از برنامه هایش این است که حسن روحانی، رئیس جمهور را از نزدیک ببیند.
این ملی‌پوش دوومیدانی کشورمان هفته ای 60 ساعت در آمریکا کار می‌کند و شغلش آموزش زبان انگلیسی به دانش آموزان معلول ذهنی است. او با شرایطی که داشته و حمایت‌هایی که شده از کسب مقام چهارم بازی‌های آسیایی هم خوشحال است.
مشروح صحبت‌های امین نیکفر را در زیر می‌خوانید:
* چه اتفاقی افتاد که قرار شد برای ایران مسابقه دهی؟
سال 2003 بود که در مسابقات دانشجویی پرتاب می‌کردم. یک رکوردی زدم که نزدیک رکورد مرحوم کشمیری بود. بعد از آن پدرم در تماس با پسر عمه‌ام این موضوع را به او اعلام کرد و انها هم در تماس با هیات خوزستان گفتن فردی وجود دارد که می‌تواند برای ایران پرتاب کند. این تاریخچه حضور بود.
* نخستین مسابقه‌ات چه زمانی بود؟
همان سال 2003 بود که 17 ساله بودم و به مسابقات قهرمانی آسیا رفتیم. اولین باری هم بود که با حدادی آشنا شدم.
* اگر شما نمی‌آمدید در این ماده فرد دیگری وجود نداشت.
استعدادهای زیادی در ایران وجود دارند، اما باید با آنها کار کرد تا رشد کنند. فقط نباید به ورزشکار بگوییم که تو باید 20 متر وزنه را پرتاب کنی و حمایت هم باید بشود.
* اگر برای آمریکا پرتاب می‌کردی، الان شرایط شما چگونه بود؟
برای من خیلی خوب است که برای ایران پرتاب می‌کنم. چون با حضور در ایران آشنایان را می‌بینم و از سوی دیگر رکوردهای پرتابگران آمریکایی بالا است و قاعدتا با شرایطی که من دارم، نمی توانستم در مسابقات جهانی و المپیک پرتاب کنم.
* در المپیک هم شرکت کردی و نتیجه خوبی نگرفتی؟
برای من افتخار بزرگی بود که در المپیک شرکت کردم. شاید در ایران تنها به این فکر باشند که فقط باید مدال بگیری. نتیجه‌ای که گرفتم خوب نبود و آن هم به این دلیل است که من ورزشکار حرفه‌ای نیستم چون ساعت های زیادی را در آمریکا کار می‌کنم. اگر حرفه‌ای بودم و این نتیجه را می‌گرفتم، خیلی ناراحت می‌شدم، چون 60 ساعت در هفته کار می‌کنم و مدت زیادی نمی‌توانم تمرین کنم.
* به چه کاری در آمریکا مشغول هستید؟
من معلم زبان انگلیسی بچه های معلول ذهنی در مقطع دبیرستان هستم.
* با این شرایط مشخص است در کار شما پول حرف اول را نمی‌زند؟
من خیلی کارها را برای منفعت خودم انجام نمی‌دهم.
* فکر نمی‌کنی با این مشغله کاری، تمرین کردن برایت سخت باشد؟
به هرحال باید نشان دهم که قهرمان آسیا 60 ساعت در هفته کار می‌کند.
* بازی های آسیایی برایت چگونه بود؟
شانس زیادی برای کسب مدال داشتم. البته حمایت زیادی هم نشدم و با این شرایط مقام چهارم هم برای من خیلی خوب است! حقوق من از فدراسیون 350 هزار تومان است و تاکنون هم نگرفته‌ام.
* البته در این دوره اردوهای خوبی را به همراه حدادی پشت سرگذاشتی؟
کسی که 20 سال غیر حرفه‌ای تمرین کرده است و با 2 ماه تمرین نمی‌تواند قهرمان شود و باید مدت زیادی را در اردوها سپری کند.
* دوست نداری برای همیشه در ایران زندگی کنی؟
شاید این اتفاق بیفتد. چون زندگی کردن در ایران راحت است! چون وقتی به ادارات می‌روم می‌بینم مردم کمتر کار می‌کنند و قابل مقایسه با کاری که در آمریکا انجام می‌دهیم، نیست و راغب می‌شوم که بیایم. پدر خود من به شخصه در هفته 80 ساعت کار می‌کند.
*اما برعکس است در ایران هم فکر می‌کنند مردم در خارج از کشور دنبال تفریح هستند.
اصلا این طور نیست، چون برادر خود من در شرکت گوگل کار می‌کند و ساعت 3 بامداد هم به او ایمیل بزنند، باید جواب دهد و کار انجام دهد. برای کسانی که فکر می‌کنند در آنجا مردم بیشتر به فکر تفریح هستند، آرزوی موفقیت می‌کنم!
* دوستانت در آمریکا نمی‌گفتند به ایران نرو و برای آمریکا پرتاب کن؟
نه، کسی کاری نداشت. آنها می‌گفتند که ایران کشور ثروتمندی است و بهتر است برای این کشور مسابقه دهی!
* زبان فارسی‌تان چگونه است؟
صحبت کردن به فارسی را چندان بلد نیستم، اما تا حدود زیادی متوجه می‌شدم. در خانه هم پدر و مادرم هم فارسی صحبت نمی‌کنند.
* از سال 2003 تاکنون چند بار به ایران آمده اید؟
حدود 5 بار. بیشترین زمانی هم که در ایران بوده‌ام، سه هفته بوده است.
* برنامه بعدی ات چگونه است؟
به فکر این هستم که کارم را تغییر دهم و مربی دوومیدانی شوم.
* دوست نداری در ایران مربیگیری کنی؟
تابستان‌ها به ایران خواهم آمد تا کار کنم.
* برنامه برای دیدن شهرهای مختلف ایران دارید؟
برنامه داریم، امام وقتم کم است. ابتدا دوست دارم حسن روحانی، رئیس جمهور را ببینم.
* هدف‌تان برای ملاقات چیست؟
هزار دلیل دارم که می‌خواهم او را ببینم.
* دوست داشتید رؤسای جمهور دیگر را هم از نزدیک ببینید؟
البته که دوست دارم.
* وقتی از نزدیک با مردم آمریکا ارتباط داری، نظرشان در مورد مذاکرات ایران و آمریکا چیست؟
تمام مردم دنیا دوست دارند که در صلح و آرامش در کنار یکدیگر زندگی کنند.
* غیر از دوومیدانی به چه رشته‌ای علاقه‌ای داری؟
فوتبال آمریکایی را نگاه می‌کنم، اما علاقه زیادی به بیسبال دارم. چند بازی که حدادی در NBA بازی می‌کرد، را نگاه کردم و بازی‌های او را دوست دارم.
* صحبت پایانی؟
می‌خواهم در مسابقات آینده مدال‌های زیادی را برای ایران کسب کنم.
نیکفر این روزها یار غار احسان حدادی شده است. چند ماهی پیش از بازی‌های آسیایی با حدادی در اردوها حضور داشته و حالا بعد از مسابقات هم در ایران با یکدیگر هستند.
نیکفر فارسی را بسیار کم بلد است و یکی از برنامه هایش این است که حسن روحانی، رئیس جمهور را از نزدیک ببیند.
این ملی‌پوش دوومیدانی کشورمان هفته ای 60 ساعت در آمریکا کار می‌کند و شغلش آموزش زبان انگلیسی به دانش آموزان معلول ذهنی است. او با شرایطی که داشته و حمایت‌هایی که شده از کسب مقام چهارم بازی‌های آسیایی هم خوشحال است.
مشروح صحبت‌های امین نیکفر را در زیر می‌خوانید:
* چه اتفاقی افتاد که قرار شد برای ایران مسابقه دهی؟
سال 2003 بود که در مسابقات دانشجویی پرتاب می‌کردم. یک رکوردی زدم که نزدیک رکورد مرحوم کشمیری بود. بعد از آن پدرم در تماس با پسر عمه‌ام این موضوع را به او اعلام کرد و انها هم در تماس با هیات خوزستان گفتن فردی وجود دارد که می‌تواند برای ایران پرتاب کند. این تاریخچه حضور بود.
* نخستین مسابقه‌ات چه زمانی بود؟
همان سال 2003 بود که 17 ساله بودم و به مسابقات قهرمانی آسیا رفتیم. اولین باری هم بود که با حدادی آشنا شدم.
* اگر شما نمی‌آمدید در این ماده فرد دیگری وجود نداشت.
استعدادهای زیادی در ایران وجود دارند، اما باید با آنها کار کرد تا رشد کنند. فقط نباید به ورزشکار بگوییم که تو باید 20 متر وزنه را پرتاب کنی و حمایت هم باید بشود.
* اگر برای آمریکا پرتاب می‌کردی، الان شرایط شما چگونه بود؟
برای من خیلی خوب است که برای ایران پرتاب می‌کنم. چون با حضور در ایران آشنایان را می‌بینم و از سوی دیگر رکوردهای پرتابگران آمریکایی بالا است و قاعدتا با شرایطی که من دارم، نمی توانستم در مسابقات جهانی و المپیک پرتاب کنم.
* در المپیک هم شرکت کردی و نتیجه خوبی نگرفتی؟
برای من افتخار بزرگی بود که در المپیک شرکت کردم. شاید در ایران تنها به این فکر باشند که فقط باید مدال بگیری. نتیجه‌ای که گرفتم خوب نبود و آن هم به این دلیل است که من ورزشکار حرفه‌ای نیستم چون ساعت های زیادی را در آمریکا کار می‌کنم. اگر حرفه‌ای بودم و این نتیجه را می‌گرفتم، خیلی ناراحت می‌شدم، چون 60 ساعت در هفته کار می‌کنم و مدت زیادی نمی‌توانم تمرین کنم.
* به چه کاری در آمریکا مشغول هستید؟
من معلم زبان انگلیسی بچه های معلول ذهنی در مقطع دبیرستان هستم.
* با این شرایط مشخص است در کار شما پول حرف اول را نمی‌زند؟
من خیلی کارها را برای منفعت خودم انجام نمی‌دهم.
* فکر نمی‌کنی با این مشغله کاری، تمرین کردن برایت سخت باشد؟
به هرحال باید نشان دهم که قهرمان آسیا 60 ساعت در هفته کار می‌کند.
* بازی های آسیایی برایت چگونه بود؟
شانس زیادی برای کسب مدال داشتم. البته حمایت زیادی هم نشدم و با این شرایط مقام چهارم هم برای من خیلی خوب است! حقوق من از فدراسیون 350 هزار تومان است و تاکنون هم نگرفته‌ام.
* البته در این دوره اردوهای خوبی را به همراه حدادی پشت سرگذاشتی؟
کسی که 20 سال غیر حرفه‌ای تمرین کرده است و با 2 ماه تمرین نمی‌تواند قهرمان شود و باید مدت زیادی را در اردوها سپری کند.
* دوست نداری برای همیشه در ایران زندگی کنی؟
شاید این اتفاق بیفتد. چون زندگی کردن در ایران راحت است! چون وقتی به ادارات می‌روم می‌بینم مردم کمتر کار می‌کنند و قابل مقایسه با کاری که در آمریکا انجام می‌دهیم، نیست و راغب می‌شوم که بیایم. پدر خود من به شخصه در هفته 80 ساعت کار می‌کند.
*اما برعکس است در ایران هم فکر می‌کنند مردم در خارج از کشور دنبال تفریح هستند.
اصلا این طور نیست، چون برادر خود من در شرکت گوگل کار می‌کند و ساعت 3 بامداد هم به او ایمیل بزنند، باید جواب دهد و کار انجام دهد. برای کسانی که فکر می‌کنند در آنجا مردم بیشتر به فکر تفریح هستند، آرزوی موفقیت می‌کنم!
* دوستانت در آمریکا نمی‌گفتند به ایران نرو و برای آمریکا پرتاب کن؟
نه، کسی کاری نداشت. آنها می‌گفتند که ایران کشور ثروتمندی است و بهتر است برای این کشور مسابقه دهی!
* زبان فارسی‌تان چگونه است؟
صحبت کردن به فارسی را چندان بلد نیستم، اما تا حدود زیادی متوجه می‌شدم. در خانه هم پدر و مادرم هم فارسی صحبت نمی‌کنند.
* از سال 2003 تاکنون چند بار به ایران آمده اید؟
حدود 5 بار. بیشترین زمانی هم که در ایران بوده‌ام، سه هفته بوده است.
* برنامه بعدی ات چگونه است؟
به فکر این هستم که کارم را تغییر دهم و مربی دوومیدانی شوم.
* دوست نداری در ایران مربیگیری کنی؟
تابستان‌ها به ایران خواهم آمد تا کار کنم.
* برنامه برای دیدن شهرهای مختلف ایران دارید؟
برنامه داریم، امام وقتم کم است. ابتدا دوست دارم حسن روحانی، رئیس جمهور را ببینم.
* هدف‌تان برای ملاقات چیست؟
هزار دلیل دارم که می‌خواهم او را ببینم.
* دوست داشتید رؤسای جمهور دیگر را هم از نزدیک ببینید؟
البته که دوست دارم.
* وقتی از نزدیک با مردم آمریکا ارتباط داری، نظرشان در مورد مذاکرات ایران و آمریکا چیست؟
تمام مردم دنیا دوست دارند که در صلح و آرامش در کنار یکدیگر زندگی کنند.
* غیر از دوومیدانی به چه رشته‌ای علاقه‌ای داری؟
فوتبال آمریکایی را نگاه می‌کنم، اما علاقه زیادی به بیسبال دارم. چند بازی که حدادی در NBA بازی می‌کرد، را نگاه کردم و بازی‌های او را دوست دارم.
* صحبت پایانی؟
می‌خواهم در مسابقات آینده مدال‌های زیادی را برای ایران کسب کنم.
اخبار ویژه
در دیدار هزاران نفر از زنان و دختران؛
بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
سکوت اصلاحطلبان
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
