3 شخصی که خداوند آنها را دوست دارد

به گزارش پایگاه 598 به نقل از تسنیم، مطرف بن عبداللّه‏ بن شخّیر می‌گوید حدیثى از ابوذر برایم نقل کرده بودند و من دوست داشتم او را ببینم. پس چون او را دیدم، به او گفتم: اى ابوذر! از تو حدیثى برایم نقل کرده‌‏اند که دوست داشتم تو را ببینم و درباره آن از تو بپرسم.

ابوذر گفت: اینک دیدى، پس بپرس.

گفتم: شنیده‌‏ام که مى‏‌گویى: رسول خدا فرمود: خداوند عزّ وجلّ، سه تن را دوست دارد و سه تن را دشمن؟

گفت: آرى، گمان ندارم که به دوستم محمد صلى‏‌الله‏‌ علیه‏ و‏ آله دروغ مى‏‌بندم، و این جمله را سه بار تکرار کرد.

گفتم: آن سه تن که خداوند دوستشان دارد، چه کسانی هستند؟

گفت : مردى که در راه خدا مى‏‌جنگد. پس براى جهاد و به انتظار پاداشِ خدا، با دشمن رویارو مى‏‌شود و پیکار مى‏‌کند تا کشته شود. شما نیز در کتاب خداوند عزّ وجلّ، در این باب مى‏‌خوانید: "إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِى سَبِیلِهِ صَفًّا خداوند، کسانى را که در راهش چون صفى مى‏‌جنگند، دوست دارد"

و مردى که همسایه‏‌اش او را مى‏‌آزارد و او بر آزارش شکیبایى مى‏‌ورزد و انتظار پاداش از خدا دارد، پس خداوند او را از این آزار ایمن مى‏‌گرداند، با مرگ یا زندگى.

و مردى که همراه مردمى است پس در حرکت هستند تا آن‏که خواب یا چرت بر آنان چیره مى‏‌شود و آنان آخر شب براى خواب فرود می‌آیند، امّا او به وضو و نمازش مى‏‌پردازد.

متن حدیث:

بَلَغَنی عَن أبی ذَرٍّ حَدیثٌ ، فَکُنتُ اُحِبُّ أن ألقاهُ ، فَلَقیتُهُ ، فَقُلتُ لَهُ : یا أبا ذَرٍّ ، بَلَغَنی عَنکَ حَدیثٌ ، فَکُنتُ اُحِبُّ أن ألقاکَ فَأَسأَلَکَ عَنهُ .
فَقالَ : قَد لَقیتَ فَاسأَل .
قُلتُ : بَلَغَنی أنَّکَ تَقولُ : سَمِعتُ رَسولَ اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ علیه‏ و‏آله یَقولُ : «ثَلاثَةٌ یُحِبُّهُمُ اللّه‏ُ عَزَّوجَلَّ ، وثَلاثَةٌ یُبغِضُهُمُ اللّه‏ُ عَزَّوجَلَّ»؟
قالَ : نَعَم ، فَما أخالُنی أکذِبُ عَلى خَلیلی مُحَمَّدٍ صلى‏ الله ‏علیه‏ و‏آله ـ ثَلاثا یَقولُها ـ .
قُلتُ : مَنِ الثَّلاثَةُ الَّذینَ یُحِبُّهُمُ اللّه‏ُ عَزَّوجَلَّ ؟
قالَ : رَجُلٌ غَزا فی سَبیلِ اللّه‏ِ ، فَلَقِیَ العَدوَّ مُجاهِدا مُحتَسِبا فَقاتَلَ حَتّى قُتِلَ ؛ وأنتُم تَجِدونَ فی کِتابِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ : «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَـاتِلُونَ فِى سَبِیلِهِ صَفًّا». یَکفِیَهُ اللّه‏ُ إیّاهُ ؛ بِمَوتٍ أو حَیاةٍ . ورَجُلٌ یَکونُ مَعَ قَومٍ فَیَسیرونَ حَتّى یَشُقَّ عَلَیهِمُ الکَرى أوِ النُّعاسُ ، فَیَنزِلونَ فی آخِرِ اللَّیلِ فَیَقومُ إلى وُضوئِهِ وصَلاتِهِ.


«کنز العمّال،ج ۱۶ ص ۱۰۴- المستدرک على الصحیحین،ج۲ ص ۹۸»