9چهره منفور جام‌جهانی را بشناسید

به گزارش پایگاه 598، یورواسپورت به 9 چهره منفور تاریخ مسابقات جام جهانی پرداخته است:

** جام جهانی 1966، اوبرومیر ژکوف (بلغارستان)

روز 12 ژوییه سال 1966 احتمالا خاطره دلچسبی را برای په له تداعی نمی کند. اسطوره برزیلی فوتبال در دیدار مقابل بلغارستان که با نتیجه دو بر صفر به نفع برزیل پایان یافت، به خاطر حرکت تاکتیکی خشن بازیکن بلغاری دچار کوفتگی شدید شد و بازی بعدی برزیل را از دست داد. این مدافع بلغاری که به تعبیر په له به جای توپ پای او را هدف گرفته بود، وحشیانه و به عمد په له را هدف حملات خود قرار داد که در نتیجه په له مصدوم شد و بازی بعدی تیم برزیل را از دست داد. در این جام برزیل در مرحله گروهی حذف شد؛ بدترین نتیجه ای که تیم ملی برزیل در جام جهانی کسب کرده است.

** جام جهانی 1966، آنتونیو راتین (آرژانتین)

غائله ای که ژکوف به پا کرد به راحتی فراموش شد، اما در عوض آنتونیو راتین بازیکن تیم آرژانتین دشمن شماره یک افکار عمومی در تابستان 1966 لقب گرفت. کاپیتان آرژانتین در بازی یک چهارم نهایی مقابل میزبان جام در ورزشگاه ویمبلی لندن 35 دقیقه پس از آغاز بازی به بیرون از زمین هدایت شد .هیچ کس دلیل واقعی اخراج او را نمی دانست؛ گرچه داور آلمانی رودلف کریتلین علت آن را ˈخشونت لفظیˈ عنوان کرد یعنی راتین به او توهین و فحاشی کرده بود. راتین که از این موضوع ناراحت و عصبانی شده بود در حالی که با بی میلی زمین را ترک می کرد و همزمان سرزنش هم تیمی هایش را می شنید، در میانه راه خط نگه دار را گاز گرفت و بدین ترتیب جایگاه خود را نزد افکار عمومی به کلی از دست داد.

** جام جهانی 1966، نابی استیلز (انگلیس)

در واقع انگلیسی ها خودشان را خیلی خوب تحویل می گیرند و کسی در این کار روی دست نابی استیلز بازیکن باشگاه منچستریونایتد بلند نمی شود. وظیفه اصلی او در جام 1966 این بود که هر طور شده با توسل به هر وسیله ای مانع بازی و موفقیت بازیکنان خوب تیم های حریف شود. استیلز شاید بی دندان بود (او قبل ازهر بازی دندان مصنوعیش را درمی آورد) ولی جنگندگی و سبک بازی اش او را به یکی از چهره های موثر و هراس انگیز جام تبدیل کرده بود. بهترین نمایش وی در دیدار نیمه نهایی مقابل پرتغال بود که توانست اوزه بیو را به خوبی مهارکرده و انگلیس را راهی فینال کند. انگلیس دراین جام به تنها لقب قهرمانی خود در تاریخ جام جهانی دست یافت.

** جام جهانی 1966، ژائو مورایس (پرتغال)

نگاهی دوباره به جام جهانی 1966 می تواند عمق فضای خشن حاکم بر این جام را نشان دهد. این خشونت بیش از همه دامن په له بازیکن تیم برزیل را گرفت؛ او که در اثر رفتار خشونت آمیز در بازی افتتاحیه جام برزیل و بلغارستان مصدوم شد و مسابقه بعدی را هم از دست داده بود، در دیدار با پرتغال دوباره دچار همین معضل شد. دراین بازی که انتظار می رفت نمایشی زیبا از رقابت دو فوتبالیست مستعد یعنی په له و اوزه بیو باشد، بازیکن برزیلی در اثر تکل مضاعف ژائو مورایس بازیکن مصمم پرتغال باقی بازی را از دست داد و تیم برزیل هم در نهایت حذف شد.

** جام جهانی 1982، هرالد شوماخر (آلمان غربی)

نفرتی که در دل فرانسوی ها نسبت به آلمان ها در جام 1982 به وجود آمد از زمان حمله آلمان به این کشور در سال 1940 به بعد بی سابقه بود. سرچشمه این حس انزجار نیز رفتارهای بازیکن آلمانی هرالد شوماخر در مسابقه نیمه نهایی بود که باعث شد احساسات ضد آلمانی به بالاترین حد خود برسد. حمله ناگهانی شوماخر به پاتریک باتیستون غافلگیر کننده و بسیار خطرناک بود. باتیسون پاس میشل پلاتینی را دریافت کرد و به آرامی در حال هدایت توپ بود که ناگهان شوماخر وحشیانه به او یورش برد. باتیستون نقش بر زمین شد و دروازه بان آلمانی که هدف دیگری غیر از زدن حریف نداشت، آدامس به دهان و بی اعتنا روی خود را از بازیکن حریف برگرداند و به مسیرش ادامه داد. داور هم بی تفاوت بدون دادن هیچ کارت یا اخطار یا حتی اعلام ضربه آزاد از این برخورد گذشت و دستور ادامه بازی را داد.

در اثر این برخورد شدید باتیستون یک دندانش را از دست داد و یکی از مهره های کمرش هم آسیب دید.

** جام جهانی 1982، کلودیو جنتیله (ایتالیا)

در زبان ایتالیایی واژه جنتیله به معنی مهربان است، ولی رفتار جنتیله بازیکن تیم ایتالیا در زمین نه تنها نشانی از این واژه نداشت بلکه در تضاد کامل با آن بود! کلودیو جنتیله هم مانند ژکوف و مورایس نماد مجسم غرض ورزی نسبت به حریف بود. تکل های عمدی خطرناک، کشیدن پیراهن حریف و ضربه به زانوی او تنها نمونه ای از تلاش های او برای دستیابی تیمش به پیروزی و کاهش کارایی بازیکنان تیم حریف بود. سبک بازی او برای ایتالیا هم بسیار مثمر ثمر بود و راه را برای صعود آنها در جام جهانی 1982 گشود. جنتایل در این مسیر مانند دیه گو مارادونا، کارل هاینز رومنیگه عمل کرد.

** جام جهانی 1998، دیه گو سیمئونه (آرژانتین)

دیه گو سیمئونه در طول سه دوره حضور در جام جهانی به عنوان یک بازیکن جنجالی و چهره ای ناسازگار شهرت خوبی به دست آورده بود. چهره ای که هرجا لازم می دید هیچ ابایی از تکل های جنجالی و یا سایر حرکات خطرناک و خطرساز برای سایرین نداشت. نام او بیشتر به خاطر رفتار زننده اش در بازی آرژانتین مقابل انگلیس در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 1998در ذهن ها باقی مانده است. در این بازی او با دیوید بکام درگیری شد و بکام با بغل پا او را زد ولی سیمئونه به وی یورش برد و او را به زمین انداخت. در نتیجه هافبک منچستریونایتد هم واکنش نشان داد، اما سیمئونه تمارض کرد و خود را به زمین انداخت تا داور را بفریبد و به هدف خود هم رسید؛ بکام از بازی اخراج شد و آرژانتین در ضربات پنالتی بازی را برد.

** جام جهانی 1998، زین الدین زیدان (فرانسه)

برخی از بزرگترین بازیکنان تاریخ فوتبال هم گاه می توانند چهره ای منفی از خود به نمایش بگذارند. زین الدین زیدان همانند ریگوبرت سانگ بازیکن کامرونی از جمله کسانی است که مفتخر به دوبار اخراج از زمین در دو دوره جام جهانی شده است.

زیدان اولین بار به خاطر پا گذاشتن روی پای فؤاد امین بازیکن تیم عربستان و بار دوم هشت سال بعد با ضربه سر غیرمنتظره معروفش به سینه مارکو ماتراتزی ایتالیایی اخراج شد.

** جام جهانی 2006، مارکو ماتراتزی (ایتالیا)

نام ماتراتزی تنها به خاطر نقشی که در ماجرای درگیری با زیدان در فینال جام جهانی 2006 داشت در این مجموعه قرار می گیرد. مدافع ایتالیایی ممکن است در آن صحنه قربانی یک حمله فیزیکی خشن از سوی زیدان شده باشد ولی بقیه ماجرا نشان می دهد که او هم بی تقصیر نبوده است. او با واژگانی که به زبان راند و برانگیختن عمدی خشم زیدان، به سود تیم لاجوردی پوش عمل کرد. ماتراتزی نشان داد که تنها در زمزمه کردن الفاظ زشت استاد نیست، بلکه ید طولایی هم در برخوردهای فیزیکی دارد. او در بازی مقابل استرالیا در مرحله یک هشتم نهایی با یک تکل خطرناک مارک برسیانو بازیکن استرالیایی را زد و او را نقش بر زمین کرد. می توان با مرور دوران بازی او در سری آ ایتالیا و بررسی عملکردش در این بازی ها پرونده ای قطور از این توانمندی برایش فراهم کرد.