قربانی کردن قانون به نفع فرد!
در پی حضور تیم ملی بحرین در ایران در حالی که شنیده شده دانشجویان در
ورزشگاه آزادی حاضر خواهند شد، سرپرست تیم ملی و برخی رسانه های منتسب به
جریان های سیاسی نظیر خبرآنلاین با سرپوش گذاری بر جنایات آل خلیفه
خواستار سکوت مردم در ورزشگاه در برابر این جنایات شدند.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، در آستانه بازی تیم های ملی فوتبال ایران و بحرین دوباره زمزمه هایی از برخی سایت ها و رسانه ها شنیده می شود که نباید فوتبال سیاسی شود. این روزها بحث "فوتبال غیر سیاسی" اوج گرفته است. نکته ای که بسیار قابل تامل است این صحبت ها از افرادی شنیده می شود که با سهل انگاری های خود بدون حتی یک شعار سیاسی در ورزشگاهها باعث حذف فوتبال ایران از عرصه های بین المللی می شوند.
فوتبالی که میلیاردها هزینه بر بیت المال هوار می کند و مدیران آن بدلیل سهل انگاری های خود باعث حذف پیشاپیش تیمهایش از مسابقات بین المللی می شوند امروز مدعی هستند که سیاسی کردن این فوتبال به ضرر تیم های ملی است اما در مورد اهمال کاری های خود هیچ حرفی نمی زنند و حتی حاضر به پاسخگویی یا عذر خواهی از مردم ایران نمی شوند.
صحبت های رهبر انقلاب در دیدار جمعی از جوانان چند ماه بعد از بازی ایران و آمریکا در جام جهانی 1998م شاید شفاف کننده این موضوع باشد آنجا که ایشان می گویند: "قبل از آن ديدار - شايد چند هفته، و يا يك ماه و يا بيشتر - رسانه‌هاى وابسته به امپراتورى رسانه‌اى خبرى روى اين بازى تبليغ مى‌كردند كه اين بازى، بازى سياسى است! با اين‌كه همه مى‌گويند فوتبال و ورزش، سياسى نيست؛ اما در آن موقع همه تبليغ مى‌كردند كه اين يك بازى سياسى است! از اين كار، دو هدف مورد نظرشان بود: يكى مسأله‌ى تعامل ايرانى، امريكايى در اين بازى بود - من نمى‌دانم شما چقدر مطّلع بوديد؛ ولى ما كه در جريان خبرهاى خارجى و گفتارهاى راديوهاى گوناگون دنيا قرار مى‌گيريم، مى‌ديديم از اين مسأله پُر است - دوم اين‌كه پيش‌بينيهاى عمده، بخصوص از طرف خودِ امريكاييها - ولو صريحاً هم اظهار نمى‌كردند - مبيّن اين بود كه ايران گل خواهد خورد؛ نه اين‌كه گل خواهد زد و در يك موقعيت ويژه، رئيس جمهور امريكا هم مى‌آمد و از موضع اقتدار و بزرگ‌منشى و بزرگوارى، يك پيام هم مى‌داد كه «بله؛ حالا گل را به شما زديم، اما بالاخره بياييد دست دوستى هم به هم بدهيم!» بنا بود آن شب پيام رئيس جمهور امريكا از تلويزيون سراسرى‌شان پخش شود.
اين گل و بعد دنباله‌ى بازى‌اى كه بچه‌هاى عزيزمان ادامه دادند، قضايا را صد و هشتاد درجه تغيير جهت داد و حقيقتاً مظهرى شد از وضعيت ملت ايران در مقابل امريكا. اين‌كه من در آن پيام گفتم «مظهر» است، نمى‌خواستم بگويم كه اين آقا به خاطر جنبه‌ى سياسى گل‌زده؛ نه. ايشان بازى فوتبال مى‌كند، ماهر است، با تكنيك آشناست، از حريفش قويتر است و گل را زده است. هركسى هم جاى ايشان بود، اين گل را مى‌زد؛ هركسى هم جاى او بود، آن گل را مى‌خورد. بنابراين، بحث اين نبود كه اين گل به‌خاطر مسأله‌ى سياسى زده شده؛ اما اين گل هويت سياسى‌اى را كه در دنيا به اين بازى داده بودند، به‌كلّى به عكس خواست آنها عوض كرد و من از اين موقعيت حداكثر استفاده را كردم. البته آنها خيلى عصبانى شدند و بعد هم همان عناصر امپراتورى خبرى دنيا گفتند كه فلانى فوتبال را سياسى كرد! نگفتند كه ما چند هفته است كه خودمان اين بازى را سياسى مى‌كنيم! "
باید به آقایان خاطر نشان کرد در اندیشه امام خمینی(ره) فوتبال مهم تر بود یا آزادی مستضعفین جهان؟ اگر قرار باشد فوتبال سیاسی نباشد، این اتفاق باید در تمام دنیا رخ دهد، اگر فوتبال سیاسی بد است، برای همه بد است. وقتی برخی بازیکنان فوتبال در بازی ایران و کره در خرداد 88 دستبند سبز بستند و به میدان رفتند فوتبال سیاسی نبود؟ یا فوتبال سیاسی بد نبود؟
المپیک بی شک بزرگترین رویداد ورزشی جهان است که هر 4 سال یکبار تکرار می شود. در المپیک سال 2004 وقتی که آرش میر اسماعیلی در برابر ورزشکاری از رژیم صهیونیستی قرار گرفت از مسابقه دادن با او خودداری کرد و در حالی که آرش یکی از امیدهای ایران برای کسب مدال به شمار می رفت، از دور رقابت ها حذف شد.
این کار آرش گرچه با تلخی حذف او از ادامه مسابقات همراه بود ولی تاثیرات آن هنوز که هنوزه در افکار عمومی جهان قابل مشاهده است. مقام معظم رهبری در تقدیر از آرش میراسماعیلی فرمودند: "اين كار آقاى آرش عزيزمان هم از آن كارهاى بسيار برجسته بود؛ خيلى كار باارزشى بود. ايشان اگر مسابقه‌اش را برگزار مى‌كرد و پيروز هم مى‌شد، ارزش كارش اين‌قدر نبود البته در دنيا سعى كردند كه به سر اين كار بزنند؛ نتوانستند.
همه‌شان دست‌به‌يكى كردند كه: المپيك را خراب كرديد؛ سياسى كرديد. خود آنها از همه چيز به نفع سياستهاى استعمارى خودشان بهره‌بردارى و استفاده مى‌كنند؛ اما وقتى يك جوان مسلمان و مؤمن از يك ارزش دفاع مى‌كند؛ از يك ملت مظلوم دفاع مى‌كند و با يك قلدر بين‌المللى گردن‌كلفت چاقوكش عربده‌كش، با اين زبان و با اين منش درمى‌افتد، اين‌طور عليه او جنجال و جوسازى مى‌كنند. البته غلط مى‌كنند! آنها در مقابل عمل انجام شده قرار گرفتند و ضربه‌فنى شدند! با اين كار سيلى خوردند؛ حالا بعد از آن هرچه مى‌خواهند جنجال كنند، بكنند؛ ايشان كار خودش را كرد." قطعا سخنان رهبری در این زمینه فصل الخطابی است برای تمام کسانی که فکر می کنند ورزش از سیاست جداست و نباید به استادیوم رفت و ممکن است ما را محروم کنند و ... .
تمام حرفهای این مسئولین در حالی است که ورزشکاران و فوتبالیست های بحرینی نیز از خشم آل خلیفه و آل سعود در امان نیستند و نمونه بارز آن علی هبیل بازیکن تیم ملی کشور بحرین است که توسط حکومت آل خلیفه و دستگیر می شود و در کنار او برادرش «محمد حبيل»، «محمود العجینی» و «جعفر ابراهیم» چهار فوتبالیست حرفهای بحرینی هستند که به اتهام شرکت در تجمعات مردم، از سوی فدراسیون فوتبال این کشور محروم می شوند.
شایان ذکر است دولت آلخلیفه با پشتیبانی نظامی سعودیها، علاوه بر اخراج شیعیان از کارهای دولتی، به جستجوی خانه به خانه دست می زند و تمام کسانی که در راهپیماییهای مسالمتآمیز شرکت داشتند ـ اعم از روحانی، نویسنده، شاعر، استاد، پزشک، پرستار، تاجر، هنرمند، ورزشکار، دانشجو و ... ـ را دستگیر و شکنجه می‌کند.
به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»، در آستانه بازی تیم های ملی فوتبال ایران و بحرین دوباره زمزمه هایی از برخی سایت ها و رسانه ها شنیده می شود که نباید فوتبال سیاسی شود. این روزها بحث "فوتبال غیر سیاسی" اوج گرفته است. نکته ای که بسیار قابل تامل است این صحبت ها از افرادی شنیده می شود که با سهل انگاری های خود بدون حتی یک شعار سیاسی در ورزشگاهها باعث حذف فوتبال ایران از عرصه های بین المللی می شوند.
فوتبالی که میلیاردها هزینه بر بیت المال هوار می کند و مدیران آن بدلیل سهل انگاری های خود باعث حذف پیشاپیش تیمهایش از مسابقات بین المللی می شوند امروز مدعی هستند که سیاسی کردن این فوتبال به ضرر تیم های ملی است اما در مورد اهمال کاری های خود هیچ حرفی نمی زنند و حتی حاضر به پاسخگویی یا عذر خواهی از مردم ایران نمی شوند.
صحبت های رهبر انقلاب در دیدار جمعی از جوانان چند ماه بعد از بازی ایران و آمریکا در جام جهانی 1998م شاید شفاف کننده این موضوع باشد آنجا که ایشان می گویند: "قبل از آن ديدار - شايد چند هفته، و يا يك ماه و يا بيشتر - رسانه‌هاى وابسته به امپراتورى رسانه‌اى خبرى روى اين بازى تبليغ مى‌كردند كه اين بازى، بازى سياسى است! با اين‌كه همه مى‌گويند فوتبال و ورزش، سياسى نيست؛ اما در آن موقع همه تبليغ مى‌كردند كه اين يك بازى سياسى است! از اين كار، دو هدف مورد نظرشان بود: يكى مسأله‌ى تعامل ايرانى، امريكايى در اين بازى بود - من نمى‌دانم شما چقدر مطّلع بوديد؛ ولى ما كه در جريان خبرهاى خارجى و گفتارهاى راديوهاى گوناگون دنيا قرار مى‌گيريم، مى‌ديديم از اين مسأله پُر است - دوم اين‌كه پيش‌بينيهاى عمده، بخصوص از طرف خودِ امريكاييها - ولو صريحاً هم اظهار نمى‌كردند - مبيّن اين بود كه ايران گل خواهد خورد؛ نه اين‌كه گل خواهد زد و در يك موقعيت ويژه، رئيس جمهور امريكا هم مى‌آمد و از موضع اقتدار و بزرگ‌منشى و بزرگوارى، يك پيام هم مى‌داد كه «بله؛ حالا گل را به شما زديم، اما بالاخره بياييد دست دوستى هم به هم بدهيم!» بنا بود آن شب پيام رئيس جمهور امريكا از تلويزيون سراسرى‌شان پخش شود.
اين گل و بعد دنباله‌ى بازى‌اى كه بچه‌هاى عزيزمان ادامه دادند، قضايا را صد و هشتاد درجه تغيير جهت داد و حقيقتاً مظهرى شد از وضعيت ملت ايران در مقابل امريكا. اين‌كه من در آن پيام گفتم «مظهر» است، نمى‌خواستم بگويم كه اين آقا به خاطر جنبه‌ى سياسى گل‌زده؛ نه. ايشان بازى فوتبال مى‌كند، ماهر است، با تكنيك آشناست، از حريفش قويتر است و گل را زده است. هركسى هم جاى ايشان بود، اين گل را مى‌زد؛ هركسى هم جاى او بود، آن گل را مى‌خورد. بنابراين، بحث اين نبود كه اين گل به‌خاطر مسأله‌ى سياسى زده شده؛ اما اين گل هويت سياسى‌اى را كه در دنيا به اين بازى داده بودند، به‌كلّى به عكس خواست آنها عوض كرد و من از اين موقعيت حداكثر استفاده را كردم. البته آنها خيلى عصبانى شدند و بعد هم همان عناصر امپراتورى خبرى دنيا گفتند كه فلانى فوتبال را سياسى كرد! نگفتند كه ما چند هفته است كه خودمان اين بازى را سياسى مى‌كنيم! "
باید به آقایان خاطر نشان کرد در اندیشه امام خمینی(ره) فوتبال مهم تر بود یا آزادی مستضعفین جهان؟ اگر قرار باشد فوتبال سیاسی نباشد، این اتفاق باید در تمام دنیا رخ دهد، اگر فوتبال سیاسی بد است، برای همه بد است. وقتی برخی بازیکنان فوتبال در بازی ایران و کره در خرداد 88 دستبند سبز بستند و به میدان رفتند فوتبال سیاسی نبود؟ یا فوتبال سیاسی بد نبود؟
المپیک بی شک بزرگترین رویداد ورزشی جهان است که هر 4 سال یکبار تکرار می شود. در المپیک سال 2004 وقتی که آرش میر اسماعیلی در برابر ورزشکاری از رژیم صهیونیستی قرار گرفت از مسابقه دادن با او خودداری کرد و در حالی که آرش یکی از امیدهای ایران برای کسب مدال به شمار می رفت، از دور رقابت ها حذف شد.
این کار آرش گرچه با تلخی حذف او از ادامه مسابقات همراه بود ولی تاثیرات آن هنوز که هنوزه در افکار عمومی جهان قابل مشاهده است. مقام معظم رهبری در تقدیر از آرش میراسماعیلی فرمودند: "اين كار آقاى آرش عزيزمان هم از آن كارهاى بسيار برجسته بود؛ خيلى كار باارزشى بود. ايشان اگر مسابقه‌اش را برگزار مى‌كرد و پيروز هم مى‌شد، ارزش كارش اين‌قدر نبود البته در دنيا سعى كردند كه به سر اين كار بزنند؛ نتوانستند.
همه‌شان دست‌به‌يكى كردند كه: المپيك را خراب كرديد؛ سياسى كرديد. خود آنها از همه چيز به نفع سياستهاى استعمارى خودشان بهره‌بردارى و استفاده مى‌كنند؛ اما وقتى يك جوان مسلمان و مؤمن از يك ارزش دفاع مى‌كند؛ از يك ملت مظلوم دفاع مى‌كند و با يك قلدر بين‌المللى گردن‌كلفت چاقوكش عربده‌كش، با اين زبان و با اين منش درمى‌افتد، اين‌طور عليه او جنجال و جوسازى مى‌كنند. البته غلط مى‌كنند! آنها در مقابل عمل انجام شده قرار گرفتند و ضربه‌فنى شدند! با اين كار سيلى خوردند؛ حالا بعد از آن هرچه مى‌خواهند جنجال كنند، بكنند؛ ايشان كار خودش را كرد." قطعا سخنان رهبری در این زمینه فصل الخطابی است برای تمام کسانی که فکر می کنند ورزش از سیاست جداست و نباید به استادیوم رفت و ممکن است ما را محروم کنند و ... .
تمام حرفهای این مسئولین در حالی است که ورزشکاران و فوتبالیست های بحرینی نیز از خشم آل خلیفه و آل سعود در امان نیستند و نمونه بارز آن علی هبیل بازیکن تیم ملی کشور بحرین است که توسط حکومت آل خلیفه و دستگیر می شود و در کنار او برادرش «محمد حبيل»، «محمود العجینی» و «جعفر ابراهیم» چهار فوتبالیست حرفهای بحرینی هستند که به اتهام شرکت در تجمعات مردم، از سوی فدراسیون فوتبال این کشور محروم می شوند.
شایان ذکر است دولت آلخلیفه با پشتیبانی نظامی سعودیها، علاوه بر اخراج شیعیان از کارهای دولتی، به جستجوی خانه به خانه دست می زند و تمام کسانی که در راهپیماییهای مسالمتآمیز شرکت داشتند ـ اعم از روحانی، نویسنده، شاعر، استاد، پزشک، پرستار، تاجر، هنرمند، ورزشکار، دانشجو و ... ـ را دستگیر و شکنجه می‌کند.
اخبار ویژه
شایعه دیدار ایلان ماسک با سفیر ایران:
بررسی سندرم «خودتحقیری» در جریان سازش؛
مافیای واقعی فیلترشکنفروشی در ایران
نظرات بینندگان
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
