شباهت‌های حضرت‌یحیی و امام حسین(ع)

به گزارش پایگاه 598، حجت‌الاسلام والمسلمین مهدی رستم‌نژاد عضو هیأت علمی جامعة‌المصطفی(ص) العالمیه در گفت‌وگو با خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس با بیان اینکه 100 آیه از قرآن کریم به امام حسین(ع) در سه بخش تفسیری، تأویلی و تطبیقی اشاره دارد، ابراز داشت: این 100 آیه در سه بخش قابل گونه‌شناسی است، در دسته اول آیاتی که تفسیر و مراد آیه امام حسین(ع) است، یعنی اباعبدالله(ع) مراد تنزیلی و تفسیری آیه است، مانند «أَبْنَاءنَا» در آیه مباهله که مراد امام حسن و امام حسین(ع) است؛ «مَنْ حَآجَّکَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَاءنَا وَأَبْنَاءکُمْ وَنِسَاءنَا وَنِسَاءکُمْ وَأَنفُسَنَا وأَنفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَةُ اللّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ».

وی افزود: همچنین در آیه تطهیر که امام حسین(ع) در جمع اهل بیت(ع) حضور دارد «إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا» یا در آیه مودت که در «فِی الْقُرْبى» حضور دارد، «قُلْ لاَ أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى وَمَنْ یَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِیهَا حُسْناً إِنَّ اللهَ غَفُورٌ شَکُورٌ»براساس روایتی که شیعه و سنی نقل کرده‌اند و آیه اطعام «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً».

حجت‌الاسلام رستم‌نژاد اظهار داشت: دسته دوم آیاتی است که در ظاهر آیه مسأله دیگری را مطرح می‌کند، اما بطن آیه درباره امام حسین(ع) است یا به عبارتی دیگر تأویل آیه شامل سید و سالار شهیدان می‌شود، مانند آیه «مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیانِ.....یخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ» که در روایات آمده است منظور از «الْبَحْرَیْنِ» حضرت علی(ع) و فاطمه زهرا(س) و منظور از «اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ» امام حسن(ع) و امام حسین(ع) است.

وی ادامه داد: دسته سوم بخشی از آیات قران کریم است که تطبیق آیه امام حسین(ع) را شامل می‌شود، مانند آیاتی که درباره حضرت یحیی(ع) نازل شده است، به اباعبدالله الحسین(ع) باز می‌گردد، زیرا شباهت‌های زیادی میان حضرت یحیی(ع) و امام حسین(ع) وجود دارد، هر دو شش ماهه متولد شدند، هر دو شهید شدند و سرشان از تنشان جدا شد، هر دو سرشان در تشتی گذاشته شد و نزد ظالم بردند.

عضو هیأت علمی جامعة‌المصطفی(ص) العالمیه با بیان اینکه در علم ازلی خداوند مقدر شده بود که یکی از فرزندان اوصیاء و اولیای الهی به افتخار عظیم دست پیدا کند و امام حسین(ع) به این فوز عظیم نائل آمد، خاطرنشان کرد: در سوره بقره آمده است که خداوند به حضرت آدم کلماتی را آموخت «فَتَلَقَّی آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ» که در روایات مراد از این کلمات را پنج کلمه محمد(ص)، علی(ع)، فاطمه(س)، حسن(ع) و حسین(ع) بیان کرده‌اند.

وی با استناد به آیه «وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِیِّهِ سُلْطَانًا» افزود: در این آیه بیان می‌کند آنکه مظلوم کشته شد، بر اثر آن مظلومیت خاص، خداوند ولایت را در نسل او قرار داده است، به همین منظور خداوند امامت را در نسل امام حسین(ع) قرار داد، منتهی این براساس روایت است، اما حکمت‌های آن را خداوند می‌داند.