ظریف و بردن بحث داخل خانه بر سر کوچه!

به گزارش پایگاه 598 به نقل از خیبرآنلاین، وزیر امورخارجه دولت یازدهم که شدیدا نسبت به فعالیت مجازی در شبکه های اجتماعی، به ویژه سایت های فیلترشده فیسبوک و توییتر، علاقه مند است، برای چندمین طی دوران وزارتش، مسایل داخلی کشور را به عرصه خارجی کشانده است.

وی در آخرین اقدام خود، در توییتر و پس از عدم پیشرفت در مذاکرات هسته ای وین ۴ نوشته است: "توافق امکانپذیر است اما توهمات باید برطرف شوند. نباید مثل سال ۲۰۰۵ فرصت را از دست داد"!

اگر قرار شود تاریخ مورد علاقه ظریف به شمسی تبدیل شود، سال ۲۰۰۵ میلادی مصادف با ۱۳۸۴ خواهد شد و مهمترین خبر در سال ۸۴، پیروزی دکتر محمود احمدی نژاد بر هاشمی رفسنجانی بوده است و این یعنی، وزیر خنده روی دولت یازدهم با ادبیاتی لاتین، مسایل درونی کشورمان را برای مخاطبان بین المللی مطرح کرده و به زعم خود به آنها هشدار می دهد که اگر با ما توافق نکنید، همان افرادی که در سال ۸۴ بر سر کار آمدند، مجددا خواهند آمد!

اینکه چرا وی برای چندمین بار تلاش می کند این قبیل مسایلی که کاملا مربوط به امور داخلی کشورمان می شود را به بیرون از مرزهای ایران منتقل کند، سوالی جدی است که پاسخ وزیر خارجه را می طلبد.

ضمن اینکه بیان این قبیل مسایل به شکل اینچنینی، نوعی توهین به مردم و منتخب سابق آنان به حساب می آید و آقای ظریف و دوستانش باید بدانند که تخریب افراطی عملکرد مدیران رسمی دولت گذشته در عرصه بین الملل، آثار زیانباری برای خود تخریب کنندگان در پی خواهد داشت.

اگرچه تفاوت دیدگاه و سلیقه میان افراد و جریانات سیاسی درون کشور امری بدیهی است اما درز تعمدی این تفاوت دیدگاه ها به خارج، چه گرهی از مشکلات کشور باز خواهد کرد؟

این پیام توییتری ظریف یادآور همان سخن وی به البرادعی در سال ۸۳ هست که در مستند "من روحانی هستم" نیز به نمایش درآمده است. آنجا نیز محمدجواد ظریف در گفتگو با دبیرکل سابق آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به وی می گوید که تلاش کند تا با آنها (تیم مذاکرات هسته ای آن دوران که ریاست آن را روحانی برعهده داشت) توافق کنند که اگر چنین نشود، رقبای انتخاباتی کاندیدای این تیم، در انتخابات پیروز خواهند شد!

آیا بیان این سخنان در آن سال و تکرار آن در پیام اخیر از سوی ظریف در راستای ۳ اصل عزت، حکمت و مصلحت ارزیابی می شود؟ اصولا به بیگانگان چه ارتباطی دارد که در داخل کشور چه اتفاقی می افتد و چرا برخی افراد، برای حضور در قدرت، دست نیاز به سمت آنها دراز می کنند؟ آیا سرنوشت برخی جریانات سیاسی تنها با حمایت و نظر بیگانگان و دشمنان ایران رقم می خورد؟!

ظریف چندی قبل نیز در یک پیام توییتری تامل برانگیز خطاب به دختر نانسی پلوسی، رییس سابق مجلس نمایندگان آمریکا، و در پاسخ به سوال وی پیرامون مساله انکار هولوکاست نوشته بود:"ایران هیچگاه هولوکاست را انکار نکرده است، مردی که تصور می شد این کار را کرده است، دیگر رفته است. سال نو مبارک". (تبریک جشن روش هاشانا یهودیان!)

به هرحال به نظر می رسد تداوم این اقدام اشتباه که در اصطلاح عامیانه از آن به "بردن دعوای داخل خانه به سر کوچه" یاد می شود، به صلاح کشور، دولت و شخص وزیر خارجه نخواهد بود.

نکته بعدی اینکه، دل بستن به حمایت های بیگانگان و انتظار از آنان جهت همراهی با یک جریان خاص برای به قدرت نرسیدن جریان خاص دیگر، امری به شدت اشتباه و به نوعی فرش قرمز پهن کردن برای دخالت آنان در امور داخلی کشور محسوب می شود که نوعی بی تدبیری و از بین بردن امید به جریان مدعی اعتدال است.