به گزارش پایگاه 598 به نقل از خبرگزاری فارس از آمل، آیین سنتی برفچال با قدمتی 600 ساله از صبح امروز در بخش لاریجان مازندران آغاز شده و تا ساعتی قبل پای قله دماوند ادامه داشت.
این رسم و رسوم کهن مردم شمالیترین نقطه کشور معمولاً همه ساله در نیمه نخست اردیبهشتماه برپا میشود که طی چند سال گذشته با استقبال پرشور مردم استان مازندران و دیگر نقاط کشور با نشاط خاصی دنبال میشود.
برف چال یا ورف چال مهمترین و مردمیترین آیینهای سنتی مازندران محسوب شده که در آن مردم منطقه اسکوش روستای اسک از توابع بخش لاریجان شهرستان آمل برفهای به جای مانده از زمستان را به دوش میکشند تا در منطقه ورفچال انبار کنند البته باید یادآور شد که ورفچال نام مکانی است که برفها توسط مردم در آن ریخته میشود و از آن برای نگهداری و تامین آب مناطق پایین دست و ییلاقی بهرهگیری میشود.
در این آئین سنتی ملی، حسنه و کمنظیر اجرایی میشود که مردم این دیار نمیگذارند تا گرد فراموشی و کهنگی بر روی آن بنشیند و آیندگان آن را از یاد ببرند.
* نقش عارف «سید حسن ولی» در ایجاد سنت نیک ورفچال
همچنین گفته میشود برای تامین آب دامها و انسان به آیندهنگری و آگاهی پیر فرزانه و عالم بزرگ «سیدحسن ولی» چالهای عمیق در دامنه کوه دماوند حفر شده تا با پرشدن آن از برف دامنه بام ایران مشکل آبی تابستان تاحدودی برطرف شود.
در مورد زمان برگزاری آن میتوان گفت که تاریخ اجرای مراسم از قبل توسط بزرگان محل به عموم اطلاع داده میشود و در روز آیین، مردان اسک صبح زود با در دست داشتن ناهار، آذوقه، میوه و چای از روستا بیرون میروند و زمام حکومت روستا برای یک روز هم شده به دست زنان میافتد.
* زنشاهی و حکومت « حاآمی» در دیار اسک مازندران
این آیین به همین دلیل به زنشاهی نیز معروف است تا آنها نیز در برنامههای جذاب و دیدنی خود مراسم عروس و داماد و شاه و وزیر را اجرا کنند، آنها هم جهت محقق شدن اهدافشان از میان خود زنی به نام «حاآمی» را انتخاب میکنند تا نظام حکومت طور موقتی در اسک برپا شود.
در روز ورفچال ورود مردان به داخل روستا ممنوع است و اگر چه مردان به اخطارهای زنان توجهی نکند با چوب دستی زنان روستا تنبیه میشوند.
مردان روستا هم با قطعههای بزرگ برف که بر دوش دارند به منطقه برفچال آمده و پس از پر کردن چاله بزرگ و عمیق برف و برگزاری نماز جماعت از یکدیگر پذیرایی گروهی میکنند.
آیین سنتی برفچال و زنشاهی طی چندین سال گذشته به ثبت ملی در میراث معنوی کشور در آمده و گفته میشود که ریشه تاریخی و مذهبی داشته و پیشینه آن به دوره آلبویه طبرستان برگشت میکند.