تصاویر
زیر، صفحات مختلف یک گواهینامه دوچرخه مربوط به سال 1309 را نشان میدهد.
در این زمان سواری با دوچرخه هم نیازمند اخذ گواهینامه مربوط به این امر
بوده است. با افزایش دوچرخه سواران در خیابان های
پایتخت، برحسب پیشنهاد اداره تشکیلات نظمیه و تصویب وزارت داخله در ۲۳
مرداد ۱۳۰۵، نظامنامه دوچرخه سواری در ۲۰ ماده در روزنامههای کثیرالانتشار
تهران به چاپ رسید.
به موجب این نظامنامه، احدی بدون جواز
تصدیق نمیتوانست با دوچرخه در شهر و حومه حرکت کند، اشخاص زیر ۱۳ سال
مطلقا حق سواری نداشتند و از ۱۳ تا ۱۸ سالگی کرایه کردن دوچرخه ممنوع بود.
طبق این نظامنامه دوچرخهها باید دارای بوق و زنگ باشند تا صدای آنها تا
فاصله ۵۰ ذرع شنیده شود و از غروب آفتاب چراغ جلوی دوچرخه با نور سفید تا ۱۰
ذرع از مسافت را روشن کند و چراغ عقب با نور قرمز روشن باشد.
همچنین دوچرخهسوارها باید در محل های
پرجمعیت، سر پیچها و محل تلاقی خیابانها آهسته حرکت کنند و مجاز نیستند
به هیات اجتماع وارد شوند مگر اینکه پشت سر هم و به فواصل معین باشد، حرکت
از میان دستههای پیاده، سواری در پیادهرو و مسابقه در خیابانها ممنوع
است و اگر کسی قصد مسابقه دارد باید در نقاط مخصوص مسابقه دهند و از قبل
نظمیه را مطلع و کسب اجازه کنند. سواری دو نفر یا بیشتر یا سوار کردن اطفال
و نمایش دادن روی دوچرخه و حمل اشیا در یک دست ممنوع است. دوچرخهسواران
در نقاط پرجمعیت مجاز نیستند دو دست خود را از دسته دوچرخه بردارند و تعلیم
دادن دوچرخهسواری در این نقاط ممنوع است.