وحید جلیلی مدیر دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی و امیر قادری منتقد سینما در دانشگاه امام صادق (ع) درباره روابط متقابل سینما و انقلاب اسلامی مناظره کردند.
به گزارش پایگاه 598 به نقل از فارس، عصر امروز در دانشگاه امام صادق (ع) وحید جلیلی مدیر دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی و امیر قادری منتقد سینما درباره روابط متقابل سینما و انقلاب اسلامی مناظره کردند.
بنابر این گزارش، در این مناظره که در سلسله مباحث کرسی آزاداندیشی این دانشگاه برگزار شد، وحید جلیلی در این مناظره مشکل اساسی سینمای امروز را در «نقد سینما» دانست و گفت: ما نقد سازمان سینما نداریم؛ منتقد فیلم اگر چه درباره خصوصیات یک فیلم می‌گوید اما منتقد سینما فردی است که فیلم‌ها را در کل می‌بیند و بعد درباره آنچه ساخته نشده و باید ساخته می‌شده صحبت می‌کند.
وی افزود: راه اصلی اصلاح سینما توجه به سازمان تولید و تماشا و نقد کلیت سینماست لذا باید تکلیف خودمان را درباره کلیت سینما معلوم کنیم.
جلیلی سینمای سرگرم‌کننده را معیاری درست اما ناقص خواند و تاکید کرد: باید ذهنیت خود را از دو قطبی کاذب جدا کرد و باید جامعه را واقع‌گرایانه دید و نباید ذهنیت خود را در جامعه فروکنیم.
وی با بیان اینکه انقلاب این دو قطبی‌ها را از بین برد، افزود: انقلاب چمران، همت و آوینی را معرفی کرده است که به نوعی در تعبیر سینمایی دارای شخصیت هستند و در چارچوب خاصی نمی‌گنجند اما برخی سعی کردند این شخصیت‌ها را فرو آورند و چون ریش دارند یا ... همه را در یک طیف خاص قرار دهند.
جلیلی ادامه داد: منتقد باید بتواند فرق بگذارد مگر نه مارکسیست می‌شود چراکه مارکسیست تعمیم می‌دهد و هنر منتقد این است که از هژمونی چپ خارج و واقعیت جامعه خودش را ببیند.
وی با بیان اینکه انقلاب اسلامی ماجرایی پر از درام را ایجاد می‌کند، تصریح کرد: جریان روشنفکری ماجرای خودش را دارد که از مردم جداست.
جلیلی با اشاره به ژانر سینمایی پلیسی و جاسوسی، افزود: رئیس جمهور ما را کشتند اما سینماگر ما سراغش نمی‌رود لذا سینمای سانسورچی مشکل ماست نه سانسور سینما؛ چراکه از رجایی تا احمدی‌روشن در سینمای ما سانسور شده است.
وی ادامه داد: درگیری آوینی با روشنفکران در همین امر بود که آوینی می‌گفت شما سینمای ایران را جشنواره‌ای کرده‌اید نه جهانی چراکه اگر با معیار سینمایی نگاه کنیم امام کارگردان بزرگی بود که بستری دراماتیک ایجاد کرده است.
جلیلی در بخش دیگری از سخنان خود با بیان اینکه آوینی سینمای آمریکا و هیچکاک را به سینمای اروپا ترجیح می‌داد، تصریح کرد: سینما هرچه به انقلاب وفادارتر باشد سینمایی‌تر می‌شود چه اینکه دیده‌ایم حاتمی‌کیا هرچه انقلابی‌تر بوده سینمایی‌تر بوده است چراکه انقلاب ماجرایی حقیقی است که ما را از کلیشه‌ها خارج کرده است و تجربه زندگی ما را بالاتر برد و این مبارزه است که شخصیت را بار می‌آورد و فردیت تو در این زمینه بیشتر رشد می‌کند.
امیر قادری نیز معتقد بود که سینمای روشنفکری بعد از انقلاب تغییر نکرده و بدتر شده است.
وی با بیان اینکه هنر چپ در 7 – 8 دهه گذشته الگوی ما بوده و باید الگوی سینما را عوض کنیم، افزود: گفتمان چپ در گفتمان سینمایی جهان مستقر بوده است و بعد از نزدیک به 40 سال در جشنواره امسال با نگاه به آسمان و کمک چپ و راست و پول نفت و ... شاهد فیلم‌هایی درباره بدبختی، ناامیدی و ... بودیم.
قادری علت این امر را نساختن هنرمند در درون سیستم هنری کشور دانست و تصریح کرد: اینکه چرا شخصیت و داستان نداریم در این است که هنرمند باید به مسیر رستگاری انسان اعتقاد داشته باشیم اما در سیستم امروز کشور فرد یک مهره است که در طبقه خاص قرار دارند و منافع آن گروه را چه مذهبی و چه روشنفکر را تامین می‌کنند و ارتباط آنها با مردم و فرهنگ مردم جدا بوده است.
وی راه حل را سینمای سرگرم‌کننده عنوان کرد و افزود: این سینما مقابل چپ است و می‌تواند شاهکار باشد و وحدت ملی و امنیت ملی را تامین کند و این سینما از طریق بلیط‌فروشی جلو می‌رود و مردم تعیین می‌کنند که چه فیلمی ساخته شود و چه فیلمی را دوست دارند.
این منتقد سینما همچنین با بیان اینکه در آمریکا مک‌کارتیسم داشتیم، گفت: تضادی بین خاموشی و رفیع پیتز نیست بلکه تضاد بین ذهن بسته و باز است و دعوا بین تقسیم این ضبط و آن بلندگو و تریبون بین این گروه‌ها و طبقات خاص است.
بنابر این گزارش، در این مناظره که در سلسله مباحث کرسی آزاداندیشی این دانشگاه برگزار شد، وحید جلیلی در این مناظره مشکل اساسی سینمای امروز را در «نقد سینما» دانست و گفت: ما نقد سازمان سینما نداریم؛ منتقد فیلم اگر چه درباره خصوصیات یک فیلم می‌گوید اما منتقد سینما فردی است که فیلم‌ها را در کل می‌بیند و بعد درباره آنچه ساخته نشده و باید ساخته می‌شده صحبت می‌کند.
وی افزود: راه اصلی اصلاح سینما توجه به سازمان تولید و تماشا و نقد کلیت سینماست لذا باید تکلیف خودمان را درباره کلیت سینما معلوم کنیم.
جلیلی سینمای سرگرم‌کننده را معیاری درست اما ناقص خواند و تاکید کرد: باید ذهنیت خود را از دو قطبی کاذب جدا کرد و باید جامعه را واقع‌گرایانه دید و نباید ذهنیت خود را در جامعه فروکنیم.
وی با بیان اینکه انقلاب این دو قطبی‌ها را از بین برد، افزود: انقلاب چمران، همت و آوینی را معرفی کرده است که به نوعی در تعبیر سینمایی دارای شخصیت هستند و در چارچوب خاصی نمی‌گنجند اما برخی سعی کردند این شخصیت‌ها را فرو آورند و چون ریش دارند یا ... همه را در یک طیف خاص قرار دهند.
جلیلی ادامه داد: منتقد باید بتواند فرق بگذارد مگر نه مارکسیست می‌شود چراکه مارکسیست تعمیم می‌دهد و هنر منتقد این است که از هژمونی چپ خارج و واقعیت جامعه خودش را ببیند.
وی با بیان اینکه انقلاب اسلامی ماجرایی پر از درام را ایجاد می‌کند، تصریح کرد: جریان روشنفکری ماجرای خودش را دارد که از مردم جداست.
جلیلی با اشاره به ژانر سینمایی پلیسی و جاسوسی، افزود: رئیس جمهور ما را کشتند اما سینماگر ما سراغش نمی‌رود لذا سینمای سانسورچی مشکل ماست نه سانسور سینما؛ چراکه از رجایی تا احمدی‌روشن در سینمای ما سانسور شده است.
وی ادامه داد: درگیری آوینی با روشنفکران در همین امر بود که آوینی می‌گفت شما سینمای ایران را جشنواره‌ای کرده‌اید نه جهانی چراکه اگر با معیار سینمایی نگاه کنیم امام کارگردان بزرگی بود که بستری دراماتیک ایجاد کرده است.
جلیلی در بخش دیگری از سخنان خود با بیان اینکه آوینی سینمای آمریکا و هیچکاک را به سینمای اروپا ترجیح می‌داد، تصریح کرد: سینما هرچه به انقلاب وفادارتر باشد سینمایی‌تر می‌شود چه اینکه دیده‌ایم حاتمی‌کیا هرچه انقلابی‌تر بوده سینمایی‌تر بوده است چراکه انقلاب ماجرایی حقیقی است که ما را از کلیشه‌ها خارج کرده است و تجربه زندگی ما را بالاتر برد و این مبارزه است که شخصیت را بار می‌آورد و فردیت تو در این زمینه بیشتر رشد می‌کند.
امیر قادری نیز معتقد بود که سینمای روشنفکری بعد از انقلاب تغییر نکرده و بدتر شده است.
وی با بیان اینکه هنر چپ در 7 – 8 دهه گذشته الگوی ما بوده و باید الگوی سینما را عوض کنیم، افزود: گفتمان چپ در گفتمان سینمایی جهان مستقر بوده است و بعد از نزدیک به 40 سال در جشنواره امسال با نگاه به آسمان و کمک چپ و راست و پول نفت و ... شاهد فیلم‌هایی درباره بدبختی، ناامیدی و ... بودیم.
قادری علت این امر را نساختن هنرمند در درون سیستم هنری کشور دانست و تصریح کرد: اینکه چرا شخصیت و داستان نداریم در این است که هنرمند باید به مسیر رستگاری انسان اعتقاد داشته باشیم اما در سیستم امروز کشور فرد یک مهره است که در طبقه خاص قرار دارند و منافع آن گروه را چه مذهبی و چه روشنفکر را تامین می‌کنند و ارتباط آنها با مردم و فرهنگ مردم جدا بوده است.
وی راه حل را سینمای سرگرم‌کننده عنوان کرد و افزود: این سینما مقابل چپ است و می‌تواند شاهکار باشد و وحدت ملی و امنیت ملی را تامین کند و این سینما از طریق بلیط‌فروشی جلو می‌رود و مردم تعیین می‌کنند که چه فیلمی ساخته شود و چه فیلمی را دوست دارند.
این منتقد سینما همچنین با بیان اینکه در آمریکا مک‌کارتیسم داشتیم، گفت: تضادی بین خاموشی و رفیع پیتز نیست بلکه تضاد بین ذهن بسته و باز است و دعوا بین تقسیم این ضبط و آن بلندگو و تریبون بین این گروه‌ها و طبقات خاص است.
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
