حمايت از مدل حکومتی (لائیکی) ترکيه؛ خيانتی ديگر از اصلاح طلبان

سرویس سیاسی پایگاه 598 - حسن نوروزی/ قيام ملت های عربی عليه نوکران غربی، نقطه عطفی در تحولات تاريخ معاصر به شمار می رود که متأسفانه به دليل عدم برخورداری کامل از دانش های دينی مثل فلسفه تاريخ اسلامی و جامعه شناسی اسلامی، آن گونه که بايد، از درک اين حوادث عميق اين حوادث محروم بوده ايم و اين تنها امام خامنه ای است که با درک کامل و جامع از مسئله، يک تنه وارد ميدان شده و تلاش می کنند تا نگذارند غرب نتواند اين انقلابات را به شکست و يا بکشاند و يا منحرف کند. دوستان نظام و انقلاب هم در دام فتنه های جديد سياستمداران، گرفتارند و فعلاً فرصتی برای انجام تکليف الهی خود نسبت منويات رهبری نسبت به حوادث منطقه ندارند!


قيام ملت های عربی موجب فرو ريختن ساختارهای حکومتی سابق می شود و طبيعتاً خلأ ساختار قدرت پديد می آيد. اينجاست که انقلابيون به دنبال ساختار جديدی می گردند که بتواند آرمان ها و چشم اندازهای جديد آنها را محقق کند. امروز چهار مدل پيش روی انقلابيون عرب قرار گرفته است:

اول: مدل شريعت گرا و سازشکار عربستان (البته اگر خود اين مدل با قيام ملت عربستان فرو نريزد!)؛

دوم، مدل شريعت گرا و خشن و بدوی سلفي ها؛

سوم، مدل حکومت غيردينی ترکيه؛

چهارم، مدل مردمسالاری دينی جمهوری اسلامی ايران.

هم چنان که امام خامنه ای فرمودند: «ملتهاى انقلاب كرده و آزاد شده، يكى از مهمترين خواسته‌هايشان حضور و نقش قاطع مردم و آرائشان در مديريت كشور است، و چون مؤمن به اسلامند، پس مطلوب آنان «نظام مردمسالارى اسلامى» است؛ يعنى حاكمان با رأى مردم برگزيده ميشوند و ارزشها و اصول حاكم بر جامعه، اصول مبتنى بر معرفت و شريعت اسلامى است. اين خود ميتواند در كشورهاى گوناگون به اقتضاى شرائط، با شيوه‌ها و شكلهاى گوناگون تحقق يابد، ولى با حساسيت كامل بايد مراقب بود كه اين با دموكراسى ليبرال غربى اشتباه نشود. دموكراسى لائيك و در مواردى ضد مذهب غربى با مردمسالارى اسلامى كه متعهد به ارزشها و خطوط اصلى اسلامى در نظام كشور است، هيچ نسبتى ندارد» (منبع).

مدل اول، مقبول ملت های عرب نيست. مدل دوم به دليل سازشکاری آن با تمدن غرب و مصادره شدن توسط استکبار جهانی، هم، مورد رضايت انقلابيون نيست. اما مدل سوم و چهارم، اصلی ترين مدل هايی هستند که که برای تکرار خود در کشورهای عربی و جذب قلوب انقلابيون باهم رقابت می کنند، و اصلی ترين مبارزه سرد استکبار جهانی و جمهوری اسلامی در همين جا ظهور و بروز دارد. غرب چون فهميده که انقلابات عربی يک بيداری عميق اسلامی است که ظرفيت زياد ضدغربی و ضداسرائيلی و گرايش به انقلاب اسلامی دارد، راضی شده مدل غيردينی و سکولار ترکيه در کشورهای منطقه حاکم شود تا از آب گل آلود ماهی بگيرند و نگذارند تا ملت ها به سمت نفی سبک زندگی غربی بروند و به جبهه انقلاب اسلامی بپيوندند.

تازه ترين خيانتی که امروز توسط برخی منورالفکران و اصلاح طلبان در جريان است، خوش خدمتی آنها به نظام استکباری از طريق حمايت از مدل حکومتی ترکيه (برای تحقق در کشورهای عربی) است. اين منورالفکران موفقيت های عظيم نظام جمهوری اسلامی در تحقق عدالت در کشور و خدمت به مردم و کمک به ملت های مستضعف جهان و ... را می بینند و باز آرزو می کنند يا تلاش می کنند که آرايش قدرت در منطقه، متناسب با ميل مستکبران و زورگويان جهان و غارتگران کشورها باشد! زهی انصاف! اينها که در دامن کشور زندگی می کنند و در سايه الطاف و بخشش های جمهوری اسلامی نسبت به خيانت های سابق خود قرار دارند، لااقل بايد مدل جمهوری اسلامی و مردمسالاری دينی را رقيق تر و لطيف تر و متناسب با فقه اهل سنت تفسير کنند و همين را پيشنهاد کنند؛ نه اين که هماهنگ با توطئه های شوم و ضداسلامی استکبار، مدل غيردينی ترکيه را تبليغ کنند. اين کار، يک خيانت فرهنگی آشکار است.

نمونه ای از افاضات اين آقايان را ملاحظه فرماييد:

«ترکيه يک الگو برای خيلی از مسلمان هاست...»، «ترکيه مدل مورد توجهی است...»، «ترکيه در مرکز بحران، با ثبات ترين کشور است، چون دموکراسی اش نرم تر کار می کند...»، «ترکيه برخلاف ايران و مصر، نرجيح داده است در حوزه عمل، دين و دموکراسی را با يکديگر آشتی دهد...»، «ترکيه، پرچمدار اصلی مدل دموکراسی اسلامی در خاور ميانه است. جای بحث و بررسی مدل بديل ترکيه در زمانی که کشورهای خاور ميانه در شراي انقلاب و اعتراض در پی بررسی مدل های مقبول برای حکومت های آينده می گردند وجود دارد...»، «امروز ترکيه مدلی برای کشورهای مسلمانی است که در ترس فروپاشی نظام های سنتی به آينده می نگرند و شايد مدل پياده شده در ترکيه، اميدی برای جهان اسلام و در عين حال جهان غرب باشد...»، «ترکيه توانسته است مدلی از اسلام ارائه دهد که خواهان هايي هم در سطح منطقه داشته باشد...» و ...

(منبع: مجله آيين، شماره 34 و 35، فروردين 1390 و ماهنامه مهرنامه، مرداد 1390، پرونده ترکيه و ...)

خطاب ما به حوزه، دانشگاه، سازمانها، گروهها و افراد اصولگرا و انقلابی اين است که به اين مسائل، بيشتر توجه کنند و به دنبال تنظيم و تدوين و پيشنهاد الگوهای دوران گذار، برای کشورهای منطقه باشند و نظام جمهوری اسلامی را در مديريت منطقه ای، تنها نگذارند. اگر دقت کنيم و بصيرت تاريخی و جهانی داشته باشيم، متوجه می شويم که برخی مسائل داخلی هر قدر مهم باشد، به پای اهميت «بيداری اسلامی» در کشورهای عربی نمی رسد و رسالت ما نسبت به اين حادثه، مهم تر از رسالت ما نسبت به برخی مشکلات داخلی است.