روایت BBC از عزادار شدن مزدوران آمریکا

به گزارش پایگاه 598 به نقل از بی‌بی‌سی، افغانی‌هایی که با آمریکایی‌ها همکاری کرده‌اند، اکنون نگران آینده خود و بی‌وفایی آمریکا هستند.بی‌بی‌سی که دولت متبوع او در اشغال افغانستان با آمریکا همکاری داشت، با اشاره به اینکه سال 2014 سال خروج کامل 30 هزار نظامی آمریکایی از افغانستان است، نوشت: یک کارمند ارشد سازمان سیا که 17 روز بعد از حادثه 11 سپتامبر با یک هلی‌کوپتر وارد روستای آستانه در ولایت پنجشیر در شمال کابل شد، در خاطرات خود می‌نویسد «تا به خود آمدیم، دیدیم در محاصره افغان‌ها قرار داریم که همه مشتاق بودند با ما دست داده‌ و احوال‌پرسی کنند». این تنها بخشی از یک حلقه است و نشان‌دهنده اینکه افغانها با آغاز حمله نیروهای آمریکایی‌ به این کشور خوشحال بودند. آنان شروع این حمله را فرار از حاکمیت سخت‌گیرانه طالبان و فقر فزاینده‌ای می‌دانستند که بر سر تمام مردم این سرزمین سایه افکنده بود. با شروع بمباران سنگین جنگنده‌های غول‌پیکر آمریکایی و فرانسوی در شب هفتم اکتبر سال 2001 شاید خیلی از افغانها آنرا آغاز زندگی جدیدی می‌دانستند که انتظارش را داشتند و شاید فکر می‌کردند که خورشید افغانستان از پشت تپه‌های فراموشی جامعه جهانی دوباره طلوع کرده است.

نویسنده بی‌بی‌سی می‌افزاید: بعد از حدود 14 سال اکنون خیلی از افغانهایی که در روزگار حضور نیروهای آمریکایی به نان و نوایی رسیده بودند دوباره سفره‌هایشان خالی شده. آنان به دلیل همکاری و کار با نیروهای آمریکایی از خانه و کاشانه خود فراری و به دنبال مکانهای امنی هستند که بتوانند چند روز را بگذرانند. این یعنی اینکه افغانها از ورود نیروهای آمریکایی به گرمی و از خروج‌شان به سردی استقبال خواهند کرد... از ده‌ کارمندی که در این کمپ کار می‌کردند و من با آنان صحبت کردم، تنها یکی از آنان در ارزگان باقی مانده و او می‌گوید مجبور است در جایی زندگی کند که زیر سایه نیروهای امنیتی باشد و حتی خیلی از دوستانش نیز او را به دلیل کار با نیروهای آمریکایی مسخره می‌کنند و طعنه می‌زنند.

در ادامه این گزارش آمده است: وقتی این افراد به استخدام نیروهای آمریکایی درآمدند به آنان وعده داده شده بود که در شرایط دشوار به آنان کمک خواهد شد  یا آنان را با خود خواهند برد یا به جاهای امن منتقل خواهند شد. ولی نیروهای آمریکایی با خروج خود دیگر یادی از این افراد نکردند و آنان می‌گویند که «دست ما کوتاه و خرما برنخیل». اکنون تنها سندی که از نیروهای آمریکایی برای این افراد باقی مانده چند ورق پاره، تقدیرنامه و مدارکی است که نشان می‌دهد آنان با نیروهای آمریکایی کار کرده و تعدادی از کارمندان به آن دل خوش کرده‌اند که شاید روزی و روزگاری، این اسناد به دادشان برسد. یکی از این نیروها مانند سایر دوستانش فقط یک تصدیقنامه دارد و می‌گوید حتی عکسهایی را که با نیروهای آمریکا گرفته بود، حذف کرده و یا دور انداخته است.