این کتاب ساده زیستی، بي آلايش بودن و دوری از تجملگرایی که من جمله از شئونات و وظایف حاکمان اسلامی است را ویژگی بارز شخصیت احمدی نژاد میداند و او را به عنوان الگویی برای سیاست مداران کشور اندونزی و جهان اسلام معرفی میکند. دراين كتاب تنها به معرفي سطحي و زندگينامه احمدي نژاد پرداخته نشده بلكه "احمدي نژاد، داوود در ميان خشم جالوت دنيا" از بعد يك انسان متفكر، روشن گر و شخصي كه بار ديگر روح انقلاب را به ايران بازگردانده است به محمود احمدي نژاد نگاه شده است.
داوود در ميان خشم جالوت دنيا در آن سالها به یکی از کتابهای پرفروش در کشور اندونزی تبدیل شده است و این نشان می دهد که تفکر انقلابی و برخواسته از مبانی اسلام ناب محمدی دارای چنین پشتوانه مردمی در بین تمامی ملت ها و مستضعفین جهانی است. در اين كتاب كه از چهار بخش تشكيل شده مسائل مختلف سياسي و اجتماعي ايران در مواجهه با تحولات مورد ارزيابي قرار گرفته است.
فعالیت های شبانه روزی و پرکاری شهردار که به مزاق نویسندگان خوش آمده است از جمله نقاط برجسته زندگی دکتر احمدی نژاد است " احمدي نژاد در طول دوراني كه شهردار تهران بود اقدامات بسياري را براي رفاه حال ساكنين تهران انجام داد. از جمله مهم ترين اقداماتي كه نتيجه آن را مردم تهران بيش از ديگر اقدامات احساس كردند كاهش سطح ترافيك شهر تهران بود. احمدي نژاد كه خود تحصيل كرده رشته حمل و نقل داخل شهري بود با طرح هاي خود توانست ترافيك سنگين شهر تهران را تا ميزان بسيار قابل توجهي كاهش دهد"
مهمترین بخش کتاب درباره نامزد انتخابات شدن احمدی نژاد و فعالیت های انتخاباتی او و سیاست خارجه دولت است. نویسندگان به فعالیت های انتخاباتی سال 84 و تمایز قابل توجه مبالغ استفاده شده در ستادهای انتخاباتی دکتر احمدی نژاد با دیگر ستاد ها اشاره کرده و آن را نشانه صداقت و بی آلایشی میداند.
در بخشی از این کتاب که در سال 88 منتشر شده، به سیاست خارجه دولت نهم میپردازد و میتوان عمق شوق و اشتیاق نویسندگان و مردم اندونزی را در آن مشاهده کرد " احمدي نژاد در تمامي تصميمات خود مانند يك انقلابي كامل اقدام مي كرد. مواضع او نه تنها در داخل كشور بلكه در سياست هاي خارجي ايران نيز بسيار قابل تقدير است.
احمدي نژاد با بيان اينكه "اگر انرژي هسته اي خطرناك است پس چرا كشورهاي غربي از آن استفاده مي كنند؟ و اگر استفاده از اين انرژي مفيد است پس چرا ما نبايد از آن استفاده كنيم؟" كشورهاي غربي كه خود داراي ده ها راكتور و نيروگاه هسته اي مي باشند را به باد انتقاد مي گرفت و بار ديگر بر حق ايران در استفاده صلح آميز از انرژي هسته اي تأكيد مي كرد.