جنگ نرم

به گزارش وبلاگستان 598، وبلاگ جنگ نرم در جدیدترین مطلب خود نوشت:

الذين يومنون بالغيب (بقره آیه3)

تفسیر تسنیم:قرآن هادى متقین است كه غيب (خداى سبحان و اسماى حسناى او، وحى، فرشتگان و معاد) را باور دارند (گرچه غيب مطلق، يعنى كنه ذات خدا نه مشهود تفصيلى عارف است و نه معقول حكيم و متكلم و نه متعلق ايمان تفصيلى هيچ مومن).

غيب: غيب چيزى است كه با هيچ يك از حواس عادى و يا حواس مسلح قابل درك نباشد و در مقابل حضور و شهادت است و مصاديق فراوانى دارد و اگر در بحث روايى مفسران شيعه عنوان غيب، بر حضرت مهدى (عجل الله تعالى فرجه الشريف) تطبيق شده است، از قبيل بيان مصداق است، نه تفسير مفهوم، و از باب نمونه است، نه حصر.

علم به غيب گرچه بالاصاله در انحصار خداى سبحان است، ليكن اجمال آن را به اعطا و لطف او براى همه ميسور است ؛ همان گونه كه با اقامه براهين عقلى مى توان به مبدا، معاد و ضرورت وحى و رسالت، علم حصولى پيدا كرد و اين سه از مصاديق روشن غيب است.

مراد از آيه شريفه (فقل انما الغيب لله) نيز اين است كه علم به غيب اصاله از آن خداست و او به هر كس بخواهد، بخشى از آنرا مى دهد: (عالم الغيب فلا يظهر على غيبه احدا# الا من ارتضى من رسول)، (343) (ذلك من انباء الغيب نوحيه اليك).

پرهيزكاران به همه مصاديق غيب (خداى سبحان، وحى و نبوت، فرشتگان، قيامت بهشت و جهنم) ايمان دارند: (والمومنين كل امن بالله و ملائكته و كتبه و رسله).  ايمان به رسولان الهى نيز ايمان به غيب است ؛ زيرا گرچه اشخاص و ابدان آنان محسوس و مشهود است: (قل انما انا بشر مثلكم)،  ولى شخصيت حقوقى و منصب وحى يابى آنان، به ويژه مقام (دنى فتدلى)، غيب است.

در مقابل مومنان، عده اى به عنوان كافران و مشركان هستند، كه گروه اول غيب را به طور كلى منكرند: (وقالوا ما هى الا حياتنا الدنيا نموت و نحيا و ما يهلكنا الا الدهر) و اما مشركان گرچه خداى سبحان را خالق آسمانها و زمين مى دانستند: (و لئن سالتهم من خلق السموات و الارض ‍ ليقولن الله)  ولى در ربوبيت و عبادت خدا شرك مى ورزيدند و ديگر مصاديق غيب، مانند رسالت بشر و زندگى پس از مرگ را منكر بودند.

در تفسير برهان ابن بابويه از حضرت امام صادق (علیه الصلوة و السلام) روايت نموده است که آن حضرت فرموده (الغيب هو الحجه الغائب) يعني مراد از غيب در آيه شريفه مخصوصا حجت غائب است. و نيز در حديث ديگر از جابر بن عبدالله انصاري از حضرت رسول اکرم (ص) روايت شده که بعد از ذکر ائمه اثني عشر تا حضرت مهدي (عج) مي فرمايد:(طوبي للصابرين في غيبته طوبي للمقيمين علي محبته اولئک من وصفهم الله تعالي في کتابه فقال (الذين يومنون بالغيب) الحديث، يعني خوشا به حال کساني که در زمان غيبت حضرت مهدي (عج) صبر مي کنند خوشا به حال کساني که بر دوستي و بر محبت آن حضرت ثابت و استوار و استقامت و ايستادگي دارند آنان کساني هستند که خداي عزوجل در کتاب خود قرآن توصيف آنان نموده و فرموده است (والذين يومنون بالغيب).

پس ایمان به غیب ،ایمان به کمال مطلق است،ایمان به حکمت زندگی است ؛ایمان به غیب یعنی حرکت با گامهای عقل میان دیدنی ها ،ایمان به غیب یعنی ایمان به ندای باطنی ،یعنی ایمان به حقیقت وجودی انسان ،ایمان به غیب یعنی ایمان به وجود!‌ .

ایمان به غیب یعنی ایمان به پاسخهای قلبیمان برای سوالاتی که در امتحان دنیا با آن روبرو هستیم ؛ ایمان به غیب یعنی ایمان به کسی که ضعف های وجودی بشر را ندارد ،ایمان به غیب یعنی ایمان به حقیقت ثابت عالم در ورای عالم متغیر مادی، ایمان به غیب یعنی حرکت با فعلیت ها در مسیر استعداد ها و قوه ها ،ایمان به غیب یعنی حرکت سایه انسانی به سوی حقیقت انسان ،ایمان به غیب یعنی دیدن نادیدنی ها و شنیدن نا شنیدنی ها ،ایمان به غیب درس قرآن است همان درسی که حرکت در مسیر هدایت را ممکن می سازد.

ایمان به غیب ایمان به پل عبور به سوی سعادت و به سمت خداست،ایمان به غیب ایمان به دستگیری خداوند از ،از پای افتادگان تنهاست، ایمان به غیب ایمان به خداوند و ملائکه اش و دست او در زمین است! ،ایمان به غیب ایمان به امام غائب است که ظهور او بروز حقیقت ایمان ها و روز پیدا شدن نا پیدا هاست، آری تقوا تنها در سایه انتظار است که بوجود می آید و رشد می کند و منتظران واقعی همان "الذین یومنون بالغیب" می باشند.