آقای دیپلمات؛ مردم کشورت را باور کن

در آستانه ی انتخابات ریاست جمهوری سال 76 روزنامه سلام متن ناقصی از مذاکرات خودمانی محمدجواد لاریجانی با نیک براون -از مدیران کل وزارت خارجه ی انگلیس- را منتشر کرد که در آن رای آوری آقای ناطق نوری را به نفع غرب و جناح چپ را افراطی عنوان کرده بود. معدود روزنامه های جناح چپ آن زمان، با هجومی بی سابقه این مذاکره ی را به رسوایی سنگینی برای رقیب تبدیل کردند و ضربه ی جبران ناپذیری به مدافعان کاندیداتوری جناب ناطق نوری وارد کردند.

لاریجانی بارها در مصاحبه های مختلف به دفاع از خود پرداخت و این گفتگوی خصوصی را برای محک زدن براون که قرار بوده سفیر انگلیس در ایران باشد عنوان کرد.

صحیح است که عرصه ی دیپلماتیک مملو از محرمانه ها و گفتگوهای خصوصی است و عجیب نیست که دیپلمات ها با نزدیک شدن به مقام های سایر کشورها اطلاعات دقیق تری از منویات و برداشت های آن کشور پیدا کنند و نیز باید اذعان داشت که جناح چپ از حربه ی زشتی برای آسیب زدن به رقیب استفاده کرد ولی افکار عمومی هیچ گاه نتوانست درد دل ها و حرف های دوستانه ی دکتر جواد با یک مقام انگلیسی را فراموش کنند!

ظهور پدیده ای به نام اسنودن -که میلیون ها سند محرمانه از مذاکرات خصوصی و محرمانه را منتشر کرد- به خوبی نشان می دهد که خصوصی ترین و محرمانه ترین گفتگوها هم ثبت می شود و از طرف تحلیل گران مورد استفاده قرار می گیرد. توهم است که فردی در عرصه ی دیپلماتیک تصور مخفی ماندن حرف هایش را داشه باشد و نهایتا تاریخ در مورد تک تک جملات رد و بدل شده مطلع و قضاوت خواهد کرد.  

 در این فضا --که حتی گفتگوهای خودمانی منتشر می شود- محرمانه عنوان کردن تعهدات رسمی ایران در مذاکرات هسته ای از طرف وزیر محترم خارجه به غایت عجیب و باورنکردنی است! جناب دکتر ظریف در نشست خبری اعلام می کند: توافق اخیر شفاهی بوده و برای پخش در عموم نبود!! بلافاصله بعد از این سخن عجیب وزارت خارجه ی آمریکا و متعاقب آن آژانس انرژی اتمی متن توافق نامه را منتشر کردند.

در این کوتاه بنای نقد جزییات توافق با غرب را ندارم ولی این رویکرد بد که مکررا" توافق و تعهدات عملیاتی را از زبان دشمن می شنویم اتفاق تلخی است.

نمی دانم نامحرم فرض کردن مردم ایران چه دلیلی دارد؟! وقتی مقامات غربی به صراحت اعلام می کنند ریز توافقات را حتی با دشمن مستقیم ما رژیم صهیونیستی چک می کنند و در اولین زمان متن مذاکرات را عمومی می کنند چه دلیلی دارد که وزارت خارجه از انتشار رسمی توافقات اجتناب می کند؟

ظاهرا" اینکه چه درهای گرانبهایی -که حاصل سالها سختی و مرارت ملت ایران است- در عوض چه امتیازهایی تقدیم شده موضوع دوم است. اول باید به آقایان ثابت کنیم آقایان بر سر ارث پدری که مذاکره نمی کنند. حق همه ی مردم ایران است که بدانند چه می گذرد!