استقلال را به دليل فرم بازيهايش اكنون نميتوان مدعي اول قهرماني دانست
اما به سبب تعدد بازيهايي كه در تهران برگزار ميكند از شانس و اقبال
بيشتري در قياس با پرسپوليس برخوردار است.
در10بازي پيش رو، استقلال فقط 3 بار از تهران خارج ميشود كه البته بازي
در ورزشگاه تختي با راه آهن سورينت و دربي را در دسته بازيهاي خارج از
خانه استقلال محاسبه كردهايم. اين عين واقعيت است كه استقلال اكنون يك
امتياز با صدرنشين ليگ فاصله دارد و چنانچه درهمين 4هفته پيش رو كه هيچ
بازي بيرون خانهاي را تجربه نميكند امتيازهاي لازم را به چنگ آورد آنگاه
صدرنشيني اش ممكن خواهد بود. در همين 4هفته پرسپوليس 2بازي بيرون خانه را
انجام خواهد داد كه يكياش مقابل فولاد خوزستان است و ديگري در تبريز مقابل
گسترش فولاد. دربي بزرگ پايتخت هم درهمين 4هفته آتي برگزار ميشود كه فرصت
تقابل رودررو با علي دايي و شاگردانش بر شانسهاي اميرقلعهنويي و مردانش
كه اين روزها بابت بازيهاي نه چندان زيباي خود به نقد كشيده ميشوند،
ميافزايد. آنچه اما اطمينان به قهرماني استقلال در فصل جاري را به رغم
برخورداري از فرصت ميزبانيهاي بيشتر تحت الشعاع قرار داده همين بردهاي
اقتصادي قلعهنويي است.
استقلال ميبرد اما اين پيروزيها به دل هوادارانش نمينشيند. استقلال از
نظر شكل بازي هنوز شباهت به يك تيم قهرمان را نيافته و در جاده فرازونشيب
تاكتيكي گام برميدارد. استقلال در طول 90دقيقه به ادعاي خود قلعهنويي
تنها 10 دقيقه تيم است و به رغم آنكه در بازي هفته گذشته مقابل صباي قم
شاهد نمايش مطلوبتري از آبيهاي پايتخت بوديم اما 4روز پس از آن بازي
دوباره سيماي استقلال را مكدر ديديم.
اين رويه تهديدي بزرگ است بر شانسي كه پيش روي استقلال قرار گرفته. شانسي
كه اگر همين حالا در مسيرصعب العبور پرسپوليس تا پايان فصل قرار داشت ميشد
قهرماني سرخها را قطعي دانست اما رقيب سنتي آبيها مجبور است تا پايان
اين فصل 5بازي بيرون خانه را تجربه كند و البته دربي را هم به سلامت
بگذراند كه اين برنامه ناخواسته سرخها را درتلاطم خواهد انداخت و اقبال
استقلال را براي دستيابي به صدرجدول افزايش ميدهد.