آرژانتین با قدرت مانور بالا، نیجریه با سرعت زیاد و بوسنی با کلاس بالای فوتبال انتظارمان را می‌کشند

به گزارش 598 به نقل از خبرگزاری فارس، با همگروهی ایران با تیم‌های آرژانتین، نیجریه و بوسنی در جام جهانی 2014 برزیل و برای تحلیل بازی‌ حریفان کشورمان در این بازی‌ها به سراغ جلال چراغپور کارشناس فوتبال رفتیم و او به تحلیل جزء به جزء این تیم‌ها پرداخت که در زیر می‌خوانید:

*آرژانتین؛ همه فوتبال آرژانتین مسی نیست

برای تحلیل یک تیم به طور نرمال باید ابتدا نحوه بازی کردن این تیم‌ها را مدنظر قرار داد. در کلاس‌های فوتبال در دنیا 5 فرم و نوع بازی برای یک تیم در نظر گرفته می‌شود که مربوط به نژاد، آب و هوا، تماشاگران، سلائق و قدمت و تاریخ فوتبال یک کشور است.

فوتبال آرژانتین یک فوتبال ناب و خالص آمریکای جنوبی است و باید به فوتبال آنها نژاد آرژانتینی‌ها را هم اضافه کرد که افرادی چیست و چالاک هستند که قدرت مانور بدنی بالایی  دارند. همین توانایی باعث می‌شود که قدرت مانور یک به یک آنها خیلی بالا باشد آرژانتینی‌ها به فوتبال عبوری موفق شهره هستند و این اولین خصیصه آنهاست. جابجایی‌های زیادی هم در بازی دارند که سرعت انفجاری و عکس‌العمل‌های سریع آنها را هم باید به آن اضافه کرد. بازیکنان این تیم بازیکنان گردن‌کلفت و قلدری به حساب نمی‌آیند اما کلاس مشخصی در فوتبال ارائه می‌دهند که در سراسر دنیا مشتری دارند.

فوتبال آرژانتین اعتقادی به ارسال توپ‌های بلند ندارد و سال‌هاست که این کار را انجام نمی‌دهد. بازیکنان آرژانتین از مرکز زمین با پاس‌های زیاد بازی می‌کنند و عجله‌ای برای اینکه توپ را زود مصرف کنند، ندارند. سرعت بازی آرژانتین فوق‌العاده بالاست و اگر همین چند فاکتور را در مقایسه با فوتبال‌مان در نظر بگیریم فرق دو فوتبال مشخص می‌شود. سرعت تیم ما فوق‌العاده پایین است و تصمیم‌گیری برای پاس به مناطق تنگ و لابلای مدافعان کم است. با این شرایط ما جزو ضعیف‌ترین فوتبال‌ها هستیم که اتکای ما به توپ‌های بلند است که این کار در مقایسه با تیمی مثل آرژانتین اصلا کارایی ندارد.

فوتبال آرژانتین از تیم‌های پایه تا تیم ملی بزرگسالانشان به این گونه بازی می‌کنند که 6 نفر از بازیکنانشان وقتی توپ را از دست می‌دهند در زمین حریف می‌مانند و عقب نمی‌روند و با این کار بر روی دو مدافع میانی تیم‌ها برای پخش توپ فشار زیادی وارد می‌کنند. فوتبال ما اسیر سازمان آنها خواهد شد. اینجا باید در نظر داشته باشیم که وقتی در بازی‌های مقدماتی جام جهانی مقابل ازبکستان، لبنان و کره جنوبی حوادث شیرین فوتبال نصیب ما شد، شاید همیشه این اتفاق نیفتد.

اگر بخواهیم همانند همین بازی‌ها عقب بیاییم و دفاع کنیم و بخواهیم روی ضد حمله به حریفان ضربه بزنیم این کار هم تاثیر ندارد. چون تیمی مثل آرژانتین به بازیکنان ما اجازه باز شدن پس از تصاحب توپ را نمی‌دهد.

البته این را باید در نظر داشته باشیم که وقتی قرعه‌کشی جام جهانی برگزار شد من با همه احترامی که برای تمام افرادی که در تلویزیون و هتل المپیک حضور داشتند و درباره قرعه‌کشی صحبت کردند، قائل هستم باید بگویم که در این برنامه هیچ توجهی به بنیان فوتبال آرژانتین نشد و به صورتی جوزدگی در این برنامه دیده شد. همه فوتبال آرژانتین مسی نیست و شاید حتی در بازی ایران و آرژانتین به دلایلی همانند ایمنی این بازیکن و یا مصدومیت احتمالی او حتی بازی هم نکند. این تیم بازیکنان ستاره‌ای زیادی دارند که هر کدامشان می‌توانند برای هر تیمی خطرناک باشد. فوتبال آرژانتین فقط مسی نیست و آنها فوتبال خاصی در کلاس جهانی دارند.

* نیجریه؛ این تیم ترکیبی از توده عضلانی و سرعت زیاد است

فوتبال آفریقا را از کامرون، نیجریه، ساحل عاج و ... تعقیب می‌کنیم و نژاد آنها را می‌شناسیم. در المپیک‌های مختلف هم می‌بینیم که بیشتر قهرمانان دو و میدانی از قاره آفریقا هستند. حالا شما این را در نظر بگیرید که این نژاد با آن سرعت زیاد و توده عضلانی وارد فوتبال شود، چه اتفاقی می‌افتد. کلاس فوتبال نیجریه به سه اصل فرد در پست، موقعیت در پست و وظیفه خاص در پست خلاصه می‌شود. آنها برتری فیزیکی خاصی نسبت به ما خواهند داشت چرا که عضلات بلند و کشیده‌ای دارند که با عضله یک ایرانی متفاوت است.من فکر می‌کنم بازی ایران و نیجریه یک تقابل نژادی است که وارد فوتبال شده. نیجریه‌ای‌ها در هوا خوب پرش می‌کنند و خوب سر می‌زنند. گاهی تکل‌های آنها حتی تا 5 متر هم بر روی زمین کشیده می‌شود و به همین دلیل عبور از این بازیکنان که گام‌های بلندی دارند و انفرادی فرار می‌کنند، کار سختی است.

به نظرم وقتی با بیک‌زاده شوخی می‌کنند که چطور می‌خواهی مسی را بگیری باید از او بپرسم که چطور می‌خواهی مقابل بازیکنان نیجریه بازی کنی؟ به نظرم بازی با نیجریه‌ یک بازی جنگی و فیزیکی است که می‌تواند معیارهای بدنی ما را تعریف کند چون در بازی اول هر دو تیم با همه قدرت‌شان در زمین حاضر می‌شوند و شاید همین موضوع باعث شود تیم ما از بشاشیت لازم خارج شوند.

فکر می‌کنم بازی با نیجریه و آرژانتین نای تیم ما را خواهد گرفت ما در گروه خوبی قرار گرفتیم اما در درون گروه کار سختی داریم چرا که شاید اگر بازی اول‌مان با آرژانتین بود برای ما بهتر می‌شد. بازی اول ما با نیجریه بازی مرگ و زندگی است چون اگر این بازی را ببازیم به علت فشاری که به بدن‌ها و اذهان بازیکنان می‌آید هیچ امیدی برای بازی با آرژانتین نخواهیم داشت و بلند کردم چنین تیمی بسیار سخت است.

بعد از این دو بازی هم شاید همانند جام جهانی 2006 با بی‌رمقی به دیدار بوسنی برویم و به همین دلیل است من معتقدم شانس بوسنی از ما بیشتر است. شاید اگر بازی اول ما با بوسنی یا آرژانتین بود خیلی بهتر می‌شد.

*بوسنی؛ کلاس فوتبال بوسنی از ما بالاتر است

درست است که گفته می‌شود ما چندین بار با بوسنی بازی کرده‌ایم اما باید این را در نظر داشت که ما با اسم بوسنی بازی کردیم و هر بار می‌گوییم آنها را شکست داده‌ایم نباید به این بازی‌ها و نتایج آن استناد کرد. تیم بوسنی تیم کم و کوچکی نیست و مهره‌های قابل روئیتی دارد که در تیم‌های معتبر اروپایی بازی می‌کنند. کسی که در این گونه تیم‌ها بازی می‌کند قطعا بازیکنی عادی نیست.

بوسنی تیمی است که کلاسی بالاتر از فوتبال ما دارد اما شاید اگر در روزی خوب به این تیم می‌خوردیم می‌توانستیم نتیجه خوبی بگیریم ولی وقتی به بوسنی می‌خوریم که احتمالا به دلیل دو نتیجه بد دیگر دل و دماغ بردن بوسنی را نداریم و شاید بتوانیم یک مساوی از این تیم بگیریم.

*ایران؛ آبروی فوتبال‌مان را حفظ کن!

اینجا قصد پرداختن به تیم ملی کشورم را ندارم اما چند نکته‌ای است که باید به آن اشاره کرد. 12 سال پیش ما نزدیک به 17 بازیکن لژیرنر داشتیم اما امروز چندین بازیکن دو رگه در فوتبال ما وجود دارد. بیایید منصفانه به خودمان نگاه کنیم چرا دیگر امثال مهدوی‌کیا، هاشمیان، دایی، عزیزی، نکونام، میناوند، پاشازاده و ... در اروپا بازی نمی‌کنند؟ چرا حالا از خارج بازیکن برای تیم ملی‌مان می‌آوریم؟ چرا شرایط برعکس شده است؟ الان بازیکنان حمله تیم ملی دو رگه هستند که جدیدا در دفاع و دروازه هم به سمت بازیکنان دورگه آمده‌ایم.

موضوع دیگری که باید به آن اشاره کنم این است که این روزها می‌شنونم همه می‌گویند باید آمادگی جسمی بازیکنانمان را برای جام جهانی بالا ببریم.

سؤال من این است وقتی ما در خط میانی دو بازیکن 32 و 34 ساله داریم که مجموع سنی آنها 66 سال می‌شود چه طور می‌خواهیم آنها را زیر فشار جسمانی به جام جهانی ببریم؟ قبول دارم که با فشار جسمانی تیم کشورمان در جام جهانی 98 موفق بود اما میانگین سنی آن تیم کجا و میانگین سنی آن تیم کجا. شب گذشته در بازی آرسنال دیدم که دو بازیکن این تیم در خط میانی و حمله فعالیت زیادی داشتند که یکی 19 سال و دیگر 20 ساله بود که مجموع سنی آنها 40 سال هم نمی‌شود. به نظرم باید طوری فعالیت کنیم که در جام جهانی آبروی فوتبال ایران حفظ شود.