مجالس عزاداری سیدالشهدا(ع) چگونه سبک زندگی ما را تغییر می دهد؟

امام خمینی(ره) ، محرّم را به عنوان ماهى كه در آن، خون بر شمشير پيروز مى‌شود، مطرح نمودند. بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران به بركت محرّم، با همين تحليل و منطق، انقلاب اسلامی ایران را به پیروزی رسانیدند. پیروزی انقلاب اسلامی، يك نمونه از جلوه‌هاى نعمت ماه محرّم ،مجالس ذكر و ياد امام حسين عليه‌السّلام است كه به ثمر نشست. بنابراین هم مردم و هم روحانيون، بايد از اين نعمت استفاده كنند.

 مردم چگونه باید از مجالس عزادارى سيدالشهداء(ع) استفاده کنند؟

استفاده مردم اين است كه به مجالس عزادارى سيدالشهداء عليه‌السّلام، دل ببندند و اين مجالس را هرچه مى‌توانند در سطوح مختلف بيشتر اقامه كنند. مردم در مجالس عزادارى حسينى، بايد براى استفاده مخلصانه شركت كنند. این مجالس نباید براى وقت گذراندن يا به صورت عاميانه‌اى، فقط به عنوان ثواب اخروى كه نمى‌دانند هم، اين ثواب از كجا مى‌آيد، شرکت کنند.

مسلّماً شركت در مجالس مذكور، ثواب اخروى دارد؛ اما ثواب اخروى مجالس عزا، از چه ناحيه و به چه جهت است؟  این ثواب به طور حتم، مربوط به جهتى است كه اگر آن جهت نباشد، ثواب هم نيست. بعضى از مردم متوجّه اين نكته نيستند. همه بايد در اين مجالس شركت كنند، قدر مجالس عزادارى را بدانند، از اين مجالس استفاده كنند و روحاً و قلباً اين مجالس را وسيله‌اى براى ايجاد ارتباط و اتّصالِ هرچه محكم‌تر ميان خودشان و حسين‌بن‌على عليه‌السّلام، خاندان پيغمبر و روح اسلام و قرآن قرار دهند.

اين از وظايفى است كه در خصوص مجالس روضه، به مردم مربوط می شود. اما در ارتباط با وظايف روحانيون، مسأله دشوارتر است. چون قوامِ مجالس عزا به اين است كه عده‌اى دور هم جمع شوند و يك فردِ روحانى، با حضور يافتن در ميان آنها، اقامه عزا كند تا ديگران از اقامه عزاى او، مستفيد شوند.

 مجالس عزادارى حسينى بايد از سه ويژگى برخوردار باشد:

اوّلين ويژگى اين است كه  روحانیون در چنين مجالسى، محبّت به اهل بيت عليهم‌السّلام را زياد كنند. زیرا رابطه عاطفى، يك رابطه بسيار ذى‌قيمت است. روحانيون، بايد كارى كنند كه محبّت شركت‌كنندگان در مجالس مذكور، روزبه‌روز نسبت به حسين‌بن‌على عليه‌السّلام، خاندان پيغمبر و معرفت الهى، بيشتر شود.

روحانیون نباید در مجالس مذكور وضعى را به‌وجود آورند كه مستمع يا فرد بيرون از آن فضا، از لحاظ عاطفى به اهل‌بيت (ع) نزديك نشود وبالعکس احساس دورى و بيزارى  هم پیدا کند، در نتیجه چنين مجالسى فاقد يكى از بزرگترين فوايد خود شده و متاسفانه مضّر خواهد بود. بنابراین وظیفه مؤسّس يا گوينده چنين مجالسى آن است که با توجه به مجلس خود، كارى کنند كه عواطف مردم، براثر حضور در اين مجالس، نسبت به حسين‌بن‌على(ع و اهل بيت پيغمبر(ص) روزبه‌روز بيشتر شود.

دومين ويژگى‌اى كه بايد در اين مجالس بدان توجه شود، اين است كه مردم نسبت به اصل حادثه عاشورا،معرفت روشن تر و واضح ترى پيدا كنند. اين‌طور نباشد كه وعاظ در مجالس حسين‌بن‌على(ع)، که به منبر می روند، حضّار آن مجلس، اعم از جوان و غيرجوان و زن و مردِ اهل فكر و تأمّل را كه امروز در جامعه ما بسيارند به اين فكر فرو ببرد كه «ما به اين مجلس آمديم و گريه‌اى هم كرديم؛ اما براى چه؟ قضيه چه بود؟

چرا بايد براى امام حسين عليه‌السلام گريه‌ كرد؟ اصلاً چرا امام حسين عليه‌السلام به كربلا آمد و عاشورا را به وجود آورد؟» و موضوع سخنرانى ها پاسخی به این سوالات ندهد. بنابراين، وعاظ به عنوان منبرى يا سخنران، بايد به موضوعاتى بپردازند كه جوابگوىِ چنين سؤالاتى باشد. بايد نسبت به اصلِ حادثه عاشورا معرفتى در افراد به‌وجود آيد. اگر در روضه‌خوانى و سخنرانى يا سايرِ مطالبِ بيان شده از طرف روحانیون، نكته‌اى روشنگر يا حداقل اشاره‌اى به اين معنا نداشته باشد، يك ركن از آن سه ركنى كه برشمردیم، ناقص خواهد شد. يعنى ممكن است مجلس مذكور،  از نظر شناخت ابعاد مختلف حماسه عاشورا ، در میان عزاداران معرفتی را ایجاد ننماید و این مهم مجالس عزاداری را دچار نقصان می کند.

سومين ويژگى لازم در اين مجالس، افزايش ايمان و معرفت دينى در مردم است. در چنين مجالسى بايد از دين، نكاتى عنوان شود كه موجب ايمان و معرفتِ بيشتر در مستمع ومخاطب گردد. يعنى سخنرانان و منبري ها، يك موعظه درست، يك حديث صحيح، بخشى از تاريخ آموزنده درست، تفسيرِ آيه‌اى از قرآن يا مطلبى از يك عالم و دانشمندِ بزرگ اسلامى را در بيانات خود بگنجانند و به سمع شركت‌كنندگان در اين مجالس برسانند. چنانچه سخنران ،مطالبی را ارائه دهد که مطلب سستى باشد.

این وعظ کردن نه تنها ايمان ها را زياد نمی کند، بلكه به تضعيف ايمانِ مستمعين منجر می شود. بدین شکل برپاشدن جلسات عزاداری برای امام حسین(ع)، به اهداف، فوايد و مقاصدِ موردِ نظر نرسيده است.