بهتر است كه موضوعات در متن بماند و ما گرفتار حاشيه نشويم. بر اين اعتقاد هستم كه كساني به دنبال حاشيه سازي هستند. در حالي كه مسئله امنيت ملي است و وظيفه همه است كه به آقاي ظريف و دوستانش كمك شود.
به گزارش 598 به نقل از گروه بین الملل " ندای انقلاب
" به نقل از جوان آنلاین، اين روزها بحث هسته اي بسيار داغ است. دليل اصلي
آن نيز به خاطر مذاكرات جديد و همچنين تيم تازه مذاكره كننده است. برخي
نسبت به آن اعتراض و انتقاد دارند برخي نيز مورد تاييد قرار مي دهند. در
اين بخشي هم هستند كساني كه نقد كارشناسانه دارند اما مي گويند بايد از تيم
مذاكره كننده حمايت كرد و بحث ها نبايد شخصي و جناحي شود. «مهدي محمدي» از
طيف سوم است. كارشناسي سياسي كه همواره نظرات تامل برانگيزي در زمينه هسته
اي دارد...
جناب آقاي محمدي به عنوان اولين پرسش بفرماييد نظر شما در خصوص محرمانه ماندن مذاكرات ژنو چيست؟
تصور من اين است كه در اين باره چند نكته وجود دارد. نكته اول اين است كه همواره همه جا و از جمله در ايران مشروح مذاكرات هسته اي محرمانه بوده است. هيچ وقت تيم هاي مذاكره كننده هسته اي مشروح مذاكرات را علني نكرده اند. اين كار در مذاكرات بين المللي سطح بالا و حساس مرسوم است.
به اين دليل كه دو طرف در رسانه ها با يكديگر مذاكره نمي كنند. بنابراين رسانه اي شدن موضوعاتي كه هنوز در حال انجام مذاكره است، مي تواند به روند مذاكرات لطمه بزند و بعضي از مسيرهايي را كه در پيش است، مسدود كند.
بنابراين اين يك قاعده بين المللي است.
بله همين طور است و عموما محرمانه نگه داشته مي شود. قبلا هم در مذاكرات هسته اي همينگونه بود. بنابراين از اين جهت به رفتار تيم مذاكره كننده نبايد ايراد گرفت. اما ايراد جاي ديگري است.
اما آنچه كه دوستان براي محرمانه بودن مذاكرات اصرار دارند، «طرح پيشنهادي» ايران است. ايران يك چارچوبي را در ژنو ارائه كرده است كه اين چارچوب توصيف كننده نحوه نگاه ايران به گام اول، گام هاي مياني و گام آخر است كه ذهنيت طرف ايراني را در خصوص حل و فصل مسئله اي هسته اي بيان مي كند.
با توجه به سوابقي كه از تيم فعلي در رفتارهاي گذشته وجود دارد و با توجه به حساسيتي كه افكار عمومي و كارشنان نسبت به حقوق ملت ايران دارند، طبيعي است كه پرسش هايي در اين باره به وجود بيايد كه طرح ايران چيست؟
آيا تعهد كافي نسبت به حقوق ملت ايران كه شهدايي را تقديم كرده و كشور متحمل خسارات زيادي شده و هزينه هاي جدي پرداخت كرده است، وجود دارد يا خير؟ چيزي كه وضعيت را بدتر مي كند اين است كه مطالبي كه رسانه هاي غربي به عنوان بخشي از اين طرح منتشر مي كنند، نگران كننده است.
آيا اين اخبار قابل استناد هستند؟
در مجموع مطالبي كه در اين رسانه ها منتشر مي شود نگران كننده هستند. اينكه گفته مي شود مطلبي در ژنو رد و بدل شده كه منطبق با حقوق ملت ايران نيست، حداقل حس نگراني را القاء مي كند. حالا در چنين شرايطي تيم مذاكره كننده اعلام مي كند كه محتواي مذاكرات محرمانه است، طبيعي است كه حساسيت برانگيز باشد.
از اين منظر اگر نگريسته شود مي توان گفت كه حساسيت ها به حق است و تيم مذاكره كننده هسته اي بايد مكانيسم هايي را تعريف كند كه در اين باره به افكار عمومي توضيحات متقاعد كننده بدهد و در عين حال به مذاكراتش نيز لطمه وارد نشود. كسي خواستار صدمه ديدن مذاكرات نيست.
مسئله بعدي كه بايد به آن اشاره كرد اين است كه يكي از نقاط اصلي گره هسته اي كه اساسا آن را به موضوع امنيت ملي تبديل كرده، اين است كه دشمنان ما درصدد هستند كه افكار عمومي را در اين زمينه گروگان بگيرند و با خودشان همراه كنند. يكي از هدف هاي استراتژيك غرب شكل دادن به افكار عمومي ايران در حوزه هاي مختلف از جمله در حوزه هسته اي است.
در حالي كه ما از اين موضوع مطلع هستيم. به آن واقف هستيم و در انتخابات نيز آن را تجربه كرده ايم، تحت اين شرايط بحث محرمانه ماندن مذاكرات مضاعف خواهد شد. ما مطلع هستيم كه طرف خارجي براي افكار عمومي ما نقشه كشيده است، نبايد آن را به حال خودش رها كنيم و جلوي تغذيه صحيح آن را بگيريم.
بعضي از رسانه ها اعلام كرده اند كه تيم هسته اي قبلي هم همين كار را مي كرد، درست است. بخش هاي زيادي از مذاكرات محرمانه است كه نبايد منتشر شود. ولي با همه اين دغدغه ها تيم مذاكره كننده قبلي «متن پيشنهادي» ايران در مذاكرات مسكو را به دو زبان فارسي و انگليس به طور كامل در اختيار رسانه ها قرار گرفت.
نظر شما در خصوص تركيب تيم مذاكره كننده چيست؟
نكته اين است كه بر اساس مذاكرات سال هاي ۸۲ تا ۸۴ شناختي خاصي از تيم مذاكره كننده وجود دارد. دوستان اساسا اهل اين هستند كه مذاكرات را محرمانه نگه دارند تا به توافقي منجر شود و بعد از اينكه رسمت يافت، علني كنند.
در واقع افكار عمومي و نخبگان را با يك عمل انجام شده مواجه كنند كه حتي اگر انتقادي هم دارند نتوانند كاري انجام دهند. مثل توافقنامه پاريس. اين توافقنامه درست زماني در پاييز سال ۸۳ علني شد كه توافق امضا شده بود و بعد از آن آقاي دكتر روحاني در يك كنفرانس مطبوعاتي آن را اعلام كردند كه بعد مشخص شد كه چه اشكالاتي در آن وجود دارد؟
آيا تيم مذاكره كننده پيش از اين در داخل به اجماع و توافق نرسيده بود؟
چرا. داخل نظام درباره آن بحث صورت گرفته بود. اما وقتي مسئله اي در معرض افكار عمومي و نخبگان قرار مي گيرد، شايد نكاتي به ذهن كارشناسان برسد كه در بحث هاي پيشين به آنها توجه نشده است. بعدها مشخص شد كه اين روش مفيد نبوده است. اصطلاحا گفته مي شود كه دوستان اهل مذاكره فينال هستند. يعني وقتي كه موضوع به فينال رسيد تازه علني مي كنند.
بر اين اعتقاد هستم كه اين روش براي خودشان هم مضر است. به هر حال افكار عمومي به اين باور مي رسد كه در حال بازي خوردن است. چون در جريان امور قرار نگرفته است. نمي توان موضوعي را گذاشت پيش روي ملت و گفت همين است و نهايي شده است و كسي نمي تواند اظهار نظري كند. يا اگر كسي هم نظري داشت آن توافق ديگر بازگشت پذير نيست. به لحاظ اجماع ملي كه در زمينه هسته اي وجود دارد. اين روش مفيد نيست.
در هر صورت واقعيت اين است كه همه ما موظف هستيم بر اساس اقتضاي مصالح و امنيت كشور به تيم مذاكره كننده فعلي كمك كنيم. حقيقتا هيچ دعواي شخصي، جناحي يا باندي وجود ندارد. هر كسي كه به دنبال آن است اين موضوع را به چنين سمتي سوق بدهد، به منافع كشور خيانت كرده است. اگر هم اختلاف نظري وجود دارد – كه البته اختلاف نظر كارشناي وجود دارد - قبل از هر كسي براي خود تيم مذاكره كننده مفيد است.
بهتر است كه موضوعات در متن بماند و ما گرفتار حاشيه نشويم. بر اين اعتقاد هستم كه كساني به دنبال حاشيه سازي هستند. در حالي كه مسئله امنيت ملي است و وظيفه همه است كه به آقاي ظريف و دوستانش كمك شود. بار سنگيني روي دوش آنها است اما گاهي موثرترين شكل كمك انتقاد كارشناسي است كه دوستان بايد از آن استقبال كنند.
جناب آقاي محمدي به عنوان اولين پرسش بفرماييد نظر شما در خصوص محرمانه ماندن مذاكرات ژنو چيست؟
تصور من اين است كه در اين باره چند نكته وجود دارد. نكته اول اين است كه همواره همه جا و از جمله در ايران مشروح مذاكرات هسته اي محرمانه بوده است. هيچ وقت تيم هاي مذاكره كننده هسته اي مشروح مذاكرات را علني نكرده اند. اين كار در مذاكرات بين المللي سطح بالا و حساس مرسوم است.
به اين دليل كه دو طرف در رسانه ها با يكديگر مذاكره نمي كنند. بنابراين رسانه اي شدن موضوعاتي كه هنوز در حال انجام مذاكره است، مي تواند به روند مذاكرات لطمه بزند و بعضي از مسيرهايي را كه در پيش است، مسدود كند.
بنابراين اين يك قاعده بين المللي است.
بله همين طور است و عموما محرمانه نگه داشته مي شود. قبلا هم در مذاكرات هسته اي همينگونه بود. بنابراين از اين جهت به رفتار تيم مذاكره كننده نبايد ايراد گرفت. اما ايراد جاي ديگري است.
اما آنچه كه دوستان براي محرمانه بودن مذاكرات اصرار دارند، «طرح پيشنهادي» ايران است. ايران يك چارچوبي را در ژنو ارائه كرده است كه اين چارچوب توصيف كننده نحوه نگاه ايران به گام اول، گام هاي مياني و گام آخر است كه ذهنيت طرف ايراني را در خصوص حل و فصل مسئله اي هسته اي بيان مي كند.
با توجه به سوابقي كه از تيم فعلي در رفتارهاي گذشته وجود دارد و با توجه به حساسيتي كه افكار عمومي و كارشنان نسبت به حقوق ملت ايران دارند، طبيعي است كه پرسش هايي در اين باره به وجود بيايد كه طرح ايران چيست؟
آيا تعهد كافي نسبت به حقوق ملت ايران كه شهدايي را تقديم كرده و كشور متحمل خسارات زيادي شده و هزينه هاي جدي پرداخت كرده است، وجود دارد يا خير؟ چيزي كه وضعيت را بدتر مي كند اين است كه مطالبي كه رسانه هاي غربي به عنوان بخشي از اين طرح منتشر مي كنند، نگران كننده است.
آيا اين اخبار قابل استناد هستند؟
در مجموع مطالبي كه در اين رسانه ها منتشر مي شود نگران كننده هستند. اينكه گفته مي شود مطلبي در ژنو رد و بدل شده كه منطبق با حقوق ملت ايران نيست، حداقل حس نگراني را القاء مي كند. حالا در چنين شرايطي تيم مذاكره كننده اعلام مي كند كه محتواي مذاكرات محرمانه است، طبيعي است كه حساسيت برانگيز باشد.
از اين منظر اگر نگريسته شود مي توان گفت كه حساسيت ها به حق است و تيم مذاكره كننده هسته اي بايد مكانيسم هايي را تعريف كند كه در اين باره به افكار عمومي توضيحات متقاعد كننده بدهد و در عين حال به مذاكراتش نيز لطمه وارد نشود. كسي خواستار صدمه ديدن مذاكرات نيست.
مسئله بعدي كه بايد به آن اشاره كرد اين است كه يكي از نقاط اصلي گره هسته اي كه اساسا آن را به موضوع امنيت ملي تبديل كرده، اين است كه دشمنان ما درصدد هستند كه افكار عمومي را در اين زمينه گروگان بگيرند و با خودشان همراه كنند. يكي از هدف هاي استراتژيك غرب شكل دادن به افكار عمومي ايران در حوزه هاي مختلف از جمله در حوزه هسته اي است.
در حالي كه ما از اين موضوع مطلع هستيم. به آن واقف هستيم و در انتخابات نيز آن را تجربه كرده ايم، تحت اين شرايط بحث محرمانه ماندن مذاكرات مضاعف خواهد شد. ما مطلع هستيم كه طرف خارجي براي افكار عمومي ما نقشه كشيده است، نبايد آن را به حال خودش رها كنيم و جلوي تغذيه صحيح آن را بگيريم.
بعضي از رسانه ها اعلام كرده اند كه تيم هسته اي قبلي هم همين كار را مي كرد، درست است. بخش هاي زيادي از مذاكرات محرمانه است كه نبايد منتشر شود. ولي با همه اين دغدغه ها تيم مذاكره كننده قبلي «متن پيشنهادي» ايران در مذاكرات مسكو را به دو زبان فارسي و انگليس به طور كامل در اختيار رسانه ها قرار گرفت.
نظر شما در خصوص تركيب تيم مذاكره كننده چيست؟
نكته اين است كه بر اساس مذاكرات سال هاي ۸۲ تا ۸۴ شناختي خاصي از تيم مذاكره كننده وجود دارد. دوستان اساسا اهل اين هستند كه مذاكرات را محرمانه نگه دارند تا به توافقي منجر شود و بعد از اينكه رسمت يافت، علني كنند.
در واقع افكار عمومي و نخبگان را با يك عمل انجام شده مواجه كنند كه حتي اگر انتقادي هم دارند نتوانند كاري انجام دهند. مثل توافقنامه پاريس. اين توافقنامه درست زماني در پاييز سال ۸۳ علني شد كه توافق امضا شده بود و بعد از آن آقاي دكتر روحاني در يك كنفرانس مطبوعاتي آن را اعلام كردند كه بعد مشخص شد كه چه اشكالاتي در آن وجود دارد؟
آيا تيم مذاكره كننده پيش از اين در داخل به اجماع و توافق نرسيده بود؟
چرا. داخل نظام درباره آن بحث صورت گرفته بود. اما وقتي مسئله اي در معرض افكار عمومي و نخبگان قرار مي گيرد، شايد نكاتي به ذهن كارشناسان برسد كه در بحث هاي پيشين به آنها توجه نشده است. بعدها مشخص شد كه اين روش مفيد نبوده است. اصطلاحا گفته مي شود كه دوستان اهل مذاكره فينال هستند. يعني وقتي كه موضوع به فينال رسيد تازه علني مي كنند.
بر اين اعتقاد هستم كه اين روش براي خودشان هم مضر است. به هر حال افكار عمومي به اين باور مي رسد كه در حال بازي خوردن است. چون در جريان امور قرار نگرفته است. نمي توان موضوعي را گذاشت پيش روي ملت و گفت همين است و نهايي شده است و كسي نمي تواند اظهار نظري كند. يا اگر كسي هم نظري داشت آن توافق ديگر بازگشت پذير نيست. به لحاظ اجماع ملي كه در زمينه هسته اي وجود دارد. اين روش مفيد نيست.
در هر صورت واقعيت اين است كه همه ما موظف هستيم بر اساس اقتضاي مصالح و امنيت كشور به تيم مذاكره كننده فعلي كمك كنيم. حقيقتا هيچ دعواي شخصي، جناحي يا باندي وجود ندارد. هر كسي كه به دنبال آن است اين موضوع را به چنين سمتي سوق بدهد، به منافع كشور خيانت كرده است. اگر هم اختلاف نظري وجود دارد – كه البته اختلاف نظر كارشناي وجود دارد - قبل از هر كسي براي خود تيم مذاكره كننده مفيد است.
بهتر است كه موضوعات در متن بماند و ما گرفتار حاشيه نشويم. بر اين اعتقاد هستم كه كساني به دنبال حاشيه سازي هستند. در حالي كه مسئله امنيت ملي است و وظيفه همه است كه به آقاي ظريف و دوستانش كمك شود. بار سنگيني روي دوش آنها است اما گاهي موثرترين شكل كمك انتقاد كارشناسي است كه دوستان بايد از آن استقبال كنند.
اخبار ویژه
قربانی کردن قانون به نفع فرد!
شایعه دیدار ایلان ماسک با سفیر ایران:
نظرات بینندگان
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
