بررسی علل خیابان گردی نوجوانان و جوانان

به گزارش 598 به نقل از بی باک، در گذشته افراد چه ساکنان روستا و چه شهر نشین در زندگی خود دارای برنامه ریزی برای استفاده از زمان خود به نحوه مطلوب بودند و به ندرت اوقات فراغت  پیش می آمد که نخواهند از آن بهره ببرند و در صورت  داشتن زمانی که در آن کار منزل و بیرون از منزل وجود نداشت و به اصطلاح اوقات فراغت داشتند از آن برای انجام کارهای مفید دیگر مانند صله رحم و یا مسافرت استفاده می شد، حتی در ایام تابستان که دانش آموزان به مدرسه نمی رفتند سه ماه تعطیلی به کارآموزی و به اصطلاح شاگردی در یک تخصص فنی و غیره می پرداختند تا از زمان خود بهره برداری اقتصادی برای کمک به خانواده داشته باشند.

اما دردهه اخیر انسانها با پیشرفت در زمینه های مختلف از اوقات فراغت بیشتری برخوردار شدند مخصوصا نوجوانان و جوانان  به جای بهره برداری از این زمان فراغت برای استفاده به نفع خود، خانواده و جامعه، به پدیده خیابان گردی و به اصطلاح عامیانه ولگردی روی آوردند که باعث آسیب های فراوانی می شود. طبق آمارهای غیر رسمی جوانان ایران بیشتر ازجوامع غربی خیابان گردی می کنند.

حجت الاسلام اسدالله طوسی کارشناس علوم تربیتی و مشاوره خانواده در خصوص شیوع پدیده خیابان گردی نوجوانان و جوانان در گفتگو با بی باک اظهار داشت: متاسفانه ولگردی درابتدا در میان پسران شایع بود اما در این چند سال اخیر دختران نیز در اوقات بیکاری به خیابان گردی روی آوردند، بخشی از این ولگردیها بستگی به برخی نیازهای جوانان و نوجوانان دارد، نیاز به جست و خیز دارند که در گذشته این تخلیه هیجان در خانه های بزرگ و حیاط دار و در محله ها با بازی انجام می شد که عادی هم بود، اما امروزه با کوچک شدن فضای خانه ها، بخشی از نیازهای جوانان و نوجوانان بیرون از خانه برآورده می شود.

چرا جوانان وقت خود را به گشت و گذار کاذب در خیابان ها می گذرانند؟

اصل برآورده شدن نیاز یک منشاء طبیعی و درونی دارد ،اما اگر این نیاز به جست و خیز کنترل نشود آرام آرام از مسیر اصلی منحرف می شود و تبدیل به آسیب می شود، بخصوص در سنین گذر از نوجوانی که به اصطلاح پای فرزندان به صورت مستقل به بیرون از خانه باز می شود، اگر در سنین نوجوانی والدین اجازه حضور فرزندان را بیرون از خانه ندهد، هنگامی که وی به سنین جوانی رسید احساس خواهد کرد که آزاد شده و در این شرایط به سخنان پدرانه و مادرانه هم گوش نخواهد داد.

مسئله بعدی که بسیار هم مهم است، وجود جذبه های است که بیرون از خانه وجود دارد، سن نوجوانی و جوانی مرحله ای است که فرد هیچ تحربه عملی ندارد و به همین دلیل همه رخ دادها و مسائل بیرون از خانه برایشان جذابیت دارد، البته هرچه سن بالاتر رود این جذبه ها کمتر خواهد شد.

زمانی که نیازهای نوجوان و جوان از طریق طبیعی در خانه برآورده نشود در اوایل برای رسیدن به این نیازها به  گشت و گذار ساده مانند گردش در محیط های کوچه، خیابان ،پارک و بازار و .... می پردازد، اما با نزدیک شدن به سن بلوغ جذبه های دیگر که تا به امروز برایشان مطرح نبوده جایگزین خواهد شد، که بدترین آن جذب شدن به جنس مخالف در فضای آزاد جامعه و به دور از نظارت والدین است و به دلیل اینکه نوجوان و جوان از چند سال قبل زمان خود را به خیابان گردی گذرانده راههای رسیدن به جذابیت های غیر متعارف را نیز یاد گرفته است.

والدین باید توجه داشته باشند که کشیده شدن به گشت و گذار در خیابان ها آسیب های فراوانی دارد، بخصوص برای فرزندانی که از نظر تربیتی و عاطفی کمبود دارند و در خانواده هایی که درگیری وجود دارد این تاثیر منفی بیشتر خواهد شد، اگر چنین نوجوانی در بیرون از خانه برخوردهای عاطفی که اغلب کاذب است را بینند عکس العمل نشان داده و از روی احساسات تصمیم گرفته و گرفتار خواهند شد.

حالا اگر والدین احساس کردند که فرزندانشان دچار خیابان گردی شده و یا میخواهند از آن جلوی گیری کنند چگونه باید رفتار کنند؟

نکته هایی فراوانی  در تعلیم و تربیت اسلامی  برای پیشگیری از چنین رفتارهای نابهنجای وجود دارد، ارتباط بین والدین و فرزندان بخصوص رابطه پدرها و پسرها و مادرها و دختر ها اگر بر اساس آموزه های دینی باشد فرزندان هرگز خیابان گردی را به حضور در کانون خانواده ترجیح نمی دهند.

عمده ولگردی ها در پسرها دیده می شود اما متاسفانه دخترها هم به این روش برای دوری از محیط خانه روی آوردند که از نظر جامعه ایران که یک جامعه اسلامی است بسیار زننده می باشد، بیشتر نوجوانان و جوانان دوست دارند والدین با آنها رفیق باشند تا اینکه رابطه والدینی با آنها داشته باشند اگر قرار است فرزند برای انجام خرید بیرون برود پدر و یا ماد به عنوان یک دوست و رفیق آنها را همراهی کنند.

نمونه های عملی را هم بیان کنید؟

پسرجوانی برای مشاوره به بنده مراجعه کرده بود که اظهار میکرد پدرش برای او وقت نمی گذارد، در صورتی که پدر حاضر است برای اضافه کار ساعات بیشتری در محل کار بماند و حقوق اضافی دریافت کند در صورتی که برای حضور در کنار فرزندان به خیال نبود سود اقتصادی و حقوق وقت نمی گذارد، که یک اشتباه بزرگ در تربیت است و جوانان این رفتار پدر را حتی اگر قرار باشد اضافه حقوق پدر برای تامین زندگی فرزندان خرج شود را دوست ندارد.

پیامبر گرامی اسلام که مشغله کاریش در زمان حضور در مدینه بیش از همه بود، بیش از دیگران به کودکان توجه داشت، نه تنها کودکان  ونوادگان خود بلکه به همه کودکان چنین نگاهی را داشتند.
شهید بهشتی که مشغله کاری فراوانی داشتند، وقتی به منزل میرسیدند وقت و زمان معینی برای بازی با فرزندان خود داشتند، والدین باید توجه داشته باشند ارضاء کردن فرزندان از لحاظ عاطفی و پر کرد نمناسب اوقات فراغت فرزندان با توجه به علاقه مندی های آنها می تواند بهترین راه پیشگیری از ولگردی باشد.

اگر در محیط خانواده یا هر محیط دیگری به فردی کرامت و عزت قائل باشند به دلیل خواسته ذاتی بشری علاقه فراوانی به بازگشت و حضور در خانه و محیطی که او را به اصطلاح تحویل می گیرند دارد و صورت عکس آن هم وجود دارد اگر به هر دلیل منطقی و غیر منطقی جوان و ونوجوان مورد بی احترامی و سرکوفت باشد علاقه دارد از آن محیط فرار کند حتی اگر در بیرون از آنجا مشکلات فراوانی سر راه داشته باشد.

به غیر از خانواده چه گروه و سازمانی میتوانند از این آسیب اجتماعی جلوگیری کند؟

فرزندان از سن 6 تا 18 سالگی زیر نظر آموزش و پرورش هستند و زمان زیادی از وقت خود را در مدرسه میگذرانند، والدین باید با مدرسه هماهنگی داشته باشند اگر فرزندان در بین خانه و مدرسه تحت کنترل تربیتی باشند مهم ترین راه جلوگیری از خیابان گردی است، البته نه اینکه فرزندان این نظارت را عاملی برای خفقان و نبود آزادی بدانند بلکه کاملا کنترل شده این نظارت باید صورت بگیرد زیرا در غیر اینصوزت نتیجه عکس خواهد شد و همین کنترل های بی جا عاملی برای ولگردی خواهد شد.
متولیان فرهنگی باید به قدری به دوران جوانی و نوجوانی بشر توجه داشته باشند که از آن به عنوان یک دوران طلائی برای خدمت به جامعه بهره ببرند، امام علی (ع) می فرمایند" در آخرت از انسان در خصوص عمر و جوانیش سوال می کنند که چگونه گذرانده است "وقتی امام معصوم بخش جوانی را ویژه یاد می کنند پس باید به اهمیت مسئله پی برد.

باید از ولگردی به عنوان یک بیماری یاد کرد که پیشگیر از آن بهتر از درمان است زیرا اگر فردی عادت به گشت و گذار بیهوده کرد برای دوری از این عادت باید تلاش و زحمت فراآوانی متحمل شود زیربه قول امیر المومنین باید از سه، هفت سال اول زندگی  برای تربیت استفاده کرد ، زیرا مشخص است که وقتی فردی به سن21سالگی رسید  تربیت سخت خواهد شد.

زمینه های ولگری را میتوان استفاده نادرست از اینترنت و حضور ماهواره در خانه ها هم دانست وقتی استفاده از این وسایل کنترل نشود، فرزندان آنچه را که در این رسانه ها دیدند در خانه پیاده سازی نمی کنند زیرا می دانند نادرست است و خانواده برخورد خواهد کرد بلکه برای آنچه که به صورت غلط یاد گرفته اند به علاقه شدید به حضور از بیرون خانه مخصوا محیط خیابان و پارک دارند که آن را به عنون میدان نشان دادن انچه که آموخته می بینند، که نه تنها برای خود بلکه برای دیگران هم آسیب خواهد داشت.

ولگردی در تعریف یک فردی که دچار آن است چیست؟

یک فرد که وقت خود را به خیابان گردی میگذراند آن را یک لذت تلقی می کند ، درغیر اینصورت هیچ نفعی مادی و غیر مادی برایش ندارد، البته باید دید که وی از چه چیزی لذت می برد که برایش جانشین منطقی پیدا کرد که در افراد مختلف متفاوت است.