هواداران به کدام سو غش کنند؛ فوتبال پاک یا ناپاک؟!

آن هواداری که سختی فرسنگ ها و کیلومترها سفر را به جان می خرد تا خود را به استادیوم برساند و 90 دقیقه بازی تیم محبوب و مورد علاقه خود را تماشا کند، هیچگاه نمی تواند در ذهنش به مسائلی چون دلالی، رشوه، زد وبند و تبانی فکر کند. چه اگر اینگونه بود پس از هر بار مطرح شدن چنین مواردی نه تنها قید استادیوم رفتن را می زد بلکه دور ورزش و واژه فوتبال قلم قرمزی می کشید و در پستوی ذهنش هیچ جایی برای فکر کردن به بازی پیش رو تیمش اختصاص نمی داد.

تکلیف عاشقان سینه چاک از قشرهای مختلف چیست که نمی توانند پیش بینی کنند ممکن است یکی از عوامل تاثیرگذار در مسابقه ای که یک سر آن تیم محبوب شان است، شب قبل از بازی به یک سمت دیگر غش کند؟ اصلا کسی که از سلامت روح و روان برخوردار نیست و احتمال غش کردنش(!) وجود دارد را چه به فوتبال؟ در این بین تکلیف دلال ها، رشوه خواران و ناپاکان مشخص است و به یک بیمارستان چندصد تخته نیاز است تا غشی ها را درمان کند! اما نکته اینجاست که آیا واقعا بیمارستانی برای رسیدگی به وضعیت غشی ها وجود دارد؟
این جا همان بزنگاه داستان است. وقتی فلان کمک داور بازنشسته یا فلان مدیرعامل به صراحت می گویند که از تخلفات و ناپاکی ها مطلع شده اند و حتی آن را به مسوولان ذی ربط و تصمیم گیر گزارش داده اند اما اقدامی صورت نگرفته، یعنی اینکه کار اساسا با مشکل عمیقی مواجه است. البته که نمونه های تبانی و تخلف گسترده در کشورهای دیگر هم موید همین مساله است؛ ریشه ماجرا را باید در بدنه و پیکره جست جو کرد و به متن رسید.

اشتباه عمدی یا سهوی محسن قهرمانی در دیدار حساس پرسپولیس و سپاهان می تواند منشاء خیر شود. فارغ از اینکه کدام یک از دو سوی ماجرا موفق می شوند پشت حریف را به خاک بمالند و خود را پیروز کنند، باید از اتفاق و موارد پس از آن به عنوان سرنخ استفاده کرد. دیگر جایز نیست که به سادگی و با اهمال کاری از کنار عواملی که کمر همت بسته اند تا نعش فوتبال را برای منافع شخصی روی دوش دوستداران و خیل انبوه پاک آن بگذارند، گذشت.