اگر بخواهیم واقع بین باشیم، کمک کردن به سوریه برای همه جریانهای داخلی ایران، یک بازی لازم و قابل قبولی است. تنها بی ریشه ترین و غیر معقول ترین آدمها هستند که ایران را از کمک کردن به سوریه در شرایط امروز بر حذر می دارند.
در این یادداشت، کمک به سوریه - حتی در صورت رخ دادن یک جنگ تمام عیار - از نظر منافع دو دیدگاه کاملا متفاوت و متضاد ایرانی های امروز مورد دقت قرار گرفته است. ایرانی هایی که غرب را هدف خود قرار داده اند و می خواهند ایرانی سر تا پا مدرن و غربی بسازند. و ایرانی هایی که کاملا ایدئولوژیک زندگی می کنند و از مسیر انقلاب اسلامی به دنبال رسیدن به شرایط آخر الزمانی هستند و تحمل سختی های امروز را برای رسیدن به فردایی زیبا، به راحتی تحمل می کنند و ندید می گیرند. برای هر دو این گروه ها، کمک به سوریه، با توجه به «آرمان ها» و «واقعیت ها» یک گزینه قابل قبول، بلکه ضروری است.
1. برای کسانی که در صده های اخیر، در ایران سرمایه گذاری های مهمی کرده اند تا به کاروان پیشرفت و توسعه مادیِ غرب ملحق شود، ایستادن رو در روی کشورهایی که باید به خاطر دوستی و کمک به آنها افتخار کرد، انتخابی بسیار سخت و مصیبت بار است.
اما واقعیت این است که کشورهای غربی در عین داشتن دنیایی جذاب و مسحور کننده و اخلاقی به ظاهر دوست داشتنی، در مقابل کسانی که با آنها سر سازگاری نداشته باشند، بسیار خشن و بی رحم هستند. و ایران ساکنینی دارد که از نظر طیف قدرتمندی از دولت مردان غربی، به هیچ وجه قابل تحمل نیستند و باید هر چه زودتر از دست آنها خلاص شد. اما این دشمنان غرب، سرمایه های بزرگی در ایران دارند و قدرت اجتماعی و نظامی مفصلی را در سی سال اخیر در ایران بوجود آورده اند و هر جایی که کسی در مقابل غرب در حال مقاومت است، پای ژنرالهای ایرانی در میان است.
برای غربی ها جنگیدن با این گروه ایرانی همچون ماموریت سیم بانان در کتاب فارسی دوران ابتدایی است که:
غرب اگر از مرمت سوریه برگردد، باید راه تکرار خطر را ببندد. کسانی که به نظر میرسد مغز متفکری هستند که می توانند برای غرب بازهم خطراتی را در گوشه و کنار دنیا ایجاد کنند و گروه های مقاومت را انرژی و امید دهند، در ایران زندگی می کنند. تعداد زیادی از هموطنان ما مستعد شرکت در راهپیمایی روز قدس و مراسم 14 خرداد و 9 دی و تبعیت از امام خمینی و آیت الله خامنه ای و... هستند که دو راه برای از میان برداشتن آنها وجود دارد، یا اینکه با استحاله درون فرهنگی، دست از دشمنی با غرب بردارند –که راه مورد علاقه ایران دوستانِ غربگراست- یا اینکه باید با تکه تکه شکسته شوند –که راه حل جدی خیلی از قدرتمندان امروز غرب است-! آمریکا از داشتن دشمنی مثل آیت الله خامنه ای بیشتر از این حرفها نگران است که خون دوستانش را در این مبارزه نثار نکند. آمریکا برای این جنگ جیمز باند نخواهد فرستاد که دقیقا شخص دشمن را از سر راه بردارد، آمریکا با کروز حمله خواهد کرد. بعد از این حمله، و آن روز که شاید دیگر من و شما زنده نباشیم، با ادای احترام بر سر مزار دوستان زیادی که در این جنگ از دست داده است، پیروزمندانه به ایران خواهد آمد و دوستان جدیدی غیر از من و شما را در خرابه های ایران کوچک و ضعیف شده برای خود پیدا خواهد کرد.
به نظر نگارنده تنها گزینه پیش رو برای دنیا دوستان هم این است که به بچه های مبارز ایرانی اجازه دهند که این خطر را 10 سالی به تاخیر بیاندازند تا شاید در این مدت بشود ایران را مادی تر و سازگار تر از قبل با تمدن مادی نمود. ژنرالهای ایرانی در عراق و افغانستان کاری کردند که آمریکا 11 سال از جنگیدن مجدد شانه خالی کرد و حتی رئیس جمهور فعلی آمریکا که می خواست به سوریه حمله کند، با شعار ضد جنگ رای بیاورد.
دنیا دوستان باید به اندازه فرصتی که برای تحول ایران به سوی دنیاپرستی نیازدارند روی دست آمریکا در سوریه هزینه و مصیبت بگذارید تا نوبت ایران به همان اندازه به تعویق بیافتد.
2. برای رسیدن به شرایط آخرالزمانی، بهترین کار سرمایه گذاری روی سوریه است. سوریه یا همان «شامات»، یکی از محورهای مهم تحولات آخرالزمانی است. محور یکی از علائم بسیار مهم و حتمی آخرالزمان، اما هر چیزی مقدماتی لازم دارد.
البته تنها موحدین واقعی هستند که دوست دارند که آخرالزمان واقعا فرا برسد. برای موحدین، آخرالزمان، زجر و درد روزهایی است که آبستن روزهای خوش و زیبای آینده است. اما برای رقیب ایشان و دستگاه جناب ابلیسِ رجیم، رسیدن به آخر خط است. آخرالزمان برای ایشان، پایان داستان است. در سناریو هستی دیگر برای آنها نقشی در نظر گرفته نشده است!
برای ابلیس رجیم، ضروری است که هم سوریه را بگیرد تا جریان اسلام خمینی را محدود کند، اما این کار بزرگ نباید آنقدر سنگین و دردآور باشد که شرایط دنیا به وضعیت آخرالزمانی تبدیل شود. درست است که کسانی مثل سفیانی سرداران فاتحی در ابتدای آخرالزمان هستند، اما حرکت آنها تاریخ مصرف خواهد داشت و با پایان آن، دنیای شیطینت به پایان داستان پردازی های بزرگ خود خواهد رسید. بخاطر همین استراتژیست های ابلیس رجیم، دائما در حال مطالعه و رصد شرایط هستند که اگر می شود پرچم را به دست سفیانی ندهند و جنگ را در شرایطی کوچکتر و با حساسیت کمتر و ساده تر به پایان برسانند.
لذا برای ما شامات خط قرمز است. ما شام را نمی دهیم. شام را نمی دهیم الا به سفیانی! یا سفیانی بیاید که در کمتر از 2 سال بازی به پایان برسد! یا اینکه فکر شام را از سرشان بیرون کنند و وجود اسلام خمینی را مثل خاری در چشم تحمل کنند!!
در این یادداشت، کمک به سوریه - حتی در صورت رخ دادن یک جنگ تمام عیار - از نظر منافع دو دیدگاه کاملا متفاوت و متضاد ایرانی های امروز مورد دقت قرار گرفته است. ایرانی هایی که غرب را هدف خود قرار داده اند و می خواهند ایرانی سر تا پا مدرن و غربی بسازند. و ایرانی هایی که کاملا ایدئولوژیک زندگی می کنند و از مسیر انقلاب اسلامی به دنبال رسیدن به شرایط آخر الزمانی هستند و تحمل سختی های امروز را برای رسیدن به فردایی زیبا، به راحتی تحمل می کنند و ندید می گیرند. برای هر دو این گروه ها، کمک به سوریه، با توجه به «آرمان ها» و «واقعیت ها» یک گزینه قابل قبول، بلکه ضروری است.
1. برای کسانی که در صده های اخیر، در ایران سرمایه گذاری های مهمی کرده اند تا به کاروان پیشرفت و توسعه مادیِ غرب ملحق شود، ایستادن رو در روی کشورهایی که باید به خاطر دوستی و کمک به آنها افتخار کرد، انتخابی بسیار سخت و مصیبت بار است.
اما واقعیت این است که کشورهای غربی در عین داشتن دنیایی جذاب و مسحور کننده و اخلاقی به ظاهر دوست داشتنی، در مقابل کسانی که با آنها سر سازگاری نداشته باشند، بسیار خشن و بی رحم هستند. و ایران ساکنینی دارد که از نظر طیف قدرتمندی از دولت مردان غربی، به هیچ وجه قابل تحمل نیستند و باید هر چه زودتر از دست آنها خلاص شد. اما این دشمنان غرب، سرمایه های بزرگی در ایران دارند و قدرت اجتماعی و نظامی مفصلی را در سی سال اخیر در ایران بوجود آورده اند و هر جایی که کسی در مقابل غرب در حال مقاومت است، پای ژنرالهای ایرانی در میان است.
برای غربی ها جنگیدن با این گروه ایرانی همچون ماموریت سیم بانان در کتاب فارسی دوران ابتدایی است که:
سیم بانان پس از مرمت سیم راه تکرار خطر بستند
یعنی آن کاج سنگدل را نیز با تبر تکه تکه بشکستند
غرب اگر از مرمت سوریه برگردد، باید راه تکرار خطر را ببندد. کسانی که به نظر میرسد مغز متفکری هستند که می توانند برای غرب بازهم خطراتی را در گوشه و کنار دنیا ایجاد کنند و گروه های مقاومت را انرژی و امید دهند، در ایران زندگی می کنند. تعداد زیادی از هموطنان ما مستعد شرکت در راهپیمایی روز قدس و مراسم 14 خرداد و 9 دی و تبعیت از امام خمینی و آیت الله خامنه ای و... هستند که دو راه برای از میان برداشتن آنها وجود دارد، یا اینکه با استحاله درون فرهنگی، دست از دشمنی با غرب بردارند –که راه مورد علاقه ایران دوستانِ غربگراست- یا اینکه باید با تکه تکه شکسته شوند –که راه حل جدی خیلی از قدرتمندان امروز غرب است-! آمریکا از داشتن دشمنی مثل آیت الله خامنه ای بیشتر از این حرفها نگران است که خون دوستانش را در این مبارزه نثار نکند. آمریکا برای این جنگ جیمز باند نخواهد فرستاد که دقیقا شخص دشمن را از سر راه بردارد، آمریکا با کروز حمله خواهد کرد. بعد از این حمله، و آن روز که شاید دیگر من و شما زنده نباشیم، با ادای احترام بر سر مزار دوستان زیادی که در این جنگ از دست داده است، پیروزمندانه به ایران خواهد آمد و دوستان جدیدی غیر از من و شما را در خرابه های ایران کوچک و ضعیف شده برای خود پیدا خواهد کرد.
به نظر نگارنده تنها گزینه پیش رو برای دنیا دوستان هم این است که به بچه های مبارز ایرانی اجازه دهند که این خطر را 10 سالی به تاخیر بیاندازند تا شاید در این مدت بشود ایران را مادی تر و سازگار تر از قبل با تمدن مادی نمود. ژنرالهای ایرانی در عراق و افغانستان کاری کردند که آمریکا 11 سال از جنگیدن مجدد شانه خالی کرد و حتی رئیس جمهور فعلی آمریکا که می خواست به سوریه حمله کند، با شعار ضد جنگ رای بیاورد.
دنیا دوستان باید به اندازه فرصتی که برای تحول ایران به سوی دنیاپرستی نیازدارند روی دست آمریکا در سوریه هزینه و مصیبت بگذارید تا نوبت ایران به همان اندازه به تعویق بیافتد.
2. برای رسیدن به شرایط آخرالزمانی، بهترین کار سرمایه گذاری روی سوریه است. سوریه یا همان «شامات»، یکی از محورهای مهم تحولات آخرالزمانی است. محور یکی از علائم بسیار مهم و حتمی آخرالزمان، اما هر چیزی مقدماتی لازم دارد.
البته تنها موحدین واقعی هستند که دوست دارند که آخرالزمان واقعا فرا برسد. برای موحدین، آخرالزمان، زجر و درد روزهایی است که آبستن روزهای خوش و زیبای آینده است. اما برای رقیب ایشان و دستگاه جناب ابلیسِ رجیم، رسیدن به آخر خط است. آخرالزمان برای ایشان، پایان داستان است. در سناریو هستی دیگر برای آنها نقشی در نظر گرفته نشده است!
برای ابلیس رجیم، ضروری است که هم سوریه را بگیرد تا جریان اسلام خمینی را محدود کند، اما این کار بزرگ نباید آنقدر سنگین و دردآور باشد که شرایط دنیا به وضعیت آخرالزمانی تبدیل شود. درست است که کسانی مثل سفیانی سرداران فاتحی در ابتدای آخرالزمان هستند، اما حرکت آنها تاریخ مصرف خواهد داشت و با پایان آن، دنیای شیطینت به پایان داستان پردازی های بزرگ خود خواهد رسید. بخاطر همین استراتژیست های ابلیس رجیم، دائما در حال مطالعه و رصد شرایط هستند که اگر می شود پرچم را به دست سفیانی ندهند و جنگ را در شرایطی کوچکتر و با حساسیت کمتر و ساده تر به پایان برسانند.
لذا برای ما شامات خط قرمز است. ما شام را نمی دهیم. شام را نمی دهیم الا به سفیانی! یا سفیانی بیاید که در کمتر از 2 سال بازی به پایان برسد! یا اینکه فکر شام را از سرشان بیرون کنند و وجود اسلام خمینی را مثل خاری در چشم تحمل کنند!!
اخبار ویژه
در دیدار هزاران نفر از زنان و دختران؛
بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
سکوت اصلاحطلبان
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
