از هنرمندان ساواکی تا رپرتاژ آگهی برای شهداد روحانی

   

  در یک رپرتاژ اگهی که هدف آن مشروعیت بخشی به یاران  احسان یارشاطر  بهائی  است ، هوشنگ جاوید  می گوید  یکی از موارد مظلومیت  در حوزه موسیقی  این است که  به موسیقیدانان ما در  داخل توجهی نمی شود.... در چنین شرایطی  می بینیم  که حتی تعدادی از هنرمندان  در داخل ایران هستند که از وضعیت حاضر و اجرای هنرمندان خارج رفته راضی نیستند و  می گویند چرا ما را خانه نشین کرده ا ید  و از خارج هنرمند می آورید.
***
 برنامه شهداد روحانی در تهران  با تحقیر هنرمندان مردمی که در دوران فرار شهداد ها جامعه را ساختند  در تالار  وحدت و سالن برج میلاد برگزار شد و  جالب آنکه مرتضي پور  رهبرانتخاب شده از اسفندماه 89 به عنوان رهبر ثابت اركستر سمفونيك تهران در خصوص برنامه ارکستر سمفونيك به رهبري شهداد روحاني در تالار وحدت روي صحنه گفت :  من به هيچ عنوان در تصميم گيري براي چنين اجرايي نقش نداشته ام و تمام اين برنامه ريزي ها توسط انجمن موسيقي انجام شده است. برنامه هاي مختلفي كه از اوايل فروردين امسال مانند جنگ نوروزي يا سمفوني خليج فارس يا همين اجراي اخير از موسيقي فيلم هاي تاريخ سينما به مناسبت اعياد شعبانيه توسط اركستر روي صحنه رفته از سوي انجمن موسيقي ترتيب داده شده است.

 

 
و آخر اینکه، درد جریان حاکم بر انجمن ها  و دفاتر  موسیقی نه بسط هنر  و بکار گیری آن برای اعتلای جامعه بلکه ابزار کاری برای  هدایت  انحطاط است ! صفحات آخر روز نامه های نارنجی و برنامه های کنسرت های موسیقی نشان از رشد  موسیقی بی هویت در جامعه دارد  ، وارد کردن  خارجی ها  ویا افراد مرتبط با آنان  و چاپ رپرتاژ های آگهی در تمجید افراد هرز ؛ رشد  هیپی گری در  انجمن ها و حتی  گیسوان دم اسبی مردانه! استفاده از مطرب ها  باعنوان هنرمند و استفاده از تمام رسانه های ملی و روزنامه های حکومتی و حتی  ماهواره های بیگانه برای اقتدار گرائی و بسط نرم  ابتذال در قالب  خدمت به هنر ؛ تحقیر  و توهین به هنرمندان پاک آفریننده هنر امروز در جامعه اسلامی ، سپردن  جوانان به  مرتبطین  صلح صهیونیستی و..... این قصه سر دراز دارد.
بالاخره کار به جایی می رسد که  موسیقی "پدرخوانده"  هم عرض موسیقی "محمد رسول الله"  می نشینند؛ اینها نمود هائی است  که نشان  می دهد هنر ارشادی ، بدور از ارشاد و ارزش های  فرهنگی  و تربیتی جامعه اسلامی است.
 

عدم حساسیت به رشد ابتذال و عدم مسئول بودن و افتادن در تله و دام برازنده مدیران سازمان های فرهنگی ما نیست؛ روزمرگی  و تسلیم در برابر پیش آمد های  طراحی شده قابل قبول نیست.

دیوار هنر ؛ دیوار فرهنگ بسیار بلند  و فاخر  و عظیم است با بی هنران و بی فرهنگان دیوار این قلعه را فرو نریزیم.