إِنَّ
اللَّهَ عِندَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَيُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَيَعْلَمُ مَا
فِي الْأَرْحَامِ ۖ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ مَّاذَا تَكْسِبُ غَدًا ۖ وَمَا
تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ
آگاهی
از زمان قیام قیامت مخصوص خداست، و اوست که باران را نازل میکند، و آنچه
را که در رحمها (ی مادران) است میداند، و هیچ کس نمیداند فردا چه به دست
میآورد، و هیچ کس نمیداند در چه سرزمینی میمیرد؟ خداوند عالم و آگاه
است!
*پایان
سوره ها در قرآن مانند قطعهٔ فینال موسیقی هاست که حکایت از فرود و سخن
آخر دارد و این نیز از لطایف زیبایی در قرآن است. هر سوره یک واحد هنری است
و آغاز و انجامی مناسب دارد.
*این آخرین آیه سوره لقمان است که
خداوند به صورت اخبار کوتاه چند آگاهی مهم را برای انسانها متذکر شده و هیچ
گونه توضیحی دربارهٔ هیچ یک نداده است.
*این اخبار پراکنده و بدون نفسیر شامل این موارد است:
این دانش که قیامت کی خواهد بود تنها نزد خداوند است و بسیاری از آدمیان از رسول می پرسیدند که قیامت کی خواهد بود، «یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ» (قیامت:6) یا «عَمَّ یَتَسَاءَلُونَ، عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ» (نبأ: 1-2) و ظاهراً انسانها سخت مشتاقند که پردهٔ آینده را بدرند.
*آنها تمایل دارند از حوادثی را که در پیش است باخبر شوند و خداوند تصریح می کند که هیچ کس غیر از خدا این علم را ندارد.
*تنها
خبری که خداوند می دهد این است که ساعت قیامت نزدیک است و دیری نخواهد
پایید که عرصهٔ قیامت بر همه هویدا خواهد شد و همین مقدار آگاهی که به زودی
ساعتی فراخواهد رسید که ما آدمیان با یک حادثهٔ بزرگ جهانی روبرو خواهیم
شد می تواند برای مردمان رحمت و برکت باشد که خود را برای این رویارویی
آماده کنند و چه خوش تر که ندانند کی خواهد بود.