تبليغ غذاي حرام در شبكه استاني!

 

اما سؤال اينجاست چرا بايد در تلويزيون مواد غذايي حرام تبليغ شود؟! و چرا به اين سهولت سبك زندگي اسلامي را فراموش كرده‌ايم و با يك تبليغ‌ها آن را بي‌اثر مي‌كنيم؟! چطور در جمع حاضر اين برنامه زنده و عوامل آن هيچ كس درباره موضوع فقهي غذاي تبليغ شده اطلاعي نداشت تا مانع شود؟! چه آنكه در اغلب اوقات اين اشتباهات سهواً و از روي نااگاهي است. مطمئناً در اين جريان سيستم‌هاي آموزشي ما هم تقصير كار هستند، سيستم‌هايي كه حوزه علميه و صداوسيما به عنوان دانشگاه عمومي در صدر آن قرار دارند.

 

در نمايشگاه اخير قرآن يكي از مبلغان و فعالان مذهبي معروف به آخوند چيني مي‌گفت: فردي درشرق آسيا براي پرداخت خمس مالش به يكي از علما گفته بود مي‌خواهم خمس مالم را بدهم. آن روحاني مبلغ گفت كار و كسبت چيست؟ گفت رستوران مواد غذايي دارم. آن روحاني در مورد نوع غذايي كه در رستوران تهيه مي‌كند پرسيد. فرد پاسخ او را داد و روحاني با ناراحتي گفت متأسفم تمام غذاها ونوشيدني‌هاي كه سرو مي‌كنيد، حرام است. چگونه مي‌خواهيد خمس بدهيد. صاحب رستوران به شدت ناراحت شد زيرا تاكنون نمي‌دانست به كار حرام اشتغال دارد. او مي‌گفت تمام اقلام حرام را از رستوران دور ريختم تا مرضي درگاه خداوند باشم. همان‌طور در اين خاطره مي‌بينيم دراغلب اوقات افراد نسبت به حلال يا حرام اطلاعي ندارند. اين مسئله درخارج از كشور عيب محرز نيست، ‌زيرا نهادهاي اطلاع‌رساني اسلامي ندارند، اما چرا دركشور ما كه حكومت، آموزش‌و‌پرورش، صداوسيما و... همه اسلامي هستند بايد آموزش احكام و مسائل شرعي در سطح پايين قرار داشته باشد كه نمود آن را در صداوسيماي استاني شاهد باشيم؟! چرا و چطور در جامعه اسلامي آموزش احكام و فقه اسلامي جايگاهي ندارد و ماحصل اين مي‌شود كه در يك برنامه زنده پربيننده تلويزيوني به راحتي تبليغ غذاي حرامي مي‌شود و هيچ كس هم نيست تا در اين رابطه تذكري بدهد. چگونه شوراي عالي امربه معروف و نهي از منكر در مورد چنين مسائلي سكوت كرده‌اند؟! آيا امر به معروف ونهي از منكر تنها به مسائلي چون بدحجابي منوط است؟!