فرافکنی ضد انقلاب برای جلب ترحم یک متهم

بولتن نیوز: یکی از ابزار های مورد استفاده احزاب کرد ضد انقلاب، سوء استفاده تبلیغاتی از ظرفیت زندانیان گروهکی می باشد که گاه در رسانه های این احزاب به چشم می خورد فلان زندانی ۴۰یا ۶۰ روز است که اعتصاب غذا نموده و در حالت وخامت اوضاع جسمی به سر می برد و گاه در طی همین ۴۰ الی ۶۰ روز چندین بیانیه یا نامه سرگشاده از وی صادر می شود که نمی تواند در شرایط اعتصاب غذا یا وخامت اوضاع جسمی و روحی نوشته شود.

گاه ادعا می شود فلان زندانی گروهکی از تمامی حقوق خود محروم و حق ملاقات با خانواده اش را ندارد در عین حال از سوی دیگر مشاهده می شود همین فرد چندین اطلاعیه تحریک انگیز در مخالفت با جمهوری اسلامی در طی یک بازه زمانی خاص صادر نموده است!

مگر امکان دارد؟ یا ادعای اولی نادرست است یا بیانیه دومی ساختگی است!

یکی از این افراد مورد اشاره که این روزها مورد لطف و تفقد حزب دمکرات کردستان ایران قرار گرفته شخص محمد صدیق کبودوند می باشد.

محمدصدیق کبودوند در سال ۱۳۸۶ در ارتباط با گروهک تروریستی پژاگ بازداشت شد. سپس در دادگاه انقلاب تهران به جرم نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی از طریق تشکل وابسته به پژاک"سازمان حقوق بشر کردستان" و فعالیت در آن به ۱۱ سال حبس محکوم شد و هم اکنون در زندان اوین تهران محبوس است.

در حالی که کبودوند تاکنون هیچ فعالیتی با عنوان یا موضوع گسترش صلح یا تلاش برای ایجاد دیالوگ مبتنی بر درک و احترام متقابل نسبت به محیط پیرامونی حوزه فعالیت‌هایش نداشته با تلاش ها و پیگیری های حزب منحله و مزدور دمکرات کردستان به عنوان برنده جایزه صلح نوبل برگزیده می شود.

اما ماجرا از چه قرار است و پشت پرده چیست؟

آکسل هارگن، یکی از نمایندگان پارلمان نروژ و از اعضای حزب سوسیالیست چپ که در ارسال نام آقای کبودوند به کمیته جایزه صلح نوبل همکاری داشته چون هیچ شناختی از شخصیت کبودوند ندارد، در گفت و گو با بی بی سی فارسی انگیزه حمایت از او را این گونه توصیف می‌کند: "شحص کبودوند مهم نیست! اهمیت این قضیه در این است که فرصتی در اختیار ما می گذارد که به وضعیت کردها بیشتر توجه کنیم."

پیگیر اصلی اخذ این جایزه توافقی است که میان حزب دمکرات کردستان و تونیاکبودوند دختر کبودوند منعقد می گردد (در صورتی که محمد صدیق کبودوند از هیچ یک از این مسائل آگاه نیست) قرار می شود حزب رایزنی های لازم برای دریافت جایزه صلح نوبل را انجام دهد و در عوض تونیا کبودوند در ایام منتهی به ۲۲ تیر بیانیه ای صادر و از قاسملو و آرمان های دروغینش دفاع نماید.

گلاله شرفکندی عضو کمیته مرکزی و یکی از چته های فعال حزب منحله و مزدور دموکرات کردستان در اروپا، مسئولیت مستقیم کار را می پذیرد و کمپین حمایت از کاندیداتوری محمد صدیق کبودوند برای جایزه صلح نوبل را راه اندازی می نماید .

گلاله در این باره گفته است : "12 دسامبر سال 2010 خانواده محمد صدیق کبودوند نامه ای نوشتند و از کسانی از جمله دالای لاما، نلسون ماندلا، آنگ سان سوچی، شیرین عبادی و باراک اوباما خواستند تا توجهی به وضعیت کبودوند کرده و او را کاندید جایزه صلح نوبل سال 2011 بکنند. ما چند تن از فعالان حقوق بشر خارج از کشور فکر کردیم که باید صدای خانواده آقای کبودوند را به گوش جهانیان برسانیم."
کار به خوبی انجام می شود و حالا نوبت خانواده کبودوند است که بیانیه تهیه شده توسط حزب منحله و مزدور دمکرات کردستان را در سایت سازمان باصطلاح حقوق بشر کوردستان منتشر نمایند. این اقدام انجام و بیانیه تهیه شده توسط حزب دمکرات به نام محمد صدیق کبودوند در سایت ها منتشر می شود. پس از آن هم حزب دمکرات کردستان ایران از آقای کبودوند تقدیر و حمایت خود را از این بیانیه مجعول و دست ساز حزب دمکرات اعلام می دارد.

جالب اینجاست، همسر این زندانی گروهکی اعلام کرده‌ که در یک سال گذشته ملاقات آنها تنها به صورت کابینی بوده و هیچ ملاقات حضوری نداشته‌اند. پریناز حسنی می‌گوید که چهار سال از بازداشت همسرش می گذرد و او در این چهار سال حتی یک بار هم موفق به استفاده از مرخصی نشده است.
اما به رغم این ادعا، وب‌سایت رسمی محمدصدیق کبودوند و نیز سازمان حقوق بشر کردستان تاکنون دست‌کم چهار بیانیه از او منتشر ساخته‌اند که با امضاء در زندان نوشته و برای رسانه‌ها در بیرون از زندان منتشر شده است اما روشن نیست در کنار ممنوعیت‌های یاد شده و حتی مراقبت‌ مکالمات کابین ملاقات توسط ماموران، چگونه این مسئله امکان یافته است.
کبودوند در طی ماه های گذشته یک پیام تسلیت درباره مرگ شیخ عزالدین حسینی و یک بیانیه خطاب به مسئولان جمهوری اسلامی برای رعایت حقوق میرحسین موسوی و مهدی کروبی بعد از حوادث 25 بهمن، یک بیانیه در خصوص زندانیان گروهکی کرد و یک بیانیه در رابطه با ۲۲ تیر نگاشته که این مسئله نشان می‌دهد او بر خلاف ادعاهای مطرح شده یا از امکانات مناسب و شرایط آزادانه‌ای برای ارتباط با خانواده‌ و نگارش پیام و بیانیه از زندان برخوردار است و به عبارتی از حداقل حقوق برای یک زندانی بهره‌مند است و یا خانواده و هواداران او در ایران و گروهک های ضد انقلاب در اروپا به دروغ و به جای او دست به جعل بیانیه و پیام می‌زنند.

در طول سالیان گذشته سبکی در میان دوستان برخی زندانیان و مجرمان گروهکی و امنیتی تجزیه طلب ایجاد شده که به نام و امضای آنان از زندان، نامه‌ و بیانیه‌ و حتی قطعه ادبی و شعر خطاب به بیرون منتشر می‌گردد.

ماجرای اعتصاب غذای زندانیان گروهکی پژاک و نگین شیخ الاسلامی را به خاطر دارید! هر روز خبر از وخامت اوضاع می شد اما هیچ کس نمی پرسد اولاًچطور یک انسان پس از ۴۰روز اعتصاب همچنان زنده مانده است؟ ثانیاً چرا نگین شیخ الاسلامی پس از ناموفق بودن این پروژه تبلیغاتی به اروپا رفت؟

در حال حاضر نیز بنابر توافق اشاره شده میان تونیا کبودوند، سعید بیگی زاده و حزب منحله دمکرات کردستان، بیانیه ای با عنوان " سالروز محکوم نمودن تروریسم دولتی" از جانب حزب دمکرات به نام محمدصدیق کبودوند تهیه و توسط آقای بیگ زاده در سایت سازمان حقوق بشر کردستان درج و پس از آن به سرعت توسط تمامی سایت های وابسته به گروهک ها مورد حمایت قرار گرفته است. در صورتی که این بیانیه مجعول بوده و شخص کبودوند هیچ اطلاعی از محتوای آن ندارد.

در شرایطی که تلاش خانواده کبودوند برای آزادی یک عضو خانواده قابل پذیرش است، اما به نظر می‌رسد سازمان ها و گروهک های ضدانقلاب بویژه گروهک تروریستی پژاک و حزب منحله دمکرات فعال در این ماجرا اهداف دیگری برای آن در نظر گرفته و طولانی شدن مدت زمان زندانی کبودوند بیش از آزادی او از لحاظ تبلیغاتی به نفع آنها می باشد.

گزارش خطا

لینک کوتاه

اخبار ویژه

پیامدهای عدم پاسخ ایران به حمله اخیر اسرائیل

سکوت یا واکنش؟