"خدانگهدار رییس جمهور همیشه تنها"

به گزارش پایگاه 598، مجدالدین معلمی در وبسایت شخصی اش نوشت: دکتر احمدی نژاد هم به تاریخ پیوست و صرف نظر از مثبت اندیشی ها و منفی بافی های این روزها، تاریخ منصفانه ترین قضاوت را در مورد او خواهد. آنچه مهم است پیشروی بدون وقفه ی نظام مقدس جمهوری اسلامی با اتکال به رای مردم و ذیل هدایت های عالمانه ی رهبر معظم انقلاب است.

به قول یکی از دوستان در گوگل پلاس: "امشب شب بسیار عجیبیه... برای روحانی و احمدی نژاد. یکی همه ی اختیارات ، امکانات و بلکه سرنوشت  یک کشور یکجا افتاده تو دامنش ... یکی هم بعد هشت سال ... دیگه هیچی تو دستش نیست. جز اعمال نیک و بدش..." انتقال آرام قدرت در جمهوری اسلامی را باید شکرگذار بود!

بدون شک احمدی نژاد خاص ترین و متفاوت ترین رییس جمهور است. کسی که مستقل از طبقه ی قدرت به قدرت رسید و تا پایان دوره اش با جسارت تمام با همه ی مخالفان خود جنگید و با کار مضاعف فکر خود را جلو برد.

الان بنای نقد یا تعریف از دوران هشت ساله ی احمدی نژاد را ندارم. پیشتر در همین وبلاگ به مناسبت های مختلف نقدهای خود را ثبت کرده ام. من نه هیچ وقت عاشق و شیفته ی احمدی نژاد بوده ام؛ نه کینه وار او را بزرگ ترین خطر تاریخ می دانستم. فی الحال می بایست با خدا قوت او را بدرقه کرد.

از نظر من احمدی نژاد رییس جمهوری از جنس مردم و عاشق مردم بود و برای خدمت به آنها شبانه روز از خود و تیم همراهش کار کشید. موفقیت های عمرانیش بسیار و مجادله هایش با اصحاب قدرت خسته کننده بود! او هم مثل هر بشر دیگری فردی مملو از حسن و قبح ها بود که مریدانش حسن هایش را زیاده می دیدند و مخالفان، ضعف هایش را اغراق آمیز بزرگ نمایی می کردند.

احمدی نژاد تنها آمد و تنها هم می رود. بدنه ی نیروی انسانی جدیدی را وارد چرخه ی مدیریت کرد. نخواست و نتوانست با سابقه داران کار کند. راحت از کنار اسامی نامداران می گذشت. هیچ شأنی برای خود و وزرایش جز کار برای مردم قایل نبود. حرف و توصیه های هیچ کس را گوش نداد مگر آنکه به تشخیص خود صحیح باشد. آسان و عمومی از دین و دیانت و ارزش های الهی سخن می گفت و مردم پسند و نخبگان گریز سخنرانی می کرد. مشاوره اش محدود و عملش بسیار بود.

احمدی نژاد تنها بود. در دفاع از خود هم تنها بود. نه روزنامه و حزبی داشت؛ نه میلیشیا و گروه فشاری که کار او را تسهیل کنند! نتوانست یا نخواست برای همراه کردن طبقه ی نخبه، زمان صرف کند. دولت او هیچ وقت نفر دوم نداشت. او نمی خواست چهره تربیت کند. می خواست نیروهای کاری دور خود داشته باشد تا برای رسیدن به اهداف و برنامه هایش همراهش باشند.

اینکه  این خصوصیات برای یک رییس جمهور حسن است یا قبح بحث دیگری است. این گزاره ها ویژگی های آقای رییس جمهور احمدی نژاد بود.

بعید می دانم صاحب قدرتی پیدا شود که مثل رییس جمهور احمدی نژاد انقلابی، مردمی و مستقل باشد. هنوز که رجلی پیدا نشده که چون احمدی نژاد آدرس خانه اش را همه ی مردم بدانند! خانه ای در میدان نارمک. بن بست شرقی میدان 72!

دلم برای دکتر احمدی نژاد تنگ می شود چرا که مطمئن هستم هیچ رجلی در ایران نخواهد آمد که من وبلاگ نویس هیچ وقت، هیچ واهمه و هراسی از نوشتن از او نداشته باشد. اعتراف می کنم علی رغم اینکه شغل دولتی داشتم و دارم، هیچ وقت در طول این شش سال واهمه ای از نوشتن و نقد دکتر احمدی نژاد به دل نداشتم و این مهم حتما برای آقای رییس جمهور پیشین یک امتیاز بود.