جریان زندگی در دل سنگ +تصاویر

وجه تسمیه روستای چله‌گاه از «چل» که به معنای سنگ است گرفته شده و چله‌گاه در گویش لری به جایی اطلاق می شود که تمام از سنگ باشد.

این روستای کوچک دارای سه خانوار است که با فرا رسیدن بهار و کوچ عشایر تعداد اهلی آن به حدود ۱۰ خانوار می‌رسد.

چله‌گاه با معماری ساده و طبیعی خود در واقع برگی از تاریخ و سبک زندگی نیاکان همه ماست، و با ورود به این روستا ناخودآگاه خود را در صحنه‌ای از زندگی آبا و اجدادی خود می‌بینیم.

ناگفته نماند که مناطقی با همین نام و همین ویژگی در سپیدان فارس و لردگان چهارمحال و بختیاری وجود دارد، شهرهایی که آنجا نیز مردمانش به گویش لری سخن می‌گویند.

شکاف سنگی یا به اصطلاح عامیانه «اشکفت» که روستای چله‌گاه در آن بنا نهاده شده با شیبی ملایم و طولی حدود ۲۰۰ متر از شرق به غرب کشیده شده است.

در حاشیه شمالی چله‌گاه رودخانه دائمی خلیفه‌ای قرار دارد که پس از تلاقی با رودخانه سادات به رود مارون می‌ریزد.

در ضلع شمالی این روستا نیز انبوه درختان بلوط، بنه و بنیو جلوه‌ای سحرانگیز را به این منطقه خوش آب و هوا داده است.

اهالی چله‌گاه با دامداری و باغداری امرار معاش می‌کنند و وفور آب و زمین‌های حاصلخیز کوهستانی دامنه کوه ساورز باعث رونق کشاورزی آنها شده است.

مصالح به‌کار رفته در خانه‌های اهالی چله‌گاه اغلب از سنگ، گچ و چوب می‌باشد و با دیوار چینی ساده‌ای که کف شکاف‌های سنگی یا همان اشکفت‌ها را به سقف آنها متصل کرده اتاق‌های ساده و با شکوه خود را بنا کرده‌اند.

تنها ره‌آوردی که از زندگی ماشینی و امروزی به چله‌گاه آمده آب لوله کشی است و البته تعلق خاطر اهالی آن دیار به نیاکان خود باعث شده کمبود امکانات رفاهی را به جان بخرند و با کمترین امکانات و ساده‌ترین سبک زندگی از مواهب طبیعی بی‌شمار اطراف خود بهترین بهره را ببرند.

معماری ساده و تلفیق شده با طبیعت چله‌گاه به همراه طبیعت دلربا و هوای دلپذیر سردسیری آن؛ این منطقه را به مکان مستعد برای جذب گردشگر تبدیل کرده است که می تواند مأمنی برای طبیعت‌دوستان و علاقمندان به زندگی ساده روستایی باشد.

قطعا با توجه به قرار گرفتن چله‌گاه در حاشیه مسیر دهدشت به یاسوج با استقرار برخی امکانات رفاهی در این منطقه، البته به‌گونه‌ای که به ماهیت و معماری ساده و زیبای آن ضربه نزند می‌توان زمینه جذب گردشگران را در این روستای کوچک فراهم آورد.