عبدالرحیم سعیدی‌راد از شاعران کشورمان برای درگذشت و رحلت امام خمینی (ره) مثنوی «شب زخم خورده» سروده است.
به گزارش 598 به نقل از فارس، عبدالرحیم سعیدی راد از شاعران
کشورمان برای درگذشت و رحلت امام خمینی (ره) شعری سروده است. این مثنوی
که «شب زخم خورده» نام دارد به شرح زیر است:
ای شب که دلی چو ماه داری
در سینه هزار آه داری
ای محرم راز هر چه عاشق
همپای نیاز هر چه عاشق
همراه علی(ع) و خیل اصحاب
بیدار تویی و ما همه خواب
ای شب که رفیق راه بودی
با یوسف ما به چاه بودی
با نوح به درد دل نشستی
با کشتی او به گل نشستی
برخیز و بیا وضو کن امشب
با آینه گفت‌وگو کن امشب
ای شب که دلی بزرگ داری
در سینه غمی سترگ داری
من نیز شکسته‌بالم امشب
مجهول‌ترین سؤالم امشب
با باد و تگرگ آشنایم
ابری‌ست هوای چشمهایم
بغضی که نشسته در صدایم
ره بسته به روری واژه‌هایم
امشب که ز بوی عشق مستم
از سکر «سبوی عشق» مستم
*
ای شب که دلی چو ماه داری
در سینه هزار آه داری
آرام ز جای خویش برخیز!
در ساغر تشنه‌ام عطش ریز !
آرام به من بگو چه دیدی
آن دم که به اوج غم رسیدی
آن دم که یگانه یارمان رفت!
آیینة روزگارمان رفت!
رفت آنکه حقیقتی‌ست زنده
در سینه روایتی‌ست زنده
رفت آنکه چو نوح ناخدا بود
از هر چه به جز خدا، جدا بود
رفت آنکه ز نسل آسمان بود
آرام و متین و مهربان بود
مقصود تمام عارفان، او!
سر حلقة خیل عاشقان، او!
میراث تمام انبیا، او!
از حیلة «ما» و «من» جدا، او!
با آل رسول، همسخن او
مانند خلیل بت شکن، او
او زادة ذولفقار حیدر
فرزند عزیزی از پیمبر
او «نقطة عطف» عشق و مستی
آیینه‌ای از خدا پرستی
او «بادة عشق» خیل مستان
او خال لب خدا پرستان
او از «ره عشق» تا خدا رفت
آسوده به سوی آشنا رفت
*
ای شب، شب زخم خورده برخیز
در ساغر تشنه‌ام عطش ریز!
*
...آیینه عشق واژگون شد
دامان سپیده لاله‌گون شد
ای شب که دلی چو ماه داری
در سینه هزار آه داری
ای محرم راز هر چه عاشق
همپای نیاز هر چه عاشق
همراه علی(ع) و خیل اصحاب
بیدار تویی و ما همه خواب
ای شب که رفیق راه بودی
با یوسف ما به چاه بودی
با نوح به درد دل نشستی
با کشتی او به گل نشستی
برخیز و بیا وضو کن امشب
با آینه گفت‌وگو کن امشب
ای شب که دلی بزرگ داری
در سینه غمی سترگ داری
من نیز شکسته‌بالم امشب
مجهول‌ترین سؤالم امشب
با باد و تگرگ آشنایم
ابری‌ست هوای چشمهایم
بغضی که نشسته در صدایم
ره بسته به روری واژه‌هایم
امشب که ز بوی عشق مستم
از سکر «سبوی عشق» مستم
*
ای شب که دلی چو ماه داری
در سینه هزار آه داری
آرام ز جای خویش برخیز!
در ساغر تشنه‌ام عطش ریز !
آرام به من بگو چه دیدی
آن دم که به اوج غم رسیدی
آن دم که یگانه یارمان رفت!
آیینة روزگارمان رفت!
رفت آنکه حقیقتی‌ست زنده
در سینه روایتی‌ست زنده
رفت آنکه چو نوح ناخدا بود
از هر چه به جز خدا، جدا بود
رفت آنکه ز نسل آسمان بود
آرام و متین و مهربان بود
مقصود تمام عارفان، او!
سر حلقة خیل عاشقان، او!
میراث تمام انبیا، او!
از حیلة «ما» و «من» جدا، او!
با آل رسول، همسخن او
مانند خلیل بت شکن، او
او زادة ذولفقار حیدر
فرزند عزیزی از پیمبر
او «نقطة عطف» عشق و مستی
آیینه‌ای از خدا پرستی
او «بادة عشق» خیل مستان
او خال لب خدا پرستان
او از «ره عشق» تا خدا رفت
آسوده به سوی آشنا رفت
*
ای شب، شب زخم خورده برخیز
در ساغر تشنه‌ام عطش ریز!
*
...آیینه عشق واژگون شد
دامان سپیده لاله‌گون شد
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
