هیچ کس نمی تونه مثل من تیم ملی رو بدون شکست ببره جام جهانی

حشمت مهاجرانی مربی قدیمی و دوست داشتنی تاریخ ملی ایران، به تازگی از ابومسلم جدا شد و به تهران برگشته تا باری دیگر به امارات برود. او مرد جادویی فوتبال ایران است. پیرمردی که افتخاراتش تا ابد نه فقط برای فوتبال ایران که مکتبش برای فوتبال آسیا باقی می ماند. او که بعد از 6 یا 7 سال حضور در ایران دید نمی تواند ایده آکادمی فوتبالش را اجرا کند، حالا ترجیحش بر این است که کنار بنشیند و تنها اتفاقات فوتبال ایران را پیگیری کند.

مهاجراني در این خصوص اظهار داشت: «روزهای سختی را این اواخر در مشهد گذراندیم، خیلی دوست داشتم که ابومسلم به لیگ برتر برگردد اما شرایط اصلا این طور پیش نمی رفت. برای همین تصمیم عوض شد و از این تیم جدا شدم. دلم برای تیم شهرم که اصلا از آنجا فوتبالم را آغاز کردم، می سوزد. متاسفانه این وضعیت نا به سامانی مالکیت این تیم تا حل نشود، شرایط به همین حالت باقی می ماند و مشهدی ها در حسرت صعود به لیگ برتر می مانند. کاش این همت در مسئولان ورزشی استان ایجاد شود و آنها به کمک این تیم بیایند. من که کاری از دستم بر نمی آمد.»

مهاجرانی که علی پروین او را بهترین مربی تاریخ فوتبال ایران نامیده درباره این لطف شاگرد سابقش گفت: «علی به من لطف دارد. او البته خودش یکی از بهترین هاست. هم در سال های فوتبالش و هم در دوره مربی گری. پروین یک چهره بی نظیر برای فوتبال ایران بود. او از همان سن پایین که به تیم ملی اضافه شد، جانش را برای موفقیت در فوتبال می داد و هوش بازی اش هم که استثنایی بود. یک بچه پایین شهری تهران که برای همه یک وزنه حساب می شد. یادش بخیر بقچه مرحوم «مامان نصرت» که برایش غذا می گذاشت و این غذا، غذای همه بچه ها می شد. خیلی خوشحالم که مسئولان فدراسیون فوتبال ، علی پروین را به همراه چند چهره دیگر برای تجلیل از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا معرفی کردند. البته این هم خیلی خوشایند است که علی پروین به این مراسم رفت و نشان طلایی اش را گرفت.»

البته این نشان پیشتر به حشمت مهاجرانی هم اهداء شده بود. چند سال قبل، حشمت مهاجرانی، جلال طالبی و محمود بیاتی از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا نشان های افتخارشان را دریافت کردند که رنگ نشان مهاجرانی طلایی بوده است. او درباره افتخاراتش می گوید: «من فکر می کنم رکوردی را در آسیا دارم که شاید کمتر در فوتبال آسیا حتی تکرار شود. آن سالی که ما به جام جهانی رسیدیم، سالی بود که فقط 16 تیم به جام جهانی می رفتند. از تمام آسیا و اقیانوسیه فقط یک تیم صعود می کرد و ما توانستیم آن سهمیه را بگیریم. آن هم بدون حتی یک شکست. ما یا بردیم یا مساوی گرفتیم . این رکوردی است که دیگر در میان مربیان ایرانی تکرار نمی شود و نمی دانم مربی آسیایی دیگری در این سال ها انجامش داده یا نه. تازه جالب این بود که من در دو بازی آخرم با صعود تیم ملی به جام جهانی با تیم ذخیره هایم بازی می کردم. حالا بگذریم از قهرمانی هایم در دوره جام ملت های آسیا، بازی های آسیایی و رده های سنی جوانان و رسیدن به المپیک. (می خندد و می گوید؛ این ها را بنویسی می گویند سر پیری افتاده به تعریف از خودش) ولی واقعا آن روزها روزهای خیلی خوب فوتبال ایران بود. نسل بی نظیری داشتیم که هر آنچه را که می شد بدست آورد. واقعا ما در کلاس بالایی بودیم و به تیم های بزرگ دنیا خیلی سخت می باختیم. یادش به خیر.»