غیبت کردن از چه کسانی جایز است؟

به گزارش 598 به نقل از خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، بنا بر گفته امام خمینی‌(ره) «انسان باید در همه موارد، از حیله‌های نفسانی ایمن نباشد و با کمال دقت و احتیاط مشی (رفتار) کند و درصدد عذرتراشی نباشد که یکی از موارد استثناء را بدست آورده و به عیب‎جویی و بذله‌گویی سرگرم شود. حیله‌های نفسانی بسیار دقیق است، ممکن است انسان را از راه شرع گول زند و در هلاکت بیفکند. ولی انسان باید در نظر داشته باشد که آیا غیبت او به خاطر خداوند است یا انگیزه او سیراب کردن نفس خویش و خنکی دلِ خویش است»(1)

در مواردی، غیبت کردن جایز است که به بعضی از آنها اشاره می‌کنیم:‌

1- در مقام مشورت در کارهای مهم، یعنی اگر شخصی درباره‌ی دیگری مشورت خواست، ما می‌توانیم عیب‌های آن فرد را به مشورت کننده بگوییم.

2- برای رد سخن و عقیده‌ی باطل اشخاصی که دارای چنین اعتقاداتی هستند، نقل سخت و عیب سخن آنها جایز است، تا مبادا مردم دنباله رو آنها شوند.

3- برای گواهی دادن نزد قاضی، باید حقیقت را گفت گرچه غیبت باشد.

4- برای اظهار مظلومیت، بیان کردن ظلم ظالم مانعی ندارد.

5- کسی که بدون حیا و آشکارا گناه می‌کند، غیبت ندارد.

6- برای رد ادعای پوچ، غیبت مانعی ندارد. کسی که می‌گوید: من مجتهدم، دکترم، سیدم، و ما می‌دانیم که او اهل این صفات نیست، جایز است به مردم آگاهی دهیم تا فریب نخورند.

منابع:

(1) www.andisheqom.com (چهل حدیث، امام خمینی(ره)، باب غیبت)

کتاب دقایقی با قرآن، تالیف حجت‌الاسلام والمسلمین محسن قرائتی، ناشر مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، نوبت چاپ پانزدهم زمستان سال 1390