تحلیل استراتژیهای محور مقاومت و غرب در تنشهای منطقهای؛
این روزها بحثی بیش از گذشته در فضای فوتبال برجسته شده است؛ بحثی با عنوان«پول های فوتبال».
به گزارش خبرنگار ورزشی «جهان»، سالهاست که درباره چگونگی هزینه کردن
باشگاهها در فوتبال ایران بحث می شود و منتقدان فراوانی درباره این پول های
بی کمال می گویند و می نویسند اما آنچه به جایی نرسیده فریاد بوده و بس!
چند ماه قبل وقتی نامه ای محرمانه به فدراسیون های مختلف ورزشی اعم از مدال آورها و مدال نیاور ها ارسال شد با این مضمون که؛ بودجه مصوب سالانه شان باید کم شود، این ذهنیت نزد خیلی از مدیران ورزشی ایجاد شد که گردانندگان ورزش بیشترین سختگیری را با فوتبال خواهند داشت؛ رشته ای که نه مدال می آورد و نه شور و نشاطی را به جامعه تزریق می نماید.
اما گذر زمان نشان داد که این تبر برنده بالای سر هر بخشی قرار دارد غیر از فوتبال! در حالیکه بسیاری از مدال آوران المپکی لندن از وعده های عملی نشده کمیته ملی المپیک فغان سر داده اند و در رشته های دیگر برخی تیم های باشگاهی به دلیل مشکلات مالی حتی قادر به حضور در مسابقات آسیایی نشدند اما حکایت فوتبال همچنان همانی است که بوده!
البته دراین رهگذر فدراسیون فوتبال بعنوان زیرمجموعه ای از وزارت ورزش و جوانان مکلف شد خود بودجه های هنگفت برای پرداخت هزینه اردوها و مربیان خارجی تیم ملی را فراهم نماید اما عملا در سطح فوتبال باشگاهی اتفاقی رخ نداد.
باشگاههای دولتی و غیر دولتی بیش از گذشته پول خرج کردند و کیفیت لیگ نیز در مقایسه با گذشته پایین تر آمد و بر حاشیه ها افزوده شد.
داستان فوتبال در این فصل به جایی رسید که در برخی باشگاههای صنعتی بخاطر نفوذ دلال ها در کمتر از چند ماه چند مربی جابجا شدند.
جدا از ارتزاق ناپاک دلال ها از این سفره فوتبالی، برخی نیز برای رسیدن به مقاصد سیاسی خود دست به ریخت و پاش در این فضا زده اند؛ به گونه ای که حتی آینده روشن سیاسی خود را در گرو موفقیت فلان تیم مطرح می بینند.
با این حال درآمدزایی -از نوع میلیاردی- چهره های فوتبالی تنها در مستطیل سبز خلاصه نمی شود و اینان در بیرون از عرصه فوتبال و از صدقه سری شهرت و جایگاه خود نیز پول کلانی را به جیب می زنند.
خرید ملک و زمین این روزها یکی از مهمترین راههای ثروت افزایی برخی اهالی فوتبال است و همین میل به خرید ملک و زمین موجب شده تا پای افرادی که فوتبالی نیستند و فعالیت هایی در عرصه های ساخت و ساز دارند به فوتبال باز شود و برخی از این افراد این روزها دوروبر چهره های مطرح دیده می شوند و شماری از آنها حتی در سطح باشگاهی صاحب پست و مقام نیز شده اند!
اخیرا خبرنگار ورزشی جهان از تلاش یک مربی مطرح برای خرید زمینی در منطقه لواسان با مبلغی حدود 11 میلیارد تومان خبر داده بود که این تنها یکی از برنامه های بیزینسی مربی مورد نظر بود و دیگر همتایان وی نیز همین مسیر را برگزیده اند و چه بسا رقابت اصلی آنان نه در زمین مسابقه که در عرصه تجارت است.
بدیهی است که اگر هر فردی چه مطرح و چه گمنام در صدد فعالیت اقتصادی بر آید، اقدام وی امر مذمومی نیست اما پرسش کلیدی این است که چرا فوتبال ایران به اندازه آدم هایش از سرمایه های مادی خود بهره مند نمی شود؟
اینکه مستغلات و دارایی های یک مربی یا بازیکن از باشگاه بزرگی که او را پولدار کرده بیشتر است، چرایی بزرگی را مقابل ما نمایان می سازد.
لحظه ای فرض بفرمایید که مربی ای چون مورینیو از باشگاهی چون رئال مادرید ثروتمندتر باشد وسپس خودتان به چرایی ماجرای فوق الذکر پاسخ دهید!
چند ماه قبل وقتی نامه ای محرمانه به فدراسیون های مختلف ورزشی اعم از مدال آورها و مدال نیاور ها ارسال شد با این مضمون که؛ بودجه مصوب سالانه شان باید کم شود، این ذهنیت نزد خیلی از مدیران ورزشی ایجاد شد که گردانندگان ورزش بیشترین سختگیری را با فوتبال خواهند داشت؛ رشته ای که نه مدال می آورد و نه شور و نشاطی را به جامعه تزریق می نماید.
اما گذر زمان نشان داد که این تبر برنده بالای سر هر بخشی قرار دارد غیر از فوتبال! در حالیکه بسیاری از مدال آوران المپکی لندن از وعده های عملی نشده کمیته ملی المپیک فغان سر داده اند و در رشته های دیگر برخی تیم های باشگاهی به دلیل مشکلات مالی حتی قادر به حضور در مسابقات آسیایی نشدند اما حکایت فوتبال همچنان همانی است که بوده!
البته دراین رهگذر فدراسیون فوتبال بعنوان زیرمجموعه ای از وزارت ورزش و جوانان مکلف شد خود بودجه های هنگفت برای پرداخت هزینه اردوها و مربیان خارجی تیم ملی را فراهم نماید اما عملا در سطح فوتبال باشگاهی اتفاقی رخ نداد.
باشگاههای دولتی و غیر دولتی بیش از گذشته پول خرج کردند و کیفیت لیگ نیز در مقایسه با گذشته پایین تر آمد و بر حاشیه ها افزوده شد.
داستان فوتبال در این فصل به جایی رسید که در برخی باشگاههای صنعتی بخاطر نفوذ دلال ها در کمتر از چند ماه چند مربی جابجا شدند.
جدا از ارتزاق ناپاک دلال ها از این سفره فوتبالی، برخی نیز برای رسیدن به مقاصد سیاسی خود دست به ریخت و پاش در این فضا زده اند؛ به گونه ای که حتی آینده روشن سیاسی خود را در گرو موفقیت فلان تیم مطرح می بینند.
با این حال درآمدزایی -از نوع میلیاردی- چهره های فوتبالی تنها در مستطیل سبز خلاصه نمی شود و اینان در بیرون از عرصه فوتبال و از صدقه سری شهرت و جایگاه خود نیز پول کلانی را به جیب می زنند.
خرید ملک و زمین این روزها یکی از مهمترین راههای ثروت افزایی برخی اهالی فوتبال است و همین میل به خرید ملک و زمین موجب شده تا پای افرادی که فوتبالی نیستند و فعالیت هایی در عرصه های ساخت و ساز دارند به فوتبال باز شود و برخی از این افراد این روزها دوروبر چهره های مطرح دیده می شوند و شماری از آنها حتی در سطح باشگاهی صاحب پست و مقام نیز شده اند!
اخیرا خبرنگار ورزشی جهان از تلاش یک مربی مطرح برای خرید زمینی در منطقه لواسان با مبلغی حدود 11 میلیارد تومان خبر داده بود که این تنها یکی از برنامه های بیزینسی مربی مورد نظر بود و دیگر همتایان وی نیز همین مسیر را برگزیده اند و چه بسا رقابت اصلی آنان نه در زمین مسابقه که در عرصه تجارت است.
بدیهی است که اگر هر فردی چه مطرح و چه گمنام در صدد فعالیت اقتصادی بر آید، اقدام وی امر مذمومی نیست اما پرسش کلیدی این است که چرا فوتبال ایران به اندازه آدم هایش از سرمایه های مادی خود بهره مند نمی شود؟
اینکه مستغلات و دارایی های یک مربی یا بازیکن از باشگاه بزرگی که او را پولدار کرده بیشتر است، چرایی بزرگی را مقابل ما نمایان می سازد.
لحظه ای فرض بفرمایید که مربی ای چون مورینیو از باشگاهی چون رئال مادرید ثروتمندتر باشد وسپس خودتان به چرایی ماجرای فوق الذکر پاسخ دهید!
اخبار ویژه
رهبر انقلاب در دیدار اعضای مجلس خبرگان:
یادآوری/ بازنشر
در پاسخ به رسانههای مدعی اصلاحات بیان شد:
نظرات بینندگان
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
