درباره «ژست مذاکره با ایران» و ذوق زدگی رسانه‌های محتاج(!)

به گزارش 598 به نقل از خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»،  "جو بایدن" شنبه - 14 دی ماه- طی سخنانی در کنفرانس امنیتی مونیخ، بخشی از سخنرانی خود را به موضوع ایران اختصاص داد و بار دیگر اعلام کرد که دولت این کشور آماده مذاکره مستقیم دو جانبه با ایران است.
این موضوع صبح صبح روز گذشته با پوشش گسترده روزنامه‌های اصلاح طلب مواجهه شد،  این روزنامه‌ها در تیتر یک روزنامه خود با عنوان "آمادگی آمریکا برای مذاکره مستقیم با ایران" بدون اشاره به اصل حرف‌های معاون رئیس جمهور آمریکا  با جملاتی همچون "دست دوستی دراز شده به سمت ایران"، " فرش قرمز اروپایی‌ها" و... بار دیگر همزمان با فشارهای رسانه ای غربی‌ها به نوعی توپ را در داخل کشور انداختند.
نکته جالب در مطالب منتشر شده در روزنامه‌های روزگذشته اصلاح طلبان حذف بخشی از حرف های "بایدن" است؛ "بایدن" در قسمتی از سخنانش که مورد سانسور این روزنامه‌ها قرار گرفته است می گوید: " ما آماده هستیم با ایران به صورت دوجانبه با ایران گفتگو کنیم. هنوز زمان و فضا برای دیپلماسی با پشتیبانی فشار‌ها برای موفق شدن باقی است."

 

روزنامه شرق که به تازگی رفع توقیف شده است با تیتری با عنوان "آمادگی آمریکا برای مذاکره مستقیم با ایران " می نویسد: "فرش قرمز اروپایی‌ها برای سخنرانی «علی‌اکبر صالحی» پهن شد. فرشی نه با طرح «گل» و «بته جقه» و «شکارگاه» بلکه با پیشنهاد «مذاکره»".

مردم سالاری نوشت: به عنوان کشوری مسلمان و انقلاب دیده و مصائب تحمیلی دشمنان را تجربه کرده، محتاج مذاکره ایم(!) و از سویی دیگر اعتماد نیز نوشت: اگر از سوی آمریکا پیشنهاد مذاکره می شود، باید به آن همچون یک فرصت نگاه کرد.

این البته اولین بار نیست که یک مقام مسئول در آمریکا به نیابت از دولت واشنگتن، برای مذاکره مستقیم با جمهوری اسلامی اعلام آمادگی می‌کند، چه‌آنکه پیش‌تر و در سال‌های اخیر  پیام‌های متعدد محرمانه و آشکاری‌ برای مقامات ایرانی از سوی مقامات آمریکایی ارسال شده که حاوی درخواست مذاکره مستقیم دوجانبه بوده اما نکته مهم در این پروپاگاندای رسانه‌ای، اغلب این درخواست ها همراه با هشدار و خط و نشان‌ کشیدن‌هایی همراه بوده است، که این موضوع در جاهایی مورد فراموشی این رسانه ها واقع می شود.

 البته این اظهارات بایدن با واکنش سریع مقامات تهران همراه بود؛ علی اکبر صالحی، وزیر امور خارجه ایران که برای شرکت در کنفرانس امنیتی مونیخ روز شنبه به آلمان سفر کرده، در واکنش به اظهارات بایدن به یورونیوز گفت: این مذاکرات تنها زمانی انجام می شود که اطمینان کافی داشته باشیم آمریکا این بار با نیت صادقانه جلو آمده است. چرا که تجربه های گذشته ایران متاسفانه خلاف این امر را به اثبات رسانده است.

از سوی دیگر علائدین بروجردی، رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی نیز به اهمیت نشان دادن صداقت آمریکایی ها اشاره می کند.

رییس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس همچنین با بیان این که آمریکایی ها در بیان اظهارات خود از حداقل صداقت برخوردار نیستند، گفت: یکی از دلایلی که جمهوری اسلامی هیچ وقت از پیشنهاد مذاکره مستقیم با آمریکایی ها استقبال نکرده است عدم صداقت آنها است.

یک دیپلمات نیز در تفسیر این اظهارات به ایران هسته‌ای گفت: «بایدن می گوید امریکا آماده است با ایران مذاکره کند. این بسیار متفاوت از این است که گفته شود امریکا درخواست مذاکره با ایران را دارد. واضح است که این یک اقدام تبلیغاتی برای اثرگذاری بر محیط داخلی ایران است و الا جای یک اقدام سطح بالای دیپلماتیک پشت میکروفون و هنگام سخنرانی نیست. ضمن اینکه امریکا باید ابتدا در عمل اقدامی انجام بدهد که برای ایران ثابت شود در مذاکرات جدی است».

وی نتیجه گرفت: «شکل اقدام بایدن به وضوح نشان دهنده آن است که امریکایی ها جدی نیستند و هدفشان بیشتر تبلیغاتی است».

اما واقعا چرا آمریکا دوباره در این برهه از زمان مسئله مذاکره را مطرح می کند؟ آیا واقعا مسئولان آمریکایی بعد از انتخابات ریاست جمهوری تصمیمات جدیدی در این رابطه دارند؟

به نظر می‌رسد طرح مداوم این دست مسائل و همراهی برخی در داخل کشور با توجه به شرایط فعلی کشور، ایجاد نوعی دودستگی و پراکندگی نظر در جامعه هستند، یعنی بخشی از جامعه و سیاسیون موافق مذاکره و رابطه با آمریکا و بخشی دیگر مخالف آن شده و این موضوع به جدل و دعوای سیاسی اصلی و همیشگی میان مردم و مسئولان تبدیل شود تا با این کار، بخشی از مردم و سیاسیون را از همراهی با سیاست‌های کلی و خارجی و بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران بازدارند و نظام را در مواجهه با غرب دچار چالش‌ کنند.

اما نکته مهمی که این رسانه ها از آن غافل مانده‌اند، روشن بودن این نوع حرف های مقامات آمریکایی برای مردم است؛  حرف هایی که بدون شک از روی صداقت و حل مسائل مهم بین المللی نیست و بیشتر جنبه تبلیغاتی و به توصیفی "انداختن توپ در زمین حریف" دارد.